Wacken Open Air 2005
Wacken, Duitsland, 4 t/m 6 augustus
Wacken, een plaatsje met zo’n 2000 inwoners in het noorden van Duitsland. Een plattelandsdorp in een Nederlands aandoend landschap. Eens per jaar verwerkt het dorp een invasie van Metalfans uit heel Europa. Meer dan 30.000 gasten worden ontvangen. Het mooie van Wacken Open Air is dat bijna het hele dorp en de omgeving ervan er bij betrokken zijn.. Als medewerker, als winkelier, als statiegeld oppikker of met een kraampje aan de weg. Wacken is voor een weekje metal village. Als de organisatie er dan voor zorgt dat er een groot en gevarieerd aanbod aan bands en bandjes is, dan wil je daar ook bij zijn. De redactie van zware metalen was er ook om alles te gaan zien en beschrijven (en fotograferen). Net als iedereen dus dringen in de modder voor een goed plekje.
 |  |
De 2005 editie van Wacken bracht naast een prachtig band aanbod en een geweldige organisatie ook regen, veel regen en daardoor veranderden camping en festivalterrein in een grote, bijna onbegaanbare modderpoel. Modder, regen, kou, veel te weinig sanitair, het enthousiasme van het publiek was er niet minder om en ook de techniek liet het op enkele kleine uitzonderingen na, zeker niet afweten. [Remi]
Dit jaar was de eer aan Tristania om het Wacken Open Air festival te openen. Helaas had deze band met een regelrecht rotgeluid te kampen, zodat de vrouwelijke vocalen niet te horen waren, en het vaak op een playbackshow leek, afgewisseld met het spelletje “Raad Het Ontbrekende Instrument”. Hierdoor bleef het alleen voor de fans (en reeds bezopen bezoekers) boeiend. Het is überhaupt maar de vraag of Tristania een geschikte openingsact was, of dat men beter een andere band had kunnen laten aftrappen. Het geluidspersoneel moet duidelijk even wennen. [Ronald]
Candlemass was gelukkig veel overtuigender, speelde een strakke set, en had het publiek meteen stevig bij de kloten. Messiah was bijzonder goed bij stem, en danste tevens als een bezeten kleuter over het gehele podium. Ondanks dat het geheel in het donder nog beter tot zijn recht gekomen zou zijn, werd deze band met hoog geheven hoorns welkom geheten. [Ronald]
Vervolgens betraden de heren van Oomph! het podium. De voornamelijk Duitse aanwezigen gingen volledig op in deze Rammstein-achtige, ietwat ongeïnspireerde klanken. Dat is wellicht een gevolg van het feit dat deze band maarliefst acht langspelers op naam heeft! Nadat ik drie nummers die allen uit hetzelfde vaatje tapten over me heen had laten komen, had ik het echter wel gehoord. Een overduidelijke thuiswedstrijd voor Oomph! Wél heel spectaculair was dat zanger Dero vrolijk doorzang tijdens zijn eigen crowdsurf-avontuur. Een goede podiumpresentatie, dat wel! [Ronald]
Het Deense Hatesphere had ik al eens eerder gezien, toen ze de Oosterpoort in Groningen aandeden tijdens hun tour met Morbid Angel. Toen wist de band me nog allerminst te overtuigen. Met hun optreden op Wacken hebben ze me echter dubbel en dwars op andere gedachten gebracht. Al tijdens de soundcheck was het publiek laaiend enthousiast en de Wet Stage zat dan ook bomvol. Dat het publiek meer op Hatesphere zat te wachten dan op het op dat moment op het True Metal Stage spelende Nightwish, liet het duidelijk merken door het ritmische ‘Fuck Nightwish’ dat tijdens de soundcheck van Hatesphere uit volle borst werd gebruld. Toen het optreden dan ook begon werd me onmiddelijk duidelijk dat er van aantekeningen maken tijdens dit concert geen sprake zou zijn. Ik werd door de enorme kolkende mensenmassa dusdanig heen en weer gegooid dat ik mijn aantekeningenboekje maar snel heb opgeborgen in de hoop dat ik me na afloop van het concert nog voldoende zou herinneren zonder aantekeningen. Erg leuk ook dat ze het nummer Treatening Skies van Obituary nog speelden. Toen de zanger het laatste nummer, tevens een cover (Anthrax): Caught In A Mosh aankondigde, was ik toch wel enigzins opgelucht dat ik het optreden had overleefd. [Martin]
Headliner voor de eerste avond was de Finse band Nightwish. Al sinds 1996 timmeren deze Finnen stevig aan de weg en gaandeweg hebben ze ook geleerd hoe een goede show in elkaar zit.. Alles wordt uit de kast gehaald om indruk te maken, inclusief een vuurwerkshow achter het podium. Het geluid staat als een huis en de zangeres klinkt als een klok. Over de scream van de zanger ben ik wat minder te spreken en ook de opbouw van de show vind ik voor een festival als dit, niet zo slim gekozen. Na een klaterende start en een aantal flinke stuwende uptempo songs, waarbij het publiek helemaal uit zijn dak gaat, komt er plotseling een Pink Floyd cover voorbij, waarbij zangeres Tarja pauze neemt. Zanger en band maken zonder Tarja een minder dan middelmatige indruk en het publiek zakt in als een plumpudding. Dan gaat de show weer verder, de sfeer wordt weer opgebouwd en dan is het de beurt aan Tarja om de sfeer te verzieken, met een easy listeningachtige solo met sythesizer. Gelukkig is het nummer niet al te lang en komen er daarna nog toppers voorbij zoals Over the Hills and Far away en komt het hele licht en vuurwerkcircus echt op gang. Het publiek is enthousiast en ik dus ook wel. Alle bekende songs worden gespeeld, Wishmaster, Angels will Fall, noem maar op. Maar van mij mogen ze die twee dieptepunten de volgende keer schrappen. [Remi]