Moonspell – Extinct
Napalm Records, 2015
Meer dan eens heb ik bij beluistering van Extinct moeten denken aan Paradise Lost. En dan met name de koers die de Engelsen vanaf eind jaren ’90 volgden tot halverwege het eerste decennium van deze eeuw. Het waren krampachtige pogingen die slechts zelden tot een goed resultaat leidden om het doomdeath-verleden af te schudden en een meer experimenteler pad te volgen. Moonspell is ook ooit begonnen in een andere stijl. De eerste demo’s en Wolfheart lieten voornamelijk black horen, weliswaar met een stevige melodische saus geserveerd. Gaandeweg heeft de band dat blackmetal verleden van zich afgeschud.
Extinct opent sterk. Breathe (Until We Are No More) kent een krachtig refrein en hypnotiserende oosterse melodieën. Die laatsten komen we veelvuldig tegen op dit album en geven net dat beetje extra touch aan de toetsenpartijen. Het titelnummer volgt en kenmerkt zich vooral door een fraaie opbouw en heerlijk gitaarwerk dat culmineert met een heerlijke uitbarsting op de zessnarige hals. Medusalem houdt het tempo er in en werkt toe naar Domina dat duidelijk hint naar Anathema. In het begin heeft het wel wat weg van Angelica, maar gaandeweg neemt het de contouren aan van de hedendaagse variant op die band. Wat blijft is de ijzersterke lead die dit nummer draagt.
The Last Of Us is wat lichtvoetig en opent wat mij betreft de deur naar het tweede bedrijf, Maligna is weer wat slepender. Fernando bedient zich hier meer van zijn kenmerkende grunt. Funeral Bloom en A Dying Breed springen er niet uit. Pas bij The Future Is Dark veer ik weer op. Een statig nummer dat wat mij betreft de afsluiter had mogen zijn. Sfeervol, beklemmend en, ondanks de titel, hoopgevend. La Baphomette (in titel een hint naar het blackmetal verleden), met piano-ondersteuning heeft wat weg van een dodenmars. Een kort afwijkend nummer dat een album afsluit dat wat mij betreft nog wel een kwartier langer had mogen duren.
Verwacht op Extinct geen terugkeer naar het verleden (daarvoor had je een jaar of twee op Dokk’em Open Air moeten zijn toen de band materiaal tot en met Irreligious speelde). Extinct zet de lijn van voorgaande albums door. Het duistere, melancholische is gebleven. Slechts sporadisch wordt het grimmig. Maar feitelijk heeft Moonspell dat anno 2015 niet meer nodig om een goed product af te leveren. Tegelijkertijd realiseer ik me dat Moonspell niet meer de populariteit van midden jaren ’90 zal bewerkstelligen met deze nieuwe plaat. Liefhebbers van sfeervolle metal hebben er echter in 2015 weer een prima album in hun collectie bij.
Tracklisting:
- Breathe (Until We Are No More)
- Extinct
- Extinct Medusalem
- Domina
- The Last of Us
- Malignia
- Funeral Bloom
- A Dying Breed
- The Future Is Dark
- La Baphomette
Line-up:
- Fernando Ribeiro – zang
- Pedro Paixão – keyboards, gitaar
- Ricardo “Morning Blade” Amorim – gitaar
- Miguel “Mike” Gaspar – drums
- Aires Pereira – bas
Links: