Necrophagist – Epitaph
Relapse Records, 2004
De hedendaagse death metal scene is flink groot, groeiende, en gevuld met bands die allemaal erg bruut zijn, maar stiekem verder niks aan die bruutheid toevoegen en daardoor dus enkel saai worden. Het Duitse Necrophagist verdient veel meer krediet dan deze generale observatie. Vooral de talloze gitaarsolo’s (denk Nocturnus kwantiteit) maken dit schijfje een lust voor het oor!
Necrophagist speelt technische death metal met wisselend tempo en zoals gezegd veel gitaarsolo’s. Ik kan het zelfs een algemene hoofdrol voor de lead-gitarist noemen, en dit verheft Necrophagist boven veel andere brute death metal bands. De riffs doen over het algemeen wat riedelig aan, zoals Dew-Scented dat ook doet bijvoorbeeld, en daardoor klinkt de band redelijk toegankelijk. Op de grunt en het drumwerk is niets aan te merken, alleen de bassist vervult voornamelijk enkel een begeleidende rol (in het nummer “Seven” is hij wel even duidelijk te horen) . Het zou erg tof zijn als de muziek van Necrophagist nog uitgebreid zou worden met bas soleerwerk.
Zoals te lezen is in het begin van de recensie begin ik wat uitgekeken te raken op moderne brute death metal, maar bands als Necrophagist voeren een succesvolle smeekbede op om het genre nog een kans te geven. Het debuut “Onset of Putrefaction” uit 1999 heb ik nooit beluisterd, dus ik heb geen idee hoeveel vooruitgang de band in 5 jaar tijd geboekt heeft. Technische riedel death metal met veel gitaarsolo’s, Necrophagist is een aanrader voor elke (melodische) death liefhebber!
Tracklist:
- Stabwound
- The Stillborn One
- Ignominious & Pale
- Diminished to Be
- Epitaph
- Only Ash Remains
- Seven
- Symbiotic in Theory
Links: