Rebellion Tour in Het Paard
18 maart 2011, Den Haag
”You want hardcore? Real deal hardcore?’’
Op de druilerige vrijdag van achttien maart (waar blijft de lente?) streek het eerste concert van Rebellion Tour 2011, met Madball en Born From Pain als headliners, neer in Het Paard, te Den Haag. Zes uitstekende hardcorebands stonden klaar om naar de Randstad af te reizen om de boel er eens flink op z’n kop te zetten. Pim was uiteraard bij dit concert aanwezig om uitgebreid verslag te doen.
De tour ging erg vroeg van start en dat was waarschijnlijk ook de reden waarom Devil In Me niet zo veel bekijks trok. De band speelde gedurende vijfentwintig minuten een aardig potje energieke hardcore, maar het geluid en vooral de zanger vielen tegen. De Portugezen probeerden zo goed mogelijk hun nieuwste en derde album The End te promoten, maar waren genoodzaakt al om half zes te starten en moesten het dus doen met een stuk of honderd binnendruppelende mensen die meer aandacht hadden voor het vergaren van een alcoholische versnapering of voor het bekijken van de merchandisestands. Het publiek stond op een vrij grote afstand van het podium, maar de band spoorde de toeschouwers met wisselend succes aan om dichterbij te komen. Ondanks de positieve uitstraling van de band kon het gezelschap zichzelf niet lekker ontpoppen tijdens de twintig toebedeelde speelminuten.
All For Nothing was als tweede aan de beurt om het geringe aantal bezoekers warm te krijgen voor de daaropvolgende shows. Het Nederlandse gezelschap met de charismatische frontvrouw en rondspringende bassist speelde haar (overwegend) melodische hardcore naar hartenlust en met veel pit. De jongelingen konden rekenen op een aantal trouwe fans die naar het podium toekwamen om de oneliners mee te zingen. De setlist bestond uit een aantal nummers van het debuut Can’t Kill What’s Inside, zoals I Will Arise en Start At Zero, maar ook nummers van het nieuwste album Miles & Memories, zoals Overhaul, Solitary en Miles & Memories en nummers van de compilatie Solitary, zoals Tough Talk en Solitary. Desondanks bleef de concertzaal beduidend leeg en kakte de show ondanks het harde werken van de band na een kwartier een beetje in.
Wisdom In Chains stond binnen de kortste keren klaar om haar hardcore-punk over te brengen op de inmiddels aardig gevulde zaal. De muziek, die ietwat afwijkt qua stijl van de rest van de bands, kwam zeer goed uit de verf door de kleine speakers van de hoge concertzaal. De imposante zanger wist met zijn schreeuwen ook de melodie in zijn stem te behouden en de melodieuze punk gitaarlijnen waren zeer aanstekelijk. Daarnaast kwamen de solo’s van de band, waarmee het zich van de andere bands wist te onderscheiden, goed naar voren. De mannen speelden vooral nummers van Die Young (onder andere Liar, Fighting In The Streets en Dragging Me Down) en Class War (onder andere The Land Of Kings en Early Grave). De avond en het publiek kwam goed los door deze zeer plezierige meezingmuziek en verassende show van Wisdom In Chains.
De volgende band die op het programma stond was de Amerikaanse hardcoreband Trapped Under Ice. De band speelde op energieke wijze een mix van Stay Cold en Secrets Of The World en gaf tevens aan een album uit te brengen aan het eind van 2011. De performance van de zanger was energiek en had door zijn stijl en uitstraling een old-school gevoel (halflang haar, afgeknipte grijze joggingbroek, gespierde buik inclusief tatoeages). De gitaristen stonden echter rustig hun partijen te spelen. Tijdens het spelen van een nieuw, ongehoord, nummer zakte de show en de moshpit echter volledig in om niet meer op gang te komen. Dit gecombineerd met het wat tegenvallende geluid liet Trapped Under Ice een teleurstellende en onbevredigende indruk achter.
De Nederlandse legende die onder de naam van hardcoreband Born From Pain doorgaat, kreeg als laatste de kans om het publiek volledig klaar te stomen voor Madball. De band was genoodzaakt om met slechts één gitarist te spelen, maar was gewapend met een flinke portie motivatie en een groot projectiescherm met daarop allerlei zwart-wit beelden van opstanden en rellen tegen overheden en gezag. De maatschappijkritische metal/hardcore was echter zeer moeilijk te volgen door het uitermate slechte geluid waarbij de bas verschrikkelijk opengedraaid werd, waardoor je trommelvliezen, zelfs met oordopjes in, bijna uit je oren klapten. Daarnaast was de show van de mannen, gehuld in compleet zwart uniform, statisch en dit werkte door op het publiek. Ondanks de knallers Stop At Nothing, Final Nail en Sons Of A Dying World, die het publiek op gang kregen, viel de show van Born From Pain tegen.
Aan de New York Hardcore godfathers Madball, geholpen door de drummer van Born From Pain, om de avond succesvol af te sluiten. Vanaf de opener Invigorate explodeerde Het Paard om gedurende ruim een uur geen greintje agressie te verliezen. De setlist was zeer gevarieerd en bestond uit nummers van bijna elk album. Zo werden klassiekers als Set It Off, Look My Way, Get Out, It’s My Life, Pride (Times Are Changing) en Down By Law gespeeld, maar ook nieuwe hits zoals We The People, Infiltrate The System, Can’t Stop Won’t Stop en 100% (opgedragen aan Devil In Me) kwamen aan bod. Verder werden de gespeelde nummers van het nieuwe album Empire (onder andere R.A.H.C., Invigorate, Empire en All Or Nothing) goed ontvangen. De band vloog met haar no-nonsense bassist en gitarist als een geoliede machine door haar setlist en hield het publiek continu geboeid, alhoewel Freddy Cricien af en toe moeite had om de muziek te volgen. De sfeer was ondanks de harde moshpit, waar de zanger van Trapped Under Ice even in te vinden was, zeer vriendschappelijk door de praatjes van Freddy (waarbij de toeschouwers vaak moesten laten blijken hoe geweldig de voorprogramma’s wel niet waren). De show bereikte tijdens de breakdown in Heaven-Hell haar kookpunt toen de moshpit uitgebreid werd tot aan de regeltafel van de geluidsman. Na een uur van chaos kwam de band na een kort afscheid terug om nog een aantal nummers te spelen. Madball heeft een zeer indrukwekkend concert gegeven en heeft met recht bewezen dat hardcore (”We live this, we breathe this’’) nog steeds volop in leven is.
Ondanks de iets te grote zaal, de vroege aanvang, het alom aanwezige hoefijzer (waar de Bibelot jaloers op zou zijn) en een aantal tegenvallende shows (de bands moeten immers ook in het tourritme komen), kan men terugkijken op een geslaagd aftrappen van Rebellion Tour 2011.
Links: