Crowbar – Sever the Wicked Hand
Century Media Records, 2011
Finally, Kirk is weer terug met een Crowbar-album. Na het massale
toeren met Down en een tweede Kingdom of Sorrow-album was ik al
bijna bang dat deze inmiddels 46 jaar oude belichaming van de loodzwaarste riff
de puf niet meer zou hebben voor een nieuw Crowbar-album. Sever the
Wicked Hand is in alle zinnen een klassieke en kenmerkende plaat, de zware raspende zang, de loodzware riffs en een moordend traag tempo.
Dat dit album meer van hetzelfde maar dan op een erg goede manier is, merk je
direct bij opener Isolation (Desperation) een zwaar slepende track die
bijna tegen een ballad aan zit. Opvallend is wel dat alhoewel Crowbar op
dit album wederom (op Kirk na) een volledig andere line-up heeft, de sound van
de instrumenten en de productie allemaal weer typerend Crowbar is. De
"nieuwe" drummer Tommy Buckley (ook actief in Soilent Green en Christ
Inversion) laat een erg positieve indruk achter, net iets creatiever drummen
en net wat zwaardere fills dan voorganger Craig Nunenmacher.
In vergelijking met het vorige album Lifesblood for the Downtrodden is
Sever the Wicked Hand veel logger, trager en neerslachtiger. In de
afgelopen maanden kwamen er een tweetal tracks van het album uit, waarbij The
Cemetary Angels de luisteraar licht op het verkeerde been heeft gezet. Dit
nummer is namelijk (samen met Cleanse Me, Heal Me) voor Crowbar-termen
erg snel, terwijl het gros van het album erg traag is. Wel heeft The Cemetary
Angels de moeder van alle breakdowns in zich zitten (zie de clip hieronder,
op ongeveer 2:20), hiermee mooi aangevend dat metalcorebandjes niet moeten
denken dat zij dat uitgevonden hebben. Daarna aangevuld met een stukje loodzwaar
riffwerk waarmee de definitie van Crowbar weer even scherpgezet wordt.
De laatste weken heb ik dit album compleet grijsgedraaid, meer
dan de voorganger. Dit album pakt meer van het complete Crowbar-spectrum.
Loodzware, trage tracks, uptempo nummers waar de core-invloeden duidelijk worden,
tracks die tegen de ballads aan zitten en een geweldige instrumentale interlude
in de vorm van A Farewell to Misery, een bewijs dat emotie een zware rol
speelt in deze muziek. Op het forum werd mij al eens gevraagd wat de beste
Crowbar-albums zijn en waar dit album zich in de lijst bevindt. Hoog, besef ik
me tijdens het schrijven van deze review. Time Heals Nothing blijft mijn
favoriet, maar ik twijfel daarna aan dit album of Sonic Excess.
Ik vind het een immense prestatie van de er niet jonger op
wordende Kirk Windstein dat hij de sound trouw blijft en niet afzakt naar
slappere muziek. Het album is geschreven nadat hij in 2010, gelukkig, gestopt is
met alcohol en drugs. Het proces en de bijkomende emoties hebben geleid
tot de teksten en de muziek op dit album. Ik ben vooralsnog erg blij dat hij dan
toch weer een dergelijk album neer kan zetten, er zijn bands die dt doen en
verzanden in oeverloos slap rockgezever (Metallica). Maar
niet Crowbar, niet Kirk. hieronder nog even dit album in zijn eigen
woorden:
“Sever The Wicked Hand is just a metaphor for cutting anything negative out of your life. Obviously, it can be the hand that pulls the beer to your mouth, the hand that holds the straw to your nose, the hand that pops the pill in. It could be getting rid of a bad
relationship, a bad friendship – anything that brings negativity to your life in any way. It’s about getting rid of that and moving forward.”
Tracklisting:
- Isolation (Desperation)
- Sever The Wicked Hand
- Liquid Sky And Cold Black Earth
- Let Me Mourn
- The Cementery Angels
- As I Become One
- A Farewell To Misery
- Protectors Of The Shrine
- I Only Deal In Truth
- Echo An Eternity
- Cleanse Me, Heal Me
- Symbiosis
Line-up:
- Kirk Windstein – vocals, guitar
- Patrick Bruders – bass
- Tommy Buckley – drums
- Matthew Brunson – guitar
Links: