Pain – You Only Live Twice
Nuclear Blast, 2011
Ik ken Pain al sinds 1997, toen het gelijknamige debuut verscheen. Het hobby-projectje van Peter Tägtgren (Hypocrisy, mocht je het nog niet weten) bracht cyber industrial met death metal-invloeden. Toen twee jaar later het pure boenke boenke-album Rebirth verscheen was ik nog steeds compleet weg van de band. Daarna was het de beurt aan Nothing Remains the Same, één van mijn twintig favoriete platen aller tijden vol memorabele nummers die ik woord na woord kan meezingen. Ondertussen zijn we aanbeland bij album nummer zeven en blijft Pain een constant hoog niveau aanhouden. Industrial metal van een metal-extremist met techno-neigingen. Deze nieuwe heeft overigens niets te maken met James Bond, mocht u zich dat afvragen.
Er wordt meteen knalhard van wal gestoken met Let Me Out, in een stilaan bekende formule. Trance-bites en bytes, spetterende instrumentale tussenstukken en een über catchy refrein met een heel erg hoog meezinggehalte. Enorm herkenbaar en zo glad als de onwelriekende dreef van je moeder, negen maanden voor je geboren werd. Let Me Out is in feite een traditioneel popnummer dat opgepompt wordt met snedig melodisch death metal-gitaarwerk en dito drums, maar dan op een gematigder tempo. De productie is net als bij Hypocrisy strakker dan mijn kostuumbroek op Kerstavond en dat is onmiskenbaar deel van het succes dat ook deze plaat zal kennen in het industrialgenre, ook buiten metalkringen. Feed The Demons bijvoorbeeld: een kraker, een stamper vanjewelste, dat qua refrein zo op de eerste Deathstars-cd had kunnen staan. Dit gaat zowaar terug naar de nóg stevigere aanpak uit de kinderjaren van Pain.
Hét nummer van deze plaat is, volgens mij althans, The Great Pretender. Een nummer met een refrein waar zelfs Nightwish een moord voor zou plegen, met een heavy industrial uitvoering. Als dit geen hoge toppen scheert in de Scandinavische hitlijsten dan weet ik het ook niet meer. Het titelnummer You Only Live Twice laat me wat op mijn honger zitten met een weinig verrassende tekst een vertolking die eerder van het Dancing With the Dead-album lijkt te komen. Iets meer bombast en iets minder gezwindheid. Het epische prairie-deuntje op de achtergrond lijkt zo uit Bonanza te komen en maakt wel iets goed. Peter is blijkbaar niet bang van Western-toestanden, dat viel ook al op te maken uit het nummer Have a Drink On Me van Cynic Paradise.
De volgende, tevens de nieuwe clip, is vrij atypisch voor Pain. Persoonlijk vind ik dit één van de minst sterke nummers op deze plaat, waar AC/DC (de zang in de strofen) met simpele ritmische metal vermengd wordt. Live wellicht een feestje maar op plaat vrij middelmatig. We Want More compenseert dat hippe gedoe volledig en beukt als vanouds vol zelfkritiek en agressie. Dit doet wat denken aan de bonusnummers die te vinden zijn op de digi van Nothing Remains the Same (check Give It Up). Wat hierna gebeurt, daar ben ik nog niet helemaal overheen. Zowaar een Sonic Syndicate-cover… Stukken beter dan het origineel… maar waarom Sonic Syndicate? De cover is gelukkig ontdaan van alle emo, want hoewel het origineel niet “slecht” is past het qua sfeer niet echt op een Pain-album. Volgens mij had Peter nood aan een nummer in de stijl van Hate Me en vond hij er geen in zijn eigen hoofd. Na dit bevreemdende nummer kun je met Monster en de vuller Season Of The Reaper met de voetjes terug op de grond terecht komen.
De gelimiteerde uitviering van dit album bevat nog een extra digipack met naast het onuitgegeven nummer Crawling Thru Bitterness, een pak remixes van nieuwe nummers en live uitvoeringen van klassieke Pain-nummers. Wanneer je de stadion-hithouse remix van The Great Pretender op deze bonusschijf hoort besef je pas echt hoe sterk de nummers van Pain geworden zijn. Zelfs in dergelijk rampzalig genre klinkt het nog bijzonder goed. En volgens mij is een teken van goede nummers nog steeds dat ze in elk genre goed klinken. Pain blijft dus kwaliteit uitpoepen, weliswaar niet geschikt voor mensen die continue “alternatieve/extreme of Roadburn-approvede” muziek beluisteren, wel voor die massa anderen die dit gewoon een kans moeten geven.
Tracklisting:
- Let Me Out
- Feed The Demons
- The Great Pretender
- You Only Live Twice
- Dirty Woman
- We Want More
- Leave Me Alone
- Monster
- Season Of The Reaper
Line-up:
- Peter Tägtgren
Links: