De Fransmannen van Gojira zijn album na album uitgegroeid tot de vaandeldragers van de Franse metalscene, een garantie op waanzinnige liveshows en het ecologisch geweten van elke metalhead. Vier jaar na L’Enfant Sauvage is er eindelijk Magma, de zesde full length van Gojira.
Magma opent met The Shooting Star, een nummer dat niet bedoeld is om de luisteraar neer te meppen, maar wel in de juiste sfeer te brengen. Het midtempo gitaarwerk, hoewel onmiskenbaar Gojira, is een beetje vervelend, waarna de cleane vocalen van Joe Duplantier je zin doen krijgen naar het volgende nummer. Als tussendoortje had dit gekund, als opener is het te lang en word ik er nerveus van, al is het einde meeslepender. Dan Silvera, dat gelukkig wel inslaat als een bom en je meesleept met de typische gitaarsweeps, in combinatie met een catchy refrein is dit ongetwijfeld een nieuwe live-topper.
Met The Cell en Stranded, dat na tien luisterbeurten me eindelijk weet te overhalen, blijft Gojira overtuigen. Meer dan bij L’Enfant Sauvage lijkt de band de nadruk te willen leggen op haar tekstuele boodschap, met een zeer toegankelijke vocale prestatie van Duplantier, waardoor het gitaar- en drumwerk wat naar de achtergrond wordt gedrongen. Dat is zonde, want vooral Mario Duplantier toont zoals steeds zijn grote klasse, niet met in-your-face-drumsolo’s, maar met subtiele tempowisselingen en extra laagjes in de riffs.
Wanneer de band dan toch zijn moment in de spotlights krijgt tijdens de instrumentale nummers Yellow Stone en vooral afsluiter Liberation, word je getroffen door een gevoel van overbodigheid. Meer dan opvulsel vormen de nummers helaas niet. Na Yellow Stone komt het album maar moeilijk terug op gang. Magma is een vet nummer dat varieert tussen meeslepende leads en strakkere tussenstukken, maar gaat nergens vol op de gas staan. Pray doet dat wel, maar valt nogal snel in herhaling, met een al te simplistisch refrein. Tijdens Only Pain lijkt bij momenten de muziek zich in een misvormd keurslijf te moeten wringen om zich aan de teksten aan te passen, wat een erg wisselvallig nummer oplevert. Low Lands tot slot is sfeervol, maar lijkt een beetje willekeurig aan het album vastgeplakt. Met het openingsnummer in gedachten lijkt de cirkel wel rond.
Al bij al is Magma vooral een wisselvallig album geworden. Gojira toont met veel trots wat de band zo goed maakt, maar verzandt bij momenten in een moeras van leuke ideetjes, nummers die onafgewerkt zijn en met een te grote nadruk op de tekstuele boodschap ten koste van de muziek. Deze schijf bevat enkele absolute toppers en muzikale hoogstandjes, maar lijdt tegelijkertijd aan voorspelbaarheid en ogenschijnlijk onafgewerkte ideeën. Gojira beheerst het genre dat ze zelf ontwikkelde uiteraard tot in de perfectie, helaas betekent dat niet dat dit album een succes over de hele lijn is geworden. Na vier jaar waren de verwachtingen hoger gespannen en blijf ik met een ondefinieerbaar gemis dat, toegegeven, bij elke luisterbeurt een beetje wegebt. Een groeiplaat dan maar? Wat een gruwel.
Label:
Roadrunner, 2016
Tracklisting:
- Shooting Star
- Silvera
- The Cell
- Stranded
- Yellow Stone
- Magma
- Pray
- Only Pain
- Low Lands
- Liberation
Line-up:
- Joe Duplantier – vocalen, gitaar
- Ray Christian Andreu – gitaar
- Mario Duplantier – drums
- Jean-Michel Labadie – bas
Links:
Score:
77/100