Roadburn 2016: zaterdag
De zaterdag is aangebroken en langzaam komt het einde van Roadburn in zicht. De “Weirdo Canyon” stroomt rustig vol met mensen voor wie het vandaag de laatste dag is. Deze keer is het de beurt aan Dool om de ochtend op gang te brengen. Binnen weet ik nog niet zeker wat mij te wachten staat, maar met een drummer en bassist van The Devil’s Blood weet je al dat de dag goed gaat beginnen. Op het podium verschijnt Elle Bandita, de androgyne frontvrouw met sluik zwart haar in een blackmetalshirt die ze zelf met een schaar heeft bewerkt. Even weet ik niet meer zeker wat voor imago Dool hier neer probeert te zetten met dit mengelmoesje van invloeden, maar zodra de eerste akkoorden worden aangeslagen is dat snel weer vergeten. De zware maar atmosferische klanken zoals we die gewend zijn van The Devil’s Blood, waar de Rotterdamse Elle Bandita niet alleen met haar uiterlijk maar ook met haar gitaar en stem een ruige trap tegenaan geeft, maken samen een fijn geluid. Wanneer mevrouw Bandita tegen het einde van de set opeens een akoestische gitaar erbij pakt, ben ik even bang dat de show afgesloten zal worden met een voorzichtige ballad. Niets blijkt minder waar gelukkig en het lijkt bijna alsof deze laatste paar nummers zelfs nog harder klinken dan de vorige. Ja, deze Rotterdammers mogen vaker terugkomen. (Linda)
Zaterdag begin ik maar eens op de mainstage voor de receptie die Skepticism zal verzorgen. De funeral doom van deze vrolijke Finnen weet niet direct een volle zaal te trekken, wat waarschijnlijk ook voor een deel veroorzaakt wordt door de zware voorgaande dagen. De liefhebbers hebben zich in ieder geval verzameld waarvan een deel heeft besloten om dit zittend op de kenmerkende trappen van 013 door te brengen. Ook ik heb besloten dat dit een bijzonder aangename positie is om mijzelf mee te laten voeren op de klanken van deze unieke band. Waar het orgel gister niet werkte, laat Skepticism hier zien hoe het wel kan. De zanger gaat gekleed in pak waarbij zijn losgemaakte strik de voorzijde van het laatste album recht doet. Ook de witte rozen vinden we terug op het podium. De verlichting is mooi in sfeer met hetgeen gebracht wordt en ik kan dan na de door de fans uitgekozen set alleen maar spreken van een geweldig optreden.
Om de zaterdag te beginnen ga ik eerst in de Extase langs om Naðra een vlaag ijzige IJslandse black metal door Roadburn te horen blazen. De band is onderdeel van de IJslandse invasie die is ontstaan doordat Misþyrming Artist In Residence is en bevat in de line-up dan ook de twee kernleden en de twee extra live muzikanten van die laatst genoemde band. De muziek staat in sterk contrast met de temperatuur in de kleine zaal van de Extase, waar me tijdens het wachten op de band al het zweet uitbreekt. Gelukkig maakt de gure atmosfeer van het optreden veel goed en houdt de band met zijn enthousiasme de aandacht vast, waardoor het uiteindelijk toch goed toeven is. Interessant aspect van Naðra vind ik dat de band de meest duidelijke Noorse invloeden van IJslandse scene vertoont, iets wat duidelijk wordt door de door merg en been gaande melodieën die de band weet voort te brengen. Waar het de eerste vijf minuten nog een tikje rommelig is, is aan het einde van het optreden duidelijk dat we naar een goed ingespeelde band kijken die zijn plek op dit festival meer dan waard is. (UT)
Het Belgische Hemelbestormer is een aangename verassing in Cul de Sac. Met een mix van vooral post-rock, doom en ambient weet de band gedurende vijftig minuten de aandacht volledig vast te houden. Dat is buitengewoon knap, want er worden alleen lange instrumentale nummers gespeeld. Er is echter voldoende variatie in snelheid, hardheid en rustige stukken. Op het moment dat Hemelbestormer in de nummers echt los gaat, laat drumbeest Frederik “Cozy” Cosemans zijn kwaliteiten als vanouds gelden. Wat een power heeft hij dan. Een prima optreden derhalve in een afgeladen Cul de Sac.(VF)
Wat kan er nog mis gaan na zo’n begin, vraag ik mijzelf af, en ik besluit om de tijd te doden en een kijkje te gaan nemen bij John Haughm, voor de meeste mensen wel bekend als de frontman van Agalloch. Wat de beste man solo echter voortbrengt, komt niet in de buurt van dat werk, gitaarpartijen in verschillende vormen die de man over elkaar weeft met effecten terwijl er op het beeldscherm een desolate roadtrip voorbij komt door een woestijnlandschap dat draaiend in elkaar loopt. Iedereen in de zaal staat verwachtingsvol te kijken, wat ervoor zorgt dat ik meermaals op mijn tenen moet gaan staan om de man zelf te kunnen zien. Waar iedereen op wacht is mij een raadsel en na twee-derde van het optreden is het wat mij betreft genoeg geweest en terwijl ik mezelf naar een volgende band begeef, vraag ik me nog steeds af wat ik net gezien heb.
Na wat dim sum met veel te pittige sambal sta ik bij het hoofdpodium om de sonische glorie van Brothers Of The Sonic Cloth te aanschouwen. Teleurstellen doet de band zeker niet en vanaf de eerste tonen gaan de auditieve en visuele presentatie hand in hand. Met verpletterende en repetitieve grooves zorgt de band ervoor dat het publiek als een man aan het knikken is en het gewicht van de muziek neemt daarbij haast ondraaglijke proporties aan. Het is na zo’n twintig minuten echter tijd om naar de kleine zaal te gaan, waar het spacende Astrosoniq een van zijn eerste live shows in jaren speelt. Het was een goede zet om hier wat vroeger heen te gaan, want ruim voor aanvang is de zaal al vol. Het zal een bijzondere set worden, niet alleen door de geringe activiteit van de band de afgelopen jaren, maar ook door het feit dat meneer Hoeijmakers zelf het visuele aspect van dit optreden zal regelen. Het duurt niet lang voordat de band, met behulp van de visualisaties, de goede slag te pakken heeft en het publiek meevoert naar onze maan en daar voorbij. Gitarist Ron van Herpen is de ster van de show en waar hij gisteren tijdens Death Alley al de nodige kunstjes liet horen, blijkt hij hier volledig in zijn element. Trippy solo’s en groovende riffs worden zonder pardon op het publiek afgevuurd en gedurende het uur dat de band vandaag speelt, wordt het publiek niet losgelaten door een strak spelende band. (UT)
Intussen is Extase prettig druk gevuld (niet vol dus) voor een bijzonder bandje. Kontinuum bewandelt paden ergens
tussen Sólstafir-achtige klanken, gothic/wave en postrock/-metal met af en toe verstopte blackmetalerfenisjes. Naast mij hoor ik zelfs de vergelijking met Billy Idol; ik kon me er op dat moment eigenlijk prima in vinden en ik zou daar David Bowie en Killing Joke gewoon aan toe willen voegen. Maar de basis blijft de subtiel gelaagde muur van gitaren, waarin het liedje wel centraal staat, maar waar ook
ruimte wordt gemaakt voor climactische instrumentale stukken. Deze cocktail van stijlen komt op hun albums geweldig tot zijn recht en ook live is het meer dan de moeite waard, mede vanwege de uitstekende
muzikale kwaliteiten van deze jonge gasten. Geluids- en presentatietechnisch kan ik er verder niet heel veel meer over zeggen, gezien mijn achterafplekje in de zaal, maar toch blijf ik een behoorlijke tijd geboeid
hangen. Erg fijne band! (RL)
Verbaasd over het gebrek aan rij voor het Patronaat wandel ik bij Beastmaker naar binnen. De drie heren komen uit Amerika en doen na dit festival nog een rondje Europa om het album Lusus Naturae te promoten. Hier bestaat dan nagenoeg de hele setlist dan ook uit en ik merk om me heen toch dat een feest der herkenning wat uitblijft. Waar de heren met hun stoner doom op plaat best goed overkomen lijkt er vandaag iets te ontbreken. Het optreden is wat saai en zelfs eentonig waardoor je je afvraagt of er al eens een ander nummer is ingezet. Ondanks mijn hoge verwachtingen is dit toch een beetje een tegenvaller, helaas.
In de kleine zaal is het een drukte van jewelste, omdat Misþyrming het eerste baanbrekende album Söngvar elds og óreiðu integraal zal gaan spelen. De dampende atmosfeer in de zaal, die voor aanvang van het optreden al dik in orde is, zal weerspiegeld worden door de furieuze krachtsvertoning die het publiek op het podium zal aanschouwen. Na de sfeervolle intro barst het geweld dat al geruime tijd onder de oppervlakte heeft gebroeid los en krijg ik dan eindelijk (eerste keer voor mij) de muziek van Söngvar elds og óreiðu te horen. Het is bizar om te horen hoe goed de atmosfeer van het album live bewaard blijft, mede door waanzinnige (letterlijk) presentatie van de band, waarbij ik regelmatig vrees voor het behoud van de instrumenten. Terwijl de band door de set heen walst, stijgt de temperatuur in de zaal en wordt de reactie steeds uitbundiger, maar helaas is de set veel te snel afgelopen na een krappe vijftig minuten. (UT, foto Niels Vinck)
Tijd voor Converge-optreden nummer twee. Waar eergisteren met de Jane Doe-set van tevoren al duidelijk was welke nummers gespeeld gingen worden, is dat vandaag een stuk mysterieuzer. Gelukkig verzorgt Stephen Brodsky (van Cave-In en Mutoid Man) in ieder geval gedurende het hele optreden de tweede gitaar. Dit zorgt ervoor dat nummers gespeeld kunnen worden die normaliter niet aan bod komen, aangezien Converge doorgaans met slechts één gitarist rondtoert. Het Blood Moon-optreden van vandaag kan duidelijk opgedeeld worden in twee stukken. In het eerste stuk speelt Converge een aantal langzamere, meer groovy nummers, zoals Plagues, In Her Blood, Grim Heart/Black Rose, en Coral Blue. Net als op donderdag staat het geluid ontzettend helder afgesteld, doch aan de zachte kant. Waar de eerst gespeelde nummers vooral voor de hevige fanaten leuk zijn om te horen, zorgt het tweede stuk er pas echt voor dat dit Blood Moon-optreden voor iedereen interessant wordt. Niet alleen horen we het onbekende Minnesota (van de The Poacher Diaries-split met Agoraphobic Nosebleed uit 1999), maar ook een betoverende Disintegration-cover van The Cure.
Wanneer opperbaas Steve von Till (van Neurosis, duh) met een lyrics-papiertje en Chelsea Wolfe het podium betreden, kan het feest al helemaal niet meer op. Cruel Bloom, het betoverende sprookjesverhaal dat langzaam naar een epische climax toewerkt, wordt vandaag met zeven topmuzikanten op het podium gebracht. Met onder andere zanger Jacob Bannon op basgitaar, bassist Nate Newton op akoestische gitaar, Steve von Till op microfoon, en Chelsea Wolfe op gitaar wordt de hele grote zaal van de 013 ingepakt. Waar Steve von Till vervolgens op nonchalante wijze het podium verlaat, blijft Chelsea Wolfe gelukkig hangen. En met haar electronicant Ben Chisholm (verantwoordelijk voor een deel van de instrumentatie en zang op de albums van Chelsea Wolfe), die tijdens het volgende Wretched World, de afsluiter van het Axe To Fall-album, de aandacht naar zich toe trekt. Afgesloten wordt met In Her Shadow en het verplichte Last Light. Beide nummers zijn voorzien van een metamorfose dankzij de prachtige zang van Chelsea Wolfe. Ook wordt de breakdown in Last Light ingeruild voor een stormwal van drie gitaren. Geen pile-up, mosh pit, of side-to-sides dus, maar kippenvel in de nek. Voor de mensen die geen emotionele connectie hebben met het Jane Doe-album was dit stiekem de betere van de twee optredens. (Pim)
Plaats van handeling is wederom de Green Room, het lijkt haast een trend te worden. Ditmaal is de band Dead To A Dying World en ook deze band heeft weer iets bijzonders, namelijk de toevoeging van een altviool aan de black- en doommetalpartijen die niet prominent op de voorgrond staat, maar erin verweven wordt. Hierdoor is het geen kunstje met een viool, maar komt het oprecht over. Dan de afwisseling tussen de zanger en de zangeres, een vrij tenger vrouwtje waarvan je staat te kijken dat ze dat geluid produceert. Tijdens het optreden wordt er wel een soort van act opgevoerd doordat eenieder die even niks doet, gaat zitten om de aandacht te laten focussen op degene die spelen. Dit leidt mij echter enorm af omdat ik me de eerste twintig minuten afvraag wat ze nou in godsnaam aan het doen zijn knielend naast elkaar, voordat het kwartje valt. Dit verder terzijde want het optreden is overtuigend hoewel de toevoeging van de viool live soms bijna tegen kitsch aanleunt. De band weet probleemloos een uur te boeien mede door de vele afwisseling die de band kenmerkt.
Hoofdact van de zaterdag is het grootse Neurosis, dat vanavond en morgen haar dertigste verjaardag viert met alle aanwezigen. Twee sets van ieder twee uur, een grote opgave voor zowel band als publiek. Gelukkig heeft de band minstens tien studioalbums om uit te putten, en het speelt vanavond ongeveer één nummer van iedere plaat. Afgetrapt wordt met de alom bekende ”Are you lost? Yes.”-sample van Lost, hetgeen ervoor zorgt dat iedere aanwezige in anticipatie nog twee stappen richting het podium zet. Wanneer na een slordige minuut alle registers opengetrokken worden, wordt meteen het recept voor de aankomende twee uur duidelijk. Neurosis speelt geen spelletjes, heeft geen boodschap aan gelul tussen de nummers door, en is te oud voor een levendige podiumpresentatie. De allesverpletterende muziek staat centraal.
Vervolgnummer Times Of Grace kan rekenen op een enthousiaste publieksreactie. Voor een gitzwarte achtergrond en in de felwitte schijnwerpers rost Neurosis vakkundig het hoofdpodium kapot. Wat opvalt is de ruimte die de audiosamples en synths van Noah Landis krijgen. Daarnaast is de vocale veelzijdigheid van de gitaristen zeer aangenaam. Net wanneer de langgerekte nummers van de latere albums een beetje hetzelfde beginnen te klinken, schakelt het vijftal over op een aantal nummers uit de diepste krochten van haar discografie. Met Pain Of Mind, To What End?, en Self-Taught Infection komen de crusties en de hardcore-fans ook aan hun trekken. Hiertussen wordt echter ook At The Well, Takeahnase, en een Joy Division-cover van Day Of The Lords gespeeld (toch?). Na een lange dag merk ik dat mijn spanningsboog een beetje verslapt en dat ik niet meer volledig op kan gaan in deze uitgerekte composities. Ik doe mijn ogen dicht en doezel wat in, maar zodra ik de drumopbouw van Through Silver In Blood herken, spring ik net als vele anderen weer wakker. Dit momentum wordt meegedragen in afsluiter Stones From The Sky. Neurosis overgiet het publiek voor een laatste keer met een dosis distortion en gitaargeweld en houdt het dan voor gezien. De muziek heeft gesproken. Tot morgen. (Pim, foto Niels Vinck)
Terwijl ik een beetje aan het ronddwalen ben, kom ik bekend gezelschap tegen dat naar de Extase gaat om Crumbling Ghost te bewonderen en besluit ik mee te gaan. De band maakt een mix van folk en sludgy doom en weet het kleine zaaltje daar aardig mee op te vullen. Ik moet zeggen dat het voor mij niet alles is, met de veel te hoekige overgangen en een (in mijn ogen) gebrek aan verweving van de verschillende genres. Toch speelt de band met focus en is er een bezwerend aspect aan de muziek dat de aandacht weet vast te houden. Na een kleine twintig minuten druip ik af en ga ik op zoek naar meer eten en wandel ik langs verschillende bands om uiteindelijk bij Neurosis uit te komen. Wetende dat ik de band morgen weer ga zien, aanschouw ik een kwartier van de vergruizende muziek van de iconische band (waarover Pim vast meer weet te vertellen) en begeef ik me wederom naar de Extase, waar Lugubrum Trio gaat optreden. De zaal is aardig gevuld, maar toch is het niet de helft van wat de band verdient. Het geschifte bruine metaal van onze zuiderburen valt enorm in de smaak en dat komt niet in de laatste plaats door de gevarieerde set die gespeeld wordt. Na een naargeestig intro, waarbij frontman Midgaars met een trompet het podium opkomt, is het een bizar schouwspel van foute blousejes, zwarte tanktops en krankzinnige muziek. De hysterie die de muziek bij vlagen uitwasemt, slaat over op het publiek, waar een jolige pit ontstaat (overigens niet tot genoegen van iedereen) en blijkt Lugubrum Trio garant te staan voor een uur clef vertier ( en een van de strakste optredens van het weekend). Schande dat ik zo lang heb gewacht voor ik deze band live heb gezien. (UT)
En daar sta je dan, vooraan. Ruim op tijd. Net op tijd om een geschikt plekje te bemachtigen voor de show van Atomikylä. Deze Finnen komen mij bekend voor. Zowel kwa gezicht als kwa sound. Dat komt omdat de band bestaat uit leden van Dark Buddha Rising én Oranssi Pazuzu. En wat we horen is de som der delen. Psychedelische jams, die je zo het afvoerputje van het universum intrekken. Weg ben je. Het licht is ver te zoeken. Willekeurige bewegingen trekken als spasmen door mijn lichaam. Ik ben niet de enige, zie ik. Het begint pas echt als de band er een kenmerkende overgang in gooit. Je voelt ‘m niet aankomen, maar ineens zijn we van de opbouwende repetitieve groove overgegaan naar een nóg repetitievere groove, die dubbel zo lomp is. Maar niet in vierkwarts, want dan zou het Atomikylä niet zijn. De ritmes trekken de aandacht naar de tegendraadse riffs. De riffs wissen de werkelijkheid. En wekken honger op. Naar meer van dit soort shows. Mijn absolute hoogtepunt van Roadburn. (WT)
Tegenover Neurosis geprogrammeerd staat in het Patronaat Blood Ceremony. Wellicht een reden dat je deze keer wat makkelijker deze zaal in komt. Tijd dus voor een portie occulte rock met een moderne (en fraaiere) Eucalypta als boegbeeld. Met het nieuwe album Lord of Misrule op zak bestaat de reguliere setlist voornamelijk uit nieuw materiaal en dat van het voorgaande album The Eldritch Dark. Slechts Oliver Haddo mag nog komen opdraven. Met haar scherpe en venijnige stem weet Alia O’Brian, gekleed in een ultrakort broekje en zwarte laarzen tot ver boven de knieën, met nodige bezwerende bewegingen, al dan niet met de dwarsfluit, de occulte sfeer goed neer te zetten. Blood Ceremony zet een prima optreden neer, dat alleen na 55 minuten even een flinke dip kent met het ronduit zwakke nummer Flower Phantoms, dat aangekondigd wordt als een “demonic pop number”. De lauwe reactie van het publiek spreekt boekdelen. Als Oliver Haddo middels The Magician nogmaals mag komen opdraven, moet ik noodgedwongen het Patronaat verlaten om de trein middels een sprint nog te kunnen halen. Bedankt Russel Haswell met het uitlopen van jouw optreden met elektronische pleurisherrie hiervoor. Blijk ik achteraf ook nog Hymn to Pan als toegift misgelopen te zijn.(VF)
- Verslag Roadburn vrijdag
- Verslag Roadburn donderdag
- Verslag Hardrock Hideout woensdag