Donderdag 25 mei

Na een gehele nacht doorgehaald te hebben op die geweldige Deutsche Autobahn met fijne wegversmallingen en files op de verbazingwekkendste tijden en enkele uren wachten tot er geluiden uit de grote tent zouden komen is het dan zo ver: Met een ontiegelijk suffe kop begon ik me lichtelijk ongemakkelijk te voelen toen ik waarnam dat er slechts een handje vol mensen voor het podium stond. De term “plaatsvervangende schaamte” over de opkomst kwam nét in me op en gelukkig mocht ik die gedachten snel vergeten: een snelle soundcheck deed namelijk wonderen: de hordes langharig tuig wisten hun richting het podium te vinden!

Het Duitse Defloration met twee demo’s, een split en het onlangs uitgebrachte album Dripping With Blood op naam had dit jaar de eer om het grote feest te openen. Ook ‘openen’ is een sport; maar de band slaagt erin ons een echt festivalgevoel te bezorgen. De heren spelen prima death, hebben er overduidelijk zin in, maar lijken de boel nog wat af te tasten. Geen grof geweld dus, maar een hele stabiele basis, waarover zanger Uwe Rödel zich sterk weet te presenteren met zijn redelijk doffe grunt, af en toe afgewisseld met brulgeluiden en voornamelijk gekke bekken! De andere heren mogen nog even oefenen om zich wat bruter op het podium te gedragen, maar Uwe staat zijn mannetje in ieder geval al wel! [RvdS]

Amputated bleek samen met Cold Lazarus op een package tour met Extreme Noise Terror te zijn en op het laatste moment te zijn ingeroosterd. Het begrip “laatste moment” mag je in dit geval best letterlijk nemen aangezien de band, na nog geen kwartier daarvoor binnen te zijn gekomen, al stond te spelen. Zonder ook maar een soundcheck gehad te hebben. Tegen alle verwachtingen in was de band nog opvallend energiek. Er werd er een strakke set gespeeld van puntige up-tempo deathmetal die deed denken aan een band als Exhumed. Ook tekstueel gezien leek de band eerder te gaan voor de “Politiek Incorrect” Award dan de originaliteitsprijs. Gezellige nummertjes over het verkrachten van minderjarige geestelijk gehandicapten en het opeten van miskramen waren het gevolg. De bandleden hadden duidelijk plezier in het spelen en het was dan ook spijtig dat ze al naar 20 minuten het podium moesten verlaten. Op deze manier hield de fanatieke gitarist Ollie waarschijnlijk nog wat energie over aangezien hij later bij zowel Desecration als Extreme Noise Terror op het podium zou verschijnen. Recentelijk heeft de band met Gargling With Infected Semen hun eerste full length album afgeleverd en ik verwacht nog veel te horen van deze talentvolle Britten. [HJB]

Samen met Amputated werd het Britse melodic death gezelschap Cold Lazarus door het uitvallen van Mausoleia pas op het laatste moment aan het programma toegevoegd. Niet gehinderd door enige voorkennis over deze band was ik dan ook benieuwd wat voor vlees ik in de kuip had. De band bleek redelijk pakkende death metal te spelen met hier en daar wat keyboardpartijen om het geheel wat op te smukken. Grootste blikvanger was, ondanks haar nogal statische podiumpresentatie, de bevallige gitariste Elle Torry, die het merendeel van de gitaarsolo’s voor haar rekening nam. Voor festivalbegrippen was het zaalgeluid best redelijk, hoewel de keyboards niet altijd even goed doorkwamen, en ondanks een paar foutjes en onstrakheden denk ik dat de band toch een positief gevoel zal hebben overgehouden aan dit optreden. [MW]

Het Duitse Gorezone speelde een overtuigende thuiswedstrijd. De band bestaat al zo’n tien jaar en hun opvallend Amerikaans klinkende deathmetal stond dan ook als een huis. Enkel bij het nummer Control Us gingen ze de mist in waarna met enige zelfspot het nummer opnieuw ingezet werd. Een speciale vermelding waard is de podiumpresentatie van de nieuwe vocalist Angelo Gross. Zelden heb ik zo’n energieke frontman mogen zien in het deathmetal genre. Waar andere bands de neiging hebben op het voor hun bestemde podium te blijven, raasde Angelo als een wilde stier boven en dwars door de foto pit en het aanwezige publiek. Dat zijn tomeloze inzet aanstekelijk werkte bleek uit het feit dat er voor het eerst op deze dag echt ge-mosht en ge-crowdsurft werd. Totaal onverdiend dat een band met zoveel kwaliteit zo vroeg geprogrammeerd stond. [HJB]

Wisselingen in de line-up waren aan de orde van de dag. Gelukkig bleek Keitzer wél te spelen op het tijdstip dat voor hen bestemd was. Meteen viel op dat, hoewel de band een energieke performance had, zanger Christian tussen de nummers door behoorlijk nerveus en verlegen overkwam. Eigenlijk de complete tegenpool van drummer Tim, die gedurende het hele concert een agressieve grimas op z’n gezicht had en bovendien een vrij aparte manier van drummen bleek te hebben, door de snaredrum niet tussen z’n benen te plaatsen zoals de meeste drummers, maar aan z’n linkerzijde. Het geluid was prima, en de krijs van zanger Christian en de grunt van gitarist Michael kwamen goed door, maar toch wilde het publiek nog niet echt in beweging komen. Ik had het idee dat het optreden een beetje voortkabbelde. Erg jammer, want de muziek was helemaal zo slecht nog niet. [MW]

Door de wisselingen in de speelvolgorde van deze dag moest ik me even oriënteren: gelukkig werd dit al gauw duidelijk wanneer er een Ambrossia-backdrop verscheen. De band (ooit begonnen onder naam Iron Metal) is al zo’n 12 jaar actief en heeft vele line-up wisselingen gekend. Gitarist Markus en drummer Hugo, de oprichters van de band, zijn nog steeds van de partij in 2006. De mannen, overigens afkomstig uit Zwitserland, spelen stevige death, sterk neigend naar een technischere variant hiervan. Of Ambrossia al eens een album heeft uitgebracht is voor mij een vraag. Mijn zoekkunsten brachten mij namelijk bij één zelfgeproduceerde demo, getiteld Pressorce Through Spate uit 2003. Zanger Peter brulde raak met een vrij standaard speenvarken-achtige grunt. We hebben kunnen genieten van prima in elkaar gebouwd, glijdend gitaarwerk en indrukwekkende drumcapriolen. Drummer Hugo wist mij zeker te plezieren met onverwachte fills en licks (en die ongelooflijk lekkere bekkentikjes) maar leek af en toe moeite te hebben met door de muur van geluid heen te komen. Dit in combinatie met wellicht iets te uitdagende risico’s van gitarist Markus zorgde er helaas op sommige momenten voor dat het lichtelijk chaotisch werd: alsof de heren hun controle verloren. Van de band waren voldoende fans aanwezig, die een gezellige pit veroorzaakte met de legendarische FTC IX publieksbloem (sorry, dat moet je zelf gezien hebben). Het moment van stoppen was ook iets waar de muzikanten moeite mee hadden, dit veroorzaakte namelijk verzadiging bij het publiek. Natuurlijk geeft dit aan hoe geweldig het wel niet is voor een band om tijdens FTC het podium te mogen betreden, maar er zijn wel degelijk grenzen! Wanneer de heren op een rustig pitje door gaan zoals ze nu bezig zijn kunnen zij zich nog wel eens ontwikkelen tot een welgestelde act. De show was heel netjes, maar had iets minder kleine oneffenheden kunnen gebruiken. [RvdS]

De bands Desecration en Mental Horror bleken de FTC variant op het Oud-Hollandse “stuivertje wisselen” te hebben gedaan waardoor het nu de beurt was aan het Britse Desecration om het publiek weg te blazen. De band is natuurlijk geen onbekende in de scene na gespeeld te hebben met alle deathmetal grootheden van Vader tot Morbid Angel. Berucht geworden na de legendarische in beslag name van hun in 1995 verschenen eerste album Gore and Perversion heeft de band nooit geprobeerd de deathmetal te vernieuwen, hoogstens te perfectioneren. Ook nu werd er weer verbazingwekkend strak gespeeld door het drietal. De riffs zijn nog steeds vrij eenvoudig en tempowisselingen vrijwel afwezig maar wanneer het geheel zo overtuigend en “in your face” klinkt als bij Desecration zal je niemand horen klagen. Vooral de drummer maakte indruk met, naar mijn mening, de beste dubbele bass van de gehele festival line-up. Zeer gunstig voor de afwisseling was het gastoptreden van Mark, de zanger van Amputated. Zijn wat hogere screams waren een welkome afwisseling op de ietwat monotone grunt van de band zelf. Hoewel de muziek zeer pakkend was bleef het publiek opvallend rustig, dit grote onvrede van de frontman. Maar ook zijn bevel; “This is a deathmetal festival, I wanna see you move goddamnit!” kon hier geen verandering in brengen. Wellicht had een later tijdstip toch gunstiger uitgepakt voor deze ouwe rotten in het vak. [HJB]

Na een nogal voorspelbaar intro met muziek uit de film Hellraiser gingen onze oosterburen van Path Of Golconda van start. De mid-tempo death metal, die mij meerdere malen aan het oudere werk van Hypocrisy deed denken, kon het publiek echter nog niet warm krijgen. Het feit dat het geluid ook bepaald niet optimaal was zal ook zeker niet in het voordeel van de band hebben gewerkt. Gelukkig begon het publiek gedurende het optreden steeds meer wakker te worden, waardoor de band er qua podiumpresentatie ook weer een schepje bovenop deed. Mijn verbazing was ook groot toen een deel van het publiek zelfs echt begon te dansen. Wat mij betreft een prettige kennismaking met een band die zo halverwege het optreden toch nog het publiek kreeg die het verdiende. [MW]

Wanneer je als band, qua stijl, ook maar een klein beetje afwijkt van de genres deathmetal en grindcore val je behoorlijk snel op als je bent opgenomen in de running order van FTC. Accion Mutante speelt agressief geladen ‘crust-punk,’ waardoor de bandnaam tevens een opvallende is binnen de negende editie van dit geweldige underground georiënteerde festival. De band lijkt in Duitsland voornamelijk naam te maken door zich veelvuldig live te ontmaskeren en bracht de laatste periode voornamelijk mini-cd’s uit. Zangers Rossi en Karsten terroriseerden het podium op een overweldigend agressieve, doch positieve manier. De pit was ruw, maar vriendelijk: een geweldige afspiegeling van wat er op het podium plaatsvond! Wanneer de mensen in pit besloten om elkaar af te maken met een opblaasbare hamer reageerde de hierop door allerlei meuk in het publiek te gooien, zo vloog er een zak ships rond, een bandshirt en een fles bier (in Duitsland maakt men gebruik van plastic bierflesjes ;)). GangmakersRossi en Karsten hebben het publiek prima weten te vermaken door wat zij overbrachten: “Agressie versus positief enthousiasme.” [RvdS]

Het Braziliaanse Mental Horror wist mij niet echt te overtuigen met hun snelle laag gestemde maar bovenal ongeïnspireerde deathmetal. Het contact met het publiek was hierbij al even minimaal als de muzikale ideeën van dit viertal zelf. Er werd niet slecht gespeeld maar het gebrek aan afwisseling en originaliteit deed mij licht indutten, dubbele bass of niet. Dat ook het geluid verre van optimaal was droeg hier nog eens een steentje aan bij. Zo stond de bas veel te hoog in de mix en klonken de gitaarpartijen hier en daar wat schel. Toen de broodnodige afwisseling zich uiteindelijk voordeed in de vorm van een Sepultura-cover aan het einde van de set kwam er eindelijk weer wat beweging in het publiek. Dit was eerder te wijten aan herkenning dan aan het spel zelf vrees ik en ik zou dan ook graag niet veel woorden willen vuil maken aan dit optreden. [HJB]

Als er een FTC-prijs was voor de meest energieke performance, zou die dit jaar ongetwijfeld naar de heren van F.U.B.A.R. (voluit: Fucked Up Beyond All Recognition) zijn gegaan. Zonder aankondiging of intro barstte het optreden van dit Nederlandse grind-kwartet los; een optreden dat van begin tot eind één groot ADHD-bombardement zou zijn. Wat een energie hebben die lui. De door bands als Nasum, My Minds Mine en Regurgitate beïnvloede grindcore ging er goed in bij het publiek, dat duidelijk wel toe was aan een beetje actie. Zelfs de versterkerstacks begonnen onder al dit geweld te schudden. De felle stroboscopen en de enorme hoeveelheid rook op het podium droegen mooi bij aan het hectische totaalplaatje, een omlijsting waar de band dankbaar gebruik van maakte om krakers als Economical Warfare en de Napalm Death-cover Deceiver de zaal in te blazen. [MW]

“Je ergeren aan zaken” is iets waarvan de oorzaak negen van de tien keer simpelweg bij jezelf ligt. Helaas moet ik hier toegeven dat ik vrij geïrriteerd in de zaal stond te wachten, doordat enkele mensen het nodig vonden om ongelooflijk te gaan zeuren over de vele wijzigingen in het programma. Het is dat ik de Duitse taal niet volledig beheers, anders had ik me in een dikke discussie gemengd met enkele zeikerds. Nee: inderdaad, het waren niet de mannen van Deranged, die het podium betraden. Zonder hier de bedoeling te hebben om deze band te benadelen denk ik dat we de meneer in zijn roze shirt erg dankbaar mogen zijn voor deze wijziging in het speelschema!

Zo tegen het einde van de eerste festivaldag, waar het weer ons in de steek liet (flinke plensbuien teisterden de MZA-grond) was het tijd voor een show van het Duitse Embedded. Een gewaagde veranderingen qua speelschema, want de band zou oorspronkelijk de vierde speeltijd bezetten van de vrijdag. Dan mag duidelijk zijn dat je als band een hoop hebt waar te maken bij acceptatie van zo’n hoge plaats in de billing! Alle irritaties jegens de zeurende mensen, en volgens mij ook de onvrede van die zeikerds viel in één klap weg toen Embedded hun eerste nummer inzette. Een effect wat wellicht te omschrijven valt als een kanon dat afgevuurd wordt. Met twee dijken van platen op naam (A Severity Divine is nog steeds niet uit mijn cd-speler te krijgen) zet Embedded een werkelijk onvergetelijke show neer. Zanger Rainer Düsing kwam gruntend en krijsend over achterlijke vloeiende tempo-wisselingen en walsende passages heen zetten. Het publiek deed een deathmetal regendans, geheel verdiend door de mannen op het podium! Het afgevuurde kanon zwakte niet af, maar had overduidelijke volgkanonnen wanneer Dehumanizing Process, Stench Of The Burning Flesh en The Forsaken Soul op ons afgevuurd werden. De nieuwe plek in het speelschema was dus een volkomen rechtvaardige beslissing. Buiten de enorme kracht die van het podium het publiek in gestuwd werd hadden deze mannen ook het geluid en het licht hartstikke mee zitten! Voor ondergetekende overigens de indrukwekkendste show van het festival. [RvdS]

De headliner van deze eerste dag was het legendarische Extreme Noise Terror, dat inmiddels al twintig jaar aan de weg timmert. Een band die meer line-up veranderingen heeft gehad dan dat ik schone sokken had meegenomen en waar vrijwel iedereen wel eens van gehoord heeft. Inmiddels heeft de band in de vorm van Ollie van Desecration een tweede gitarist in de gelederen hetgeen tezamen met de twee vocalisten voor een opvallende bezetting zorgt. Behalve de vele line-up veranderingen is ook het underground-imago dat de band nog altijd heeft opvallend te noemen. Helaas was ook de afstelling van het geluid van een amateuristisch niveau hetgeen al snel een onnavolgbare brij van de snelle nummertjes maakte. De grondleggers van de hedendaagse grindcore wisten ook bij het publiek geen indruk te maken. In amper 40 minuten werden de blastbeats er doorheen geramd. Dat vrijwel niemand in het publiek deze korte speelduur erg leek te vinden spreekt wat dat betreft boekdelen. [HJB]