Aangezien de heren van Panchrysia als thuisbasis Heist-op-den-Berg hebben, probeerden ze eens iets ambitieus voor de release van hun laatste telg Dogma. Daarnaast bestaat deze band al twintig jaar, wat reden genoeg vormt om wat bands op te trommelen en in de immense zaal van CC Zwaneberg een feestje te bouwen. Mogelijk iets wat daar nog nooit gebeurd is, want eigenlijk is dit een piekfijne locatie waar heel wat theatergebeuren plaatsvindt en zelfs nog een pianoconcertje bezig was enkele zalen voorts deze avond. Best wel even wennen, maar het was een interessant concept dat ik niet kon laten liggen.
Het is aan de band Hudič om de aftrap te geven deze avond, en eigenlijk is er op dit relatief vroege uur al behoorlijk wat volk in de zaal. Vijf monniken verschijnen op het podium en meteen krijg ik het gevoel dat ik black metal te horen zal krijgen, maar dat is echt maar een deel van wat te vinden is bij deze band, die helemaal ook niet buitenlands is maar gewoon uit Heist-op-den-Berg komt. Wat we wel krijgen is een portie death metal met heel wat repetitieve grooves en melodische notenpartijen, vaak op een doomtempo. Hier en daar heeft een riff me mee, maar eigenlijk duurt deze zit enorm lang en zijn er te weinig sterke elementen in het geheel om me echt te boeien. Mogelijk heeft deze vreemde voorstelling er wat mee te maken, want het witte gezicht van deze frontman met bebloede mond en geheven kruis, doen me echt een ander gevoel krijgen dan wat ik effectief te horen krijg. Als rasechte supporter van de lokale scene neem ik hun EP wel mee naar huis en eigenlijk komt het daar veel beter naar voren, ongeacht het feit dat het geluid tijdens deze openingsact echt geweldig was en het daar dus niet op kan worden gestoken. Misschien was ik in de war, of misschien zijn zij het.
Bij Provectus ben ik in elk geval heel wat minder in de war. Deze band is ook nog maar net bezig en liet net de EP Existential Delusion los op de wereld. Tijd om die lange eerste track en drie minder lange opvolgers dan ook maar te brengen in dit cultureel centrum voor een behoorlijke groep aanwezigen. Al vanaf de eerste gigant ben ik mee, want dit is echt zeer degelijk spul. Provectus knoopt aan bij de Noorse blackmetalscene en smeert die agressieve stijl meteen uit over een nummer dat haast een kwartier duurt. Meteen zijn we wakker, en ik vind het fijn dat hier en daar zelfs wat melodischere riffs aanleunen bij het zieke psyche van een chaotische band als Xasthur. Als drummer ben je op die manier safe, want elke misser draagt bij tot de atmosferische chaos van het moment. Gelukkig knalt deze man op de juiste momenten wel goed door, met name bij de drie opvolgers, die onder andere wat namen oproepen als oude Immortal, Emperor en Sargeist (als je de drumpartijen even volgt). Niet dat het inhoudelijk echt al aanleunt bij deze bands, daarvoor heeft Provectus nog wel een eindje af te leggen, maar het is werkelijk fijn om deze stijl eens terug te vinden in Vlaanderen en gebracht door een frontman die nog eens over wat prima stembanden beschikt. U raadt het, deze EP is ook in mijn bezit.
Aan de heren met de cd-voorstelling om dan maar te tonen wat twintig jaar doet met een mens. De veteranen van Panchrysia komen het podium op in de stijl waarop we ze gewend zijn sinds jaar en dag: zonder verf, met kap op en voorzien van wat sfeervolle zwarte kaarsen. Leuk dat de heren een immens omgekeerd kruis aangebracht hebben om de release van Dogma wat extra stijl mee te brengen. Of Panchrysia nu twintig jaar bezig is of niet, al vrij snel is duidelijk dat een cd-release ook niet meer moet zijn dan dat. Net als enkele maanden geleden in ‘t Wit Paard speelt de band integraal de laatste telg en dat geeft me wel wat gemengde gevoelens. Wat had ik graag nog eens losgegehen op Angst, Brave Black World, The Ultimate Crescendo of Hell of Creation of a Mortal Spirit… Het mag niet baten, als de band ‘neen’ zegt, dan is het zo en moeten we ermee leven.
Niet dat ik moet klagen, want gelukkig vind ik Dogma een ijzersterke plaat en is Panchrysia in zijn recht om al het voorgaande af te blokken op een avond als deze. Zanger Zahrim staat weeral als een bezetene op de planken en de set verloopt zonder al te veel technische problemen. De hoogtepunten blijven voor mij Gilgamesh en Never To See The Light, maar door de sfeer van het nummer begint Kairos het ook steeds beter te doen. Een stevige releaseshow waarbij de zanger het publiek ook nog eens extra bedankt om zo massaal aanwezig te zijn en deze verjaardag te verdienen. Hopen dat deze heren er nog twintig jaartjes bij doen dus, al waren ze vandaag eigenlijk niet bezig met dat verleden.
Dan lijkt het wat vreemd om nog een jonge band te hebben die achter je komt, behalve als die band dan Carnation heet. De meestbegeerde band van België, van Japan tot Florida, staat na enkele jaren weer terug op de plaats waar het voor hen in 2013 allemaal begon, om te spelen voor het thuisfront. Meteen is duidelijk dat het toch weeral anders lijkt als bij de releaseshow in Aarschot enkele maanden terug, de professionele insteek van deze band lijkt alsmaar meer progressie te maken. Zo staan deze muzikanten als heer en meester van hun instrument op de planken, komt er een nagenoeg perfect geluid de oren van het publiek binnen en stormt frontman Simon van links naar rechts op het podium als een razende duivel. Vooral de momenten waarbij hij zijn kop door de rook van de rookmachines op het podium steekt, leveren een verdraaid ranzig en fijn effect op. Ook de bindteksten zijn doordacht, met op geen enkel moment een vervelende stilte en zelfs een, naar mijn smaak, sublieme overgang naar topper Hellfire. Geen wonder dat deze band ter land en ter zee potten breekt.
Op vlak van de setlist zijn er dit keer ook enkele verrassingen bij. Zo komen Cemetery of The Insane en Delusions of Power van de eerste EP voorbij en wordt ook de Entombed-cover Supposed To Rot nog eens van onder het stof gehaald. Uiteraard blijft dit death metal en moet ik altijd wat zeuren halverwege de set dat zo veel riffs hetzelfde klinken en alles wat voorspelbaar begint te worden, maar als je ziet hoe fit deze band op de planken staat, dan doe je wat water bij de wijn en neem je hun enthousiasme deels over. Het lukt Carnation op die manier om mij tot op het einde te boeien en menig aanwezige zal daar hetzelfde over gedacht hebben. Sterker zelfs: een moshpit bewijst me dat ik ongelijk heb en dat deze heren hun furie volledig konden overbrengen bij de aanwezigen vooraan.
Een interessant avondje dus met een nieuwe ontdekking, een geslaagde voorstelling en een befaamde bulldozer. Dit cultureel centrum mocht even daveren op zijn fundamenten, want mogelijk is er zo’n stevige muziek nog nooit voorbij gekomen. Een initiatief dat andere bands wel eens vaker mogen lanceren, want dit zaaltje is eigenlijk een verborgen parel.
Setlist Carnation:
- The Whisperer
- Hellfire
- Plaguebreeder
- Cemetery of The Insane
- Disciples of Bloodlust
- Necromancer
- Sermon of The Dead
- Delusions of Power
- Supposed To Rot
- Chapel of Abhorrence
- Fathomless Depths
- Explosive Cadavers
Datum en locatie:
23 februari 2019, CC Zwaneberg
Link: