De wandelende muzikale grap Steel Panther was weer in het land en dus konden de spandexbroeken, pruiken, haarbanden en opblaasgitaren weer uit de kast. Plaats van handeling: 013 in Tilburg. Een album om te promoten hebben de glamrock/metal-komieken-met-hun-ode-en-tegelijkertijd-parodie op de hairmetalbands van de jaren tachtig niet (dat komt pas volgend jaar uit), maar tijd voor een feestje is er altijd voor Michael Starr, Satchel, Lexxi Foxx en Stix Zandinia.
Zo denkt het publiek er blijkbaar ook over. Het lijkt erop dat er steeds meer feest- en belevingspubliek op de optredens van de Amerikanen afkomt (u weet wel: van die mensen die iedere gelegenheid aangrijpen om een feestje te bouwen, meer omdat het zo hoort of omdat ze het meemaken om erover te vertellen op sociale media) en dat gaat ten koste van het typische metalpubliek. De gevolgen: slechtere omgangsvormen!
Voorprogramma Inglorious krijgt echter wel een beschaafd applaus na afloop van de set. En waarom ook niet? De formatie rond zanger Nathan James (ex-Trans-Siberian Orchestra en ex-Uli Jan Roth-band) maakt hardrock volgens het boekje. De band speelt materiaal van de eerste (en tot nu toe enige) plaat, Inglorious, en doet dat best aardig. Nummers als Warning en Holy Water zijn goed te pruimen, al is dat wel voorbehouden aan een andere locatie in een andere setting. Voordat afsluiter Unaware wordt ingezet, bedankt James het publiek voor het massaal aanwezig zijn. Dat had volgens hem niet gehoeven en dat is natuurlijk ook wel weer zo.
Het draait vanavond echter alleen maar om Steel Panther en de grappen en grollen die bij die band horen. Zo loopt er minuten voor aanvang een roadie met een bord rond op het podium waar in koeienletters ‘We need weed’ op staat te lezen. I Love it Loud van Kiss maakt het publiek vervolgens warm, voordat stipt op tijd (dat dan weer wel: feesten gaat gewoon volgens het spoorboekje) wordt afgetrapt met Eyes of a Panther. We zijn weer onderweg voor een avondje homofobie, racisme, discriminatie en misogynie. Heerlijk! Politieke correctheid is de dood van alles. Het leven draait om neuken, zuipen en lol trappen. In onze hoofden dan vooral. Voor eventjes.
Met Just Like Tiger Woods en Party Like Tomorrow Is the End of the World, akkeren we lekker door. Steel Panther voert een act op, maar de heren doen het met verve. Bassist Lexxi Foxx is nog steeds een enorme ijdeltuit en kijkt graag naar zichzelf in zijn spiegeltje of spuit nog wat haarlak in. Collega snarenplukker Satchel heeft deze avond naar iedere vrouw op de eerste drie rijen minstens twee keer seksuele handelingen uitgebeeld en tussen de bedrijven door springt, holt en rent zanger Michael Starr naar alles en niets. De man is constant in beweging. Drummer Stix Zandinia bekijkt het vanaf een afstand, maar er is geen drummer in metalland die zo nadrukkelijk de aandacht zoekt.
En oh ja, de heren hebben hun komische repertoire weer bijgeschaafd. Zo vieren we vandaag de verjaardag van Starr (die als Ralph Saenz toch echt op 17 mei verjaart). 71 is de zanger volgens Satchel geworden en hij krijgt een cadeautje: een doos condooms. Niet nodig, voegt de gitarist daar gelijk aan toe, want Starr heeft toch alle soa’s al. Na het voorstelrondje (inclusief ‘de beste drummer in Steel Panther: Stix Zandinia’) volgen er lekkere uitvoeringen van Asian Hooker en Turn Out the Lights, voordat Let Me Cum In wordt geïntroduceerd met de beste grap van de avond. Aan het woord is de vermeende jarige job: ‘Last night I was jerking off in my hotelroom and all these girls were banging at my door, screaming: Michael, Michael, let me out!’
Door alle onderbroekenlol zouden we bijna vergeten dat de heren Panthers gewoon goede muzikanten zijn. Gitarist Satchel heeft bijvoorbeeld een uitgebreid CV als muzikant, tot en met het Fight-project van Judas Priest-zanger Rob Halford aan toe. Hij krijgt de tijd zijn kunsten te vertonen tijdens een redelijk indrukwekkende gitaarsolo, waarbij hij zichzelf uiteindelijk begeleidt op de drums en flitsen van krakers als Thunderstruck, Smoke on the Water, Living After Midnight, Crazy Train, Sweet Child O’ Mine en War Pigs brengt en zelfs Do Re Mi uit The Sound of Music (vraag me niet waarom ik dat herken) voorbij laat komen.
It Won’t Suck Itself brengt de hele band weer terug en She’s On the Rag wordt akoestisch gespeeld met Stix Zandinia op fluit. Via z’n telefoon. Voordat Girl From Oklahoma langskomt, wordt de eerste dame vanuit de zaal op het podium gelokt, die vervolgens een aubade krijgt van alle afzonderlijke Steel Panther-leden. ‘You ‘re so fucking hot, you’re so fucking good, I wanna stick my dick in your poop shoot’, dat niveau. Het kwartet 17 Girls in a Row, Gloryhole, Community Property en Death to All but Metal wordt gespeeld met een indrukwekkende verzameling dames op het podium (de enige man die lollig denkt te zijn, wordt bijzonder snel achter de coulissen gewerkt), waar de heren gelukkig minder vaak vragen of ze hun voorgevels willen laten zien. Toch blijft het opmerkelijk te zien hoe sommige dames zich laten gaan met dansbewegingen richting muzikanten die de leeftijd van hun vaders zouden kunnen hebben.
Het duurt even voordat de vleesbrigade het podium heeft verlaten en de heren af kunnen sluiten met Fat Girl (Thar She Blows) en Party All Day (Fuck All Night). Daarmee komt een eind aan een avondje lol trappen met vier muzikanten die zichzelf niet serieus nemen, maar met pakkende liedjes en muzikaal vakmanschap heel eenvoudig een zaal vliegensvlug in kunnen pakken. Hoe lang dit nog geloofwaardig zal zijn, weet niemand, maar voorlopig is Steel Panther nog niet klaar met loltrappen.
Foto’s:
Jostijn Ligtvoet Fotografie namens 013
Datum en locatie:
13 oktober 2016, 013, Tilburg
Link: