Paul Gilbert – 30-05-2007, 013 – Tilburg
“Eerste Europese tour Paul Gilbert”, kopte Zware Metalen onlangs. Het hart maakt een spontaan vreugdedansje als één van m’n favoriete gitaristen dan ook nog eens één van m’n favoriete concertzalen gaat bezoeken. Paul Gilbert in 013, een natte droom wordt werkelijkheid. Ondergetekende en Jaco Dekker, een andere Gilbert-bewonderaar binnen de redactie en bovendien bespeler van de edele plank met de zes snaren, reizen met kloppende hartjes vol verwachting af naar Tilburg als twee kinderen die naar de intocht van Sinterklaas gaan kijken. En gelijk de bebaarde goedheiligman zorgt de Amerikaanse gitarist ervoor dat onze wensen volledig in vervulling gaan.
Uiteraard is Paul Brandon Gilbert, zoals zijn volledige naam luidt, niet alleen naar Europa afgereisd. In zijn kielzog weet hij ten eerste vrouwlief Emi, die de toetsen bespeelt. Daarnaast blijkt de ritmesectie werkelijk beestachtig goed te zijn. Drummer Jeff Bowders is gewoonweg fenomenaal en bassist Mike Szuter doet qua virtuositeit niet onder voor de meester, wat het meest duidelijk wordt tijdens Addicted To That Rush uit Gilbert’s Mr. Big-periode. Szuter en Gilbert gaan hierin een ‘duel’ aan waarin Gilbert soleert, waarna Szuter het op zijn basgitaar herhaalt, wat dan weer tot grote hilariteit leidt bij Gilbert, die helemaal in een deuk ligt. Het geeft meteen perfect de sfeer aan van het optreden. Het podium is sober, zelfs kaal te noemen. Geen backdrop, een paar versterkers en vier muzikanten, and that’s it. Welkom in de huiskamer. Het uiterlijk van Gilbert sluit er perfect bij aan. Hij ziet er met zijn versleten spijkerbroek uit als ‘the boy next door’ en zo gedraagt hij zich ook. Ook Mike Szuter past hier perfect tussen, als hij een biertje van een bezoeker aanneemt en daarvoor een plectrum aan de fan geeft. Heerlijk relaxt allemaal. Rocksterrengedrag is de heren en dame volkomen vreemd en de bijzonder sympathieke uitstraling van het gezelschap geeft je als bezoeker een warm gevoel. De muziek is waar het om draait en waar iedereen met volle teugen van geniet.
Het publiek, naar schatting een kleine duizend man sterk, bestaat uit een gemêleerd gezelschap. Rockers, metalheads, kantoorpersoneel, secretaresses, you name it en het is aanwezig. Maar bovenal veel gitaristen die hun collega komen bewonderen, zoals Marcel Coenen (Sun Caged) en Eric van de Kerkhof (Mennen). Zij zien een set die zwaar leunt op Gilbert’s laatst verschenen, volledig instrumentale soloplaat Get Out Of My Yard, waarvan liefst acht nummers voorbij komen. Daaronder het krankzinnige, op een double-neck gespeelde titelnummer, waarin Gilbert in de persoon van bassist Szuter gebruik maakt van de zogenaamde ‘human capo’, waardoor de gitaarhals iedere keer ergens anders begint. Erg leuk om te zien. Naast veel instrumentaal geweld van zijn nieuwe plaat krijgen we ook nog de Racer X-krakers Scarified en Technical Difficulties voorgeschoteld, op hilarische wijze aangekondigd als “heavy metal-songs”. Over aankondigingen gesproken, deze worden steevast door Gilbert zingend gebezigd. Vocale songs zijn er ook nog in voorraad. “I Like Tilburg”, zegt Paul, waarna I Like Rock volgt, waarin de liefde van de gitarist voor een band als Cheap Trick duidelijk wordt, zoals nummers als I’m Not Afraid Of The Police (alleen die titel al) en Space Ship One duidelijke invloeden van The Beatles herbergen. Ook in My Religion wordt Gilbert’s liefde voor de stevige muziek bezongen, terwijl het overbekende en in de originele uitvoering behoorlijk walgelijke To Be With You van Mr. Big door de korte op een Flying V gespeelde zanglijn zelfs glans krijgt. Mr. Big is daarnaast nog vertegenwoordigd met het prachtige Green-tinted Sixties Mind en het door Szuter uitstekend gezongen Nothing But Love. Ander hoogtepunt is voor mij het heerlijke Interaction, waarin toch ook wel de Racer X-sound doorklinkt. Uiteraard komt ook de onvermijdelijke drilboor aan bod, die waarschijnlijk toch al in de buurt lag door de verbouwing die 013 op dit moment ondergaat. Na zijn begeleidingsband een keer of drie te hebben voorgesteld is eenieder duidelijk dat Paultje, die het gehele optreden net als mevrouw Gilbert een koptelefoon op heeft, niet wordt geteisterd door ego-problemen, maar donders goed in de gaten heeft dat hij in de rug wordt gedekt door een uitmuntende band. Het ultieme bewijs hiervoor levert men middels een schitterende uitvoering van de Hendrix-klassieker Foxy Lady, waarna You Kids het heerlijk avondje afsluit. Het warme en welgemeende applaus dat het viertal vervolgens ten deel valt is dan ook volkomen terecht.
Als na afloop bassist Mike Szuter zich onder het publiek begeeft en bovendien Paul Gilbert zelf aanwezig is voor een signeersessie, een babbeltje en een fotootje kan ik het niet nalaten om even te informeren naar de toekomstplannen omtrent Racer X. Op mijn vraag of er ooit nog een nieuwe plaat van die band zal verschijnen antwoordt Gilbert op komische wijze ‘I hope so, I like Racer X‘, waarna hij mij meer serieus toevertrouwt dat het wel degelijk de bedoeling is dat er van die band nog plaatwerk gaat verschijnen, waardoor mijn toch al geslaagde avond helemaal niet meer stuk kan. Paul Gilbert rules, niet in het minst dankzij zijn fantastische begeleidingsband!
Links: