Dankzij corona is het al maanden schipperen om nog iets van live muziek te zien. Vlak voor de nieuwe lockdown Nederland weer platlegde, mochten er nog maximaal dertig bezoekers worden toegelaten in een concertzaal. Met de bar gesloten. Geen doen eigenlijk voor wie dan ook betrokken is bij het organiseren van concerten, maar Officium Triste nam de uitdaging aan en kreeg twee keer dB’s in Utrecht vol. De doomband leverde daarmee de perfecte soundtrack voor deze tijd, met nummers vol miserie, ellende en andere zaken waar bloemen snel van gaan verwelken.
Mondkapjes op tijdens het lopen, met z’n tweeën zitten aan een tafeltje, geen verkoop van alcoholhoudende dranken, via de nooduitgang weer naar buiten… het is nogal een onderneming om in vleermuisvirustijden een concert te bezoeken. Maar Officium Triste zou ik nog ondersteboven hangend aan een kledinghaakje waarbij hellegeesten mij anaal het nodige vocht zouden toedienen bezoeken. Het vorig jaar verschenen The Death of Gaia, haalde met zijn magere 97 punten een tweede plek in mijn Jaarlijst, om maar eens wat te noemen. En eerlijk, is eerlijk: als je muziek zittend moet aanhoren, dan kan het beter maar doom zijn.
Dus begint het uurtje escapisme met The End is Nigh, de opener van het laatste album. Via World in Flames gaan we naar het heerlijke Pathway (of Broken Glass). De toetsen komen vandaag van een tape en dat is het natuurlijk nèt niet, maar in tijden als deze is er geen tijd voor dit soort zeurderigheden. This Inner Twist van de derde plaat Reason en Your Fall from Grace van Officium Triste’s vijfde, geven aan dat we vandaag een prettige wandeling door de discografie van de band maken. De ruimte tussen de tafeltjes zorgt er in ieder geval voor dat je niet wordt gestoord door mensen die zonodig het leven willen bespreken en aan de bar hangen is er ook al niet bij. Het gaat alleen maar om muziek vandaag en die brengt deze tot op het bot ervaren band bijna achteloos bijzonder.
Like a Flower in the Desert, My Charcoal Heart… het zijn presentjes die normaal al met veel respect en waardering moeten worden uitgepakt, maar nu helemaal met fluwelen handschoentjes worden aangenomen. En dan komt de persoonlijke favoriet van schrijver dezes ook nog langs: Like Atlas – met een gitaarstuk dat zelfs de grootste autist niet onberoerd zal laten – is een monument van een afsluiter van Mors Viri uit 2013, maar helaas ook van dit optreden, waardoor de harde realiteit weer wacht. Het blijft raar: concerten bezoeken in coronatijd. Het stilt enerzijds de honger, maar stimuleert tegelijkertijd het verlangen naar meer. Per saldo schieten we er dus niets mee op. Maar lekker was het wel.
Datum en locatie
6 december 2020, dB's, Utrecht
Link: