Ik heb het even opgezocht. Het was 2003 toen ik Ministry in de Amsterdamse Paradiso zag. Het concert maakte grote indruk. De band was fel, de muzikale gekte overheerste. Dat kwam niet in de laatste plaats doordat er twee drummers present waren én de Amerikaanse industrial metalband toen een tweede jeugd beleefde. Voorman Al Jourgensen voelde een intense haat jegens de Amerikaanse president George W. Bush en zette dat om in muzikale hoogtepunten als Animositisomina, Houses of the Molé en Rio Grande Blood. De eerste jeugd had de band toen Bush’s vader president was: het leverde in 1992 ΚΕΦΑΛΗΞΘ (officieus Psalm 69: The Way to Succeed and the Way to Suck Eggs) op. Nog steeds een absoluut meesterwerk vol blinde haat tegen het systeem.
Met dat beeld in het achterhoofd reis ik bijna vijftien jaar later af naar TivoliVredenburg in Utrecht voor een hernieuwde kennismaking. Jourgensen heeft zijn band sinds 2003 twee keer opgeheven maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dus heeft de 58-jarige weer wat muzikanten om zich heen verzameld (geen van hen was erbij in Amsterdam) en moet er later dit jaar zelfs een nieuw album verschijnen. We trappen in Utrecht echter keurig op tijd af met het heerlijke Psalm 96, gevolgd door PermaWar van ‘afscheidsalbum’ From Beer to Eternity. Zaal Ronda is lang niet vol: het balkon is niet geopend en zeker achterin de zaal is er alle ruimte om te springen, dansen en gek te doen. Headbangen is namelijk lang niet altijd mogelijk op deze muziek. Als je tenminste gewoon met je hoofd op je romp weer thuis wilt komen.
Zo heftig en intens als al die jaren terug wordt het vanavond niet: Roy Mayorga (ook bekend van Stone Sour) bemant het enige drumstel. Nog een verschil met toen: de aanwezigheid van drie enorme videoschermen waarop constant korte, al dan niet bewerkte beelden te zien zijn. Bijvoorbeeld van president Trump, die al tijdens het derde nummer Punch in the Face, virtueel geëlektrocuteerd en in elkaar geslagen wordt. Blijkbaar heeft ome Al een nieuwe vijand.
Antifa (met het voor zich sprekende refrein ‘We’re not snowflakes, we are the Antifa!’) is afkomstig van het nieuwe album en beukt lekker weg. Jourgensen heeft dan ook een aardige verzameling muzikanten om zich heen verzameld en is zelf lekker bij stem. Al zitten er natuurlijk de nodige geluidseffecten op de drie microfoons die hij tot zijn beschikking heeft. Señor Peligro, LiesLiesLies (waarbij de zanger het refrein lekker venijnig door merg en been laat gaan) en Waiting (gezongen met behulp van een megafoon) zijn onderdeel van een heerlijke best-of set, waarbij Jourgensen constant contact maakt met het publiek, hen opjut en een circle pit eist én krijgt.
Het lekkerste zit ‘m in de laatste nummers van de reguliere set: Bad Blood, wereldnummer N.W.O. (met dan kippenvelopwekkende basloopje), Just One Fix en Thieves, waarbij de zanger indrukwekkende pogingen doet zijn longen zodanig uit zijn lijf te schreeuwen dat de barmedewerkers achterin de zaal zich zorgen beginnen te maken, bevreesd als ze zijn dat ‘s mans organen in een glas bier terechtkomen. De sfeer in de zaal is uitstekend en dat slaat over op het podium waar wordt gerend, gedanst en gelachen.
Na een iets te lange pauze keert het gezelschap terug voor een verzameling meer rustige nummers: Filth Pig, So What en Khyber Pass. Gedrieën vormen ze een prima afsluiter van een concert dat Paradiso niet overtreft maar de verwachtingen vooraf wel. En wie weet, met Donald Trump als opvolgers van de heren Bush in het Witte Huis, ligt er misschien ook nog wel een ouderwets knallend Ministry-album in het verschiet. Op basis van wat de band in Utrecht heeft laten zien zijn de voortekenen in ieder geval gunstig.
Foto’s:
Tim van Veen voor TivoliVredenburg
Datum en locatie:
13 juni 2017, TivoliVredenburg, Utrecht
Link: