Majestatische freakshow in de Melkweg met Avatar

Dames en heren, welkom in Avatar Country! Het land van freaks, outcasts en de koning met gitaar en lange, blonde dreadlocks. Op deze glorieuze avond in de Melkweg zijn wij allemaal even geen Nederlanders meer, maar burgers van Avatar Country. En dit burgerschap voelt geweldig. De guitige gasten uit Göteborg van Avatar brengen hun metalcircus naar onze hoofdstad voor een onvergetelijke avond.

Na de supportacts Dylan Walshe en The Mahones (hierover verder niets, want wij komen alleen voor ‘Zware Metalen’) komt de proclamatie dat de koning het gebouw is binnengekomen. Het publiek wordt verzocht om stil te zijn voor de aankomst van de koning. Maar nee, het publiek kan geen moment langer wachten op de Zweedse act en scandeert daarom met volle borst ‘Avatar! Avatar!’.

Met dezelfde intro als op het album Avatar Country van afgelopen jaar gaat het optreden van start: Glory To Our King. Glorie aan onze ridder in glanzend harnas! Daar komt hij dan, de koning die ons komt redden. Als een standbeeld zo statisch rijst gitarist Jonas “Kungen” Jarlsby (de koning van Avatar Country, wie anders?!) op zijn gouden troon met rode fluwelen bekleding boven het podium uit. Gewapend met een gouden kroon, neusring en gitaar speelt hij de eerste tonen van A Statue Of The King. Dan is het circus compleet wanneer de overige bandleden het podium opkomen. Ik hoor overal gillende meisjes om me heen.

Na afloop van dit nummer wordt de koning keurig het podium af begeleid en wordt zijn troon verplaatst naar de voorkant van het podium. De koning neemt rustig plaats voor het wat langere nummer met vele tempowisselingen Legend Of The King. Tijdens het hoogtepunt van deze track spuwt er vuurwerk achter de gouden troon, maar helaas moeten we na dit nummer al afscheid nemen van de indrukwekkende zetel. We gaan terug in de tijd met wat rustigere Paint Me Red van Black Waltz uit 2012, het album dat de doorbraak voor de oorspronkelijk melodische deathmetalband Avatar betekende. De nieuwe look met zanger Johannes Eckerström geschminkt als een clown en het nieuwe geluid met industrial- en groove-invloeden vielen behoorlijk in de smaak bij de toehoorders.

Bij King’s Harvest gaan we pas echt hard headbangen en moet ik ervoor oppassen dat ik mijn pareloorbelletjes niet verlies (dat zou niet de eerste keer zijn). Onze nekspieren wordt wat rust gegund tijdens Bloody Angel. Wat prachtig hoe het publiek alles woord voor woord meezingt! De publieksparticipatie krijgt overigens sowieso een dikke tien. Zelfs nummers die je nooit op festivals zou horen spelen, zoals Tower en Reload, kent het publiek verrassend goed. We krijgen daarom een dikke duim van de clown. Hij stelt ook dat de band slechts vijftig procent van de show is en dat het publiek voor de overige vijftig procent zorgt. En de beste plek in de zaal? Die is niet bij de bar of vooraan of op het balkon, nee. De beste plek is waar Johannes zelf op het podium staat, waar hij naar ons allemaal kan kijken.

Het kortere For The Swarm wordt er ook nog even tussendoor geramd. Over rammen gesproken, Tsar Bomba. Jeetje, deze slaat in als een bom! Dat die drumvellen dit overleven zeg, een wonder! Tijdens Get In Line krijg ik in de gaten dat ik deze review met spierpijn in mijn nek zal gaan moeten schrijven. Bij The Eagle Has Landed hoeft de clown weer nauwelijks zijn best te doen om te zingen, het publiek doet dat werk al voor hem.

Daarna krijgen we weer één van de vele verhaaltjes van Johannes Eckerström. Deze showman houdt ervan om ons van alles wijs te maken. Want het warm hebben is schattig, maar we willen het heet hebben! En als we het niet heet hebben, dan gaan we een vuurtje maken! Iedereen weet al waar dit toe leidt, het is tijd voor Let It Burn! Bassist Henrik Sandelin en clown Johannes gaan aan de linkerkant van het podium zitten om te kijken hoe de koning die lekkere gitaarsolo brengt en ze zagen dat het goed was.

Dat Avatar zichzelf niet zo serieus neemt, blijkt ook uit het verhaaltje voorafgaande aan Smells Like A Freakshow. Johannes ruikt aan zijn jasje en haalt met een vies gezicht zijn neus op. Maar ach, nog één show morgen en dan kan het jasje de was in. Als toeschouwer moet je het zelf ook allemaal niet te serieus nemen. Dat is juist ‘part of the fun’. Azijnzeikende metalelitisten kunnen dus beter thuisblijven. Dat is voor iedereen het beste. Over azijnzeiken gesproken, ik heb slechts twee kleine aanmerkingen over de avond. Ten eerste is het jammer dat Vultures Fly niet wordt gespeeld (fantastisch nummer!) en ten tweede zijn Johannes zijn grunts niet altijd even goed te horen door de verpletterende bas. Verder is het geluid in de zaal uitstekend!

Ik ben erg blij dat het mooie, bedaarde Torn Apart ook wordt gespeeld vanavond. Die hebben we namelijk moeten missen op FortaRock en Graspop vorig jaar. Genieten geblazen! Dan is het al tijd voor de toegift, waarvoor de bellenblaasmachine wordt aangezet. Zwarte confetti ben ik wel gewend bij metalconcerten, maar bellenblaas?! Voor Avatar is niets te gek. Tijdens The King Welcomes You To Avatar Country geeft het uitzinnige publiek, inclusief uw redactrice, massaal een getuigenis in hun geloof in de koning. Voor de grande finale, Hail The Apocalypse, worden nog één keer onze nekspieren geteisterd. Volgens Johannes moeten wij namelijk niet bang zijn voor de Apocalyps. Mocht er een derde wereldoorlog komen, dan zijn er twee soorten die een nucleaire catastrofe weten te overleven, namelijk kakerlakken en metalheads. Wij zitten dus wel goed.

Met die geruststellende gedachte komt er een einde aan een werkelijk formidabele avond. Avatar heeft zijn beste show sinds jaren laten zien in de Melkweg. Lang leve de koning en lang leve Avatar! Graag tot snel allemaal in Avatar Country!