Iron Maiden is weer op pad, ditmaal met de Legacy of the Beast-tour. En nee, dat is niet het zoveelste verzamelalbum van het Britse metalinstituut, maar een smartphone game. Jaja, moderne tijden. Prima hoor, het is best een geinig spelletje maar een tour hoeft alleen maar een naam te hebben. Wat dat betreft was zelfs het eerste product op het boodschappenlijstje van de vrouw van bandleider Steve Harris voldoende geweest. Iron Maiden zelf doet verder ook niet moeilijk met dat spel: we krijgen wat beelden op de twee grote schermen in de GelreDome geprojecteerd, maar omdat het zonder geluid is zal het lang niet iedereen opvallen.
Killswitch Engage heeft op dat moment het optreden alweer achter de rug. Eindelijk weer eens een voorprogramma dat er toe doet, al mist uw anonieme verslaggever de halve set van de stuiter-Amerikanen. Gelukkig is collega Frank Geerligs privé present om het een en ander neer te pennen:
Waar onze naamloze verslaggever het niet lukte op tijd aanwezig te zijn voor het voorprogramma, is er nog altijd het geluk dat bij een band als Iron Maiden een groter deel van de redactie uitrukt om een der laatste den levende legendes nog op de bühne te kunnen zien. Drie weken geleden had ik al het genoegen de band in de Waldbühne in Berlijn te mogen aanschouwen en ook toen mocht Killswitch Engage het publiek opwarmen. De setlist is in Arnhem hetzelfde, waardoor er voor mij geen verrassingen zijn ten opzichte van die eerste kennismaking van toen. De melodische moderne metalcore is oprecht van een redelijk hoogstaand niveau te noemen, maar het is helaas niet iets waar ik een klik mee heb. Het komt ook vooral door de zangstijl van Jesse Leach en die van zijn collega’s in het genre, wat totaal niet aan mij besteed is: die constante afwisseling tussen clean zingen en schreeuwen. Toch wordt elk nummer met enthousiast applaus ontvangen en wanneer ik rechts van me een jongetje van nog geen tien jaar helemaal los zie gaan op zowel de muziek van Killswitch Engage en later luidkeels de teksten van Iron Maiden zie mee schallen, realiseer ik me dat er toch nog hoop voor de toekomst is. Afgesloten wordt er met de cover van Dio’s Holy Diver, waarvan ik nogal eens heb gelezen dat men de cover beter vindt dan het origineel. Leuk eerbetoon, maar op dergelijk heiligschennis staat voor mij een lobotomiebehandeling tegenover. (FG)
We zijn hier echter vandaag allemaal voor Iron Maiden. Voor de tweede keer in amper twee jaar tijd: in juni 2016 was Arnhem het decor van de Book of Souls Tour. Nu, zonder recent studio-album, krijgen we een best of-set voorgeschoteld zoals de band die de laatste jaren vaker tussen album-tours door geeft. Terwijl de UFO-song Doctor Doctor door het stadion galmt, verschijnen er twee mannetjes in overall op het podium, die aanvankelijk stilstaand naar het publiek staren. Om vervolgens de doeken over de podiumaankleding weg te halen en er een oorlogsdecor zichtbaar wordt, compleet met afrasteringen vol prikkeldraad. Dan weerklinkt Churchill’s Speech, zien we beelden van de Tweede Wereldoorlog op de schermen en schieten plots de mannen waar het vanavond om draait als elastiekjes het podium op, met opperelastiek Bruce Dickinson vooraan. De zanger, bijna 60, oogt weer jaloersmakend fit en heeft geen enkele moeite Aces High in te zetten. Compleet met pilotenhelm en -bril, terwijl boven hem een Spitfire rondjes draait. De geruchten dat Iron Maiden de podiumpresentatie een flinke duw heeft gegeven, blijken juist. Zowel het aantal kostuums van de zanger als de backdrops zijn niet te tellen.
Voor Where Eagles Dare heeft Dickinson een winterjas met berenmuts opgezet, terwijl achter hem een winterlandschap is verrezen. Met 2 Minutes to Midnight wordt vervolgens de oorlogstrilogie van deze avond besloten, zo legt de zanger uit. Al gaat dat feitelijk niet helemaal op, want voor het volgende nummer neemt bassist Steve Harris plaats achter een akoestische gitaar en toont de backdrop Eddie met een blauw-wit beschilderd hoofd. Het machtige The Clansman uit het Blaze Bayley-tijdperk heeft Satanzijdank een plekje op de setlist gekregen. En dat nummer gaat over de Schotse vrijheidsstrijder William Wallace, die tijdens zijn leven en zelfs na zijn dood met het nodige geweld te maken had. Iron Maiden heeft er in 1998 een prachtig nummer over geschreven. Twintig jaar later is het in de GelreDome 600 graden, maar staat het kippenvel op mijn armen. Als daarna The Trooper wordt ingezet, is het leven even af. Sterven in de GelreDome bij zulk prachtig materiaal, gespeeld door een band waar geen greintje sleet op zit, maakt het vervolg van dit aardse bestaan helemaal zinloos. Bedankt wereld, tot ziens, vaarwel!
Als ik toch nog maar besluit door te gaan met ademhalen, ze ik Trooper Eddie nog even komen buurten. De bandmascotte gaat een zwaardgevecht aan met Dickinson, maar blaast uiteindelijk de aftocht als die een geweer vindt met een Nederlandse vlag eraan en de mascotte weet te ‘raken’. Voordat we verdergaan met Revelations verandert het podium in een kathedraal, met in de glas in loodramen geen Bijbelse heiligen, maar verschijningen van Eddie. Bij The Wicker Man, het heerlijke openingsnummer van de Bruce Dickinson-comebackplaat Brave New World, valt op hoe solide Maiden’s gitaartrio nog is en hoe maatvast de toch alweer 66-jarige drummer Nicko McBrain speelt. Zelfs clown Janick Gers komt toe aan goed gitaarspel en hij verliest zich een stuk minder in debiele pirouettes.
Voor Sign of the Cross is het middenschip van de kathedraalbackdrop inmiddels afgebrokkeld en hebben we vrij uitzicht op de hel, waar Eddie resideert. Dickinson komt op in monnikspij en zeult het lichtgevende kruis uit de titel met zich mee, voordat met het heerlijke Flight of Icarus opnieuw een metalopera wordt ingezet. Achter drummer McBrain verschijnt een metershoog beeld van de Griekse mythologische figuur, compleet met vleugels, die aan het eind van het nummer neerstort. Niet in de laatste plaats omdat Bruce Dickinson à la Rammstein met een vlammenwerper rondloopt.
Nu is het gedaan met de verrassingen in de setlist en komen er nog louter voorspelbare klassiekers voorbij, waarbij The Number of the Beast de meeste indruk maakt. Met de felle rode lampen en wederom een nieuwe backdrop wanen we ons echt even in de hel. Voor Iron Maiden duikt er weer een nieuw podiumelement op: achter de drumset herrijst een levensgrote Legacy of the Best-Eddie. U weet wel, van die computergame. Met Hallowed Be Thy Name zit er toch nog een kleine verrassing in en worden mijn armen wederom automatisch voorzien van kippenvel. Damn you Iron Maiden! Wát een ongelooflijke performance van een machtige band. Kunnen we over twee jaar weer afspreken?
Setlist Iron Maiden:
- Aces High
- Where Eagles Dare
- 2 Minutes to Midnight
- The Clansman
- The Trooper
- Revelations
- For the Greater Good of God
- The Wicker Man
- Sign of the Cross
- Flight of Icarus
- Fear of the Dark
- The Number of the Beast
- Iron Maiden
- The Evil That Men Do
- Hallowed Be Thy Name
- Run to the Hills
De oplettende lezer heeft al gemerkt dat de beeldmerken in de foto’s niet overal juist staan. Dit komt door een technisch probleem bij de fotograaf.
Foto’s:
Jurgen van Hest (Jvh013Photo)
Datum en locatie:
1 juli 2018, GelreDome, Arnhem
Link: