Flying Colors: een kleurloze vertoning in 013

Ondanks de drukke agenda’s van de bandleden van Flying Colors hebben de heren tijd gevonden om voor vier optredens naar deze kant van de oceaan te vliegen. Inmiddels traditiegetrouw komt de band na elk album ook in 013 voor een optreden. Voor hun derde bezoek aan de zaal in Tilburg heeft de band als voorprogramma de Nederlands/Britse formatie Dilemma als voorprogramma meegenomen.

Dilemma bracht vorig jaar het prima album Random Acts Of Liberation. Helaas zorgen files ervoor dat uw verslaggever veel te laat richting 013 kan afreizen. Bij aankomst in de zaal blijkt het optreden van Dilemma al afgelopen. Gelukkig is fotograaf Victor Peters op tijd om het optreden in foto’s vast te leggen.

Waar de muzikanten van Flying Colors met hun andere bands een zaal als 013 moeiteloos zouden uitverkopen blijft het balkon in 013 vandaag gesloten. Beneden is de zaal echter goed gevuld op het moment dat Dave LaRue met het basloopje van Blue Ocean het startsein geeft voor het optreden van Flying Colors. Stuk voor stuk vallen de overige muzikanten de bassist bij om het nummer gestalte te geven. Al snel wordt duidelijk dat de band nog even warm moet draaien. Het openingsnummer komt wat krachteloos over. Ook A Place In Your World komt niet echt tot z’n recht. Met name de zang van Neal Morse en Casey McPherson komt weinig overtuigend over. Pas als Mike Portnoy voor de brug van het nummer het publiek even aanspreek en zijn zang inzet lijkt er even wat energie te ontstaan.

Helaas blijkt na de wat fletse start van het optreden dat er vandaag geen topvorm gevonden gaat worden. Met name Neal Morse lijkt niet in vorm vandaag. Zijn podiumpresentatie is niet zo energiek als we van hem gewend zijn en hij heeft erg veel moeite met zijn stem. Dat wordt helaas pijnlijk duidelijk in het refrein van Kayla, waar McPherson overigens ook blijk geeft van een matige vorm. Zelfs meestergitarist Steve Morse lijkt deze avond te delen in de malaise en speelt het eerste deel van het optreden slordig. Halverwege het funky Geronimo lijkt hij echter zijn vorm terug te vinden. Mede dankzij een geweldige solo lijkt de schwung er bij de band een beetje in te komen.

Casey’s verhaal over hoe hij en anderen hulp hebben verleend in Houston na de orkaan Harvey in 2017 vormt de inleiding tot een indrukwekkende uitvoering van You Are Not Alone, dat op het grote scherm achterop het podium wordt begeleid door videobeelden die Casey gedurende zijn avonturen heeft gemaakt. Als daarna Forever In A Daze vol energie gespeeld wordt komt de kleur een beetje terug bij de band en laat ook het publiek wat meer van zich horen. Datzelfde publiek blijft overigens ook muisstil gedurende de mooie en ingetogen uitvoering van Peaceful Harbour.

Daarna is de koek helaas ook wel een beetje op bij de band. Wat met nummers als Infinite Fire, Cosmic Symphony en The Storm het sterkste deel van de avond zou moeten zijn, blijkt niet zo te zijn. De zang van Neal en Casey is krachteloos en het spel van Steve Morse mis scherpte. Alleen de ritmesectie staat als een huis en lijkt zich aan de mêlee te onttrekken. Als de band na Mask Machine het optreden heeft afgesloten ben ik blij dat het optreden erop zit.