Sinds de vierde reünie van Exhorder in 2017, is de band in Europa nagenoeg alleen te zien op festivals. Groot was dan ook de verrassing, dat er in de Musicon te Den Haag toch een clubshow geboekt is. Zware Metalen mag dus niet ontbreken. Op de dag zelf wordt de organisatie aan het einde van de ochtend onaangenaam verrast, aangezien de supportact Disabuse af moet zeggen vanwege een ongeluk van gitarist Brian. Hij heeft zijn pols gekneusd en kan dus niet spelen. Probeer dan nog maar eens een vervanger te vinden. Het Noord-Hollandse Hallowed Fire blijkt beschikbaar te zijn en krijgt een unieke gelegenheid om voor een nagenoeg volle Musicon een mooi visitekaartje af te geven.
Het moet worden gezegd, Hallowed Fire is een mooie opener. De mix van thrash, speed en heavy metal wordt overtuigend gebracht door deze jonge, gretige honden en het gaspedaal wordt zo goed als altijd flink ingedrukt. De debuut EP Decade of Darkness uit 2018 wordt alle eer aangedaan. Ook nieuwe, nog niet uitgebrachte nummers worden gespeeld, alsmede midden in de set de Metallica-cover Damage Inc., die lekker furieus gebracht wordt.
Nieuwe bassiste Maxime de Koning bewijst over uitermate soepele nekspieren te beschikken. Zanger Rob Mandjes laat geen gelegenheid onbenut om het publiek wat op te jutten en lekker opgewarmd te krijgen. Tot twee keer toe gaat hij zelfs het publiek in om te proberen een moshpit te creëren.
Het zal echter bij een bescheiden pitje blijven, maar goed, we hebben dat bij veel andere bands die moeten openen al veel slechter gezien, tot op het apathische af. Daar is nu geen sprake van en dat is een compliment voor Hallowed Fire. Hoog tijd voor een volledig album en dan maar eens goed aan de weg gaan timmeren.
Na een korte pauze is het dan tijd voor het Amerikaanse Exhorder. In Musicon moeten de bandleden door het publiek heen om het podium op te komen. Dat kan je op een hoop verschillende manieren doen, maar de entree van gitarist Vinnie LaBella mag er zijn. Voorzien van een zonnebril en een soort van badmuts op zijn hoofd, een dikke (niet aangestoken) sigaar in zijn mond en zijn grijze baard in een staart baant hij zich, al boksjes uitdelend, met een vette lach door het publiek. Die lach zal niet van zijn gezicht verdwijnen tijdens het optreden.
Als Exhorder begint met het snelste en grofste nummer Anal Lust, direct gevolgd door Homicide, is de toon direct gezet. Compromisloze thrash metal op een hoog niveau, waarbij drummer Sasha Horn een uitstekende indruk achter weet te laten. Wat een drumbeest!
Anno 2019 zijn van de originele line-up alleen nog Vinnie en zanger Kyle Thomas over, maar die twee hebben de band indertijd opgericht. De heren zelf weten uiteraard donders goed dat het debuutalbum Slaughter in the Vatican populairder is dan de opvolger The Law, dus dit album wordt nagenoeg volledig gespeeld, inclusief de Black Sabbath-cover Into the Void. Van The Law komen ook een paar nummers voorbij, alsmede een nieuw nummer dat onlangs online werd gezet, te weten My Time. Om maar vooral in de houding van die periode te blijven, wordt dit nummer aangekondigd met de toevoeging “If you don’t like this, go fuck yourselves”.
Deze keer wel voorzien van een vette knipoog, destijds kon je dit letterlijk nemen. Over die tijd gesproken, Kyle haalt de beruchte anekdote aan dat Exhorder in 1991 in de Baroeg speelde voor acht toeschouwers en een hond. Echt gebeurd, kan iemand zich dit voorstellen? Maar goed, cultbands worden pas jaren later echt gewaardeerd zullen we maar zeggen. Grappig detail is dat Kyle zicht tot tweemaal toe vergist in de aankondiging van het nummer dat hij denkt dat de band gaat spelen en daar pas achter komt nadat hij een heel betoog heeft gehouden over dat nummer. “Three strikes and I’m out” wordt met genoeg zelfspot gezegd. Droge humor is Kyle niet vreemd. Luchtgitaar spelen overigens ook niet.
Met Desecrator als toepasselijke toegift wordt het optreden afgesloten en is er voor de laatste keer een moshpit. Deze keer niet geheel zonder gevaar, want de airco vlak voor het podium is inmiddels bezweken onder het brute thrashgeweld en de druppels kletteren naar beneden, waardoor het vrij glad wordt. Gelukkig kunnen er geen persoonlijke ongevallen genoteerd worden. Dan zit het er echt op en nemen de gitaristen nog uitgebreid de tijd om plectrums uit te delen.
Terugkijkend kunnen we stellen dat er een prima avondje thrash heeft plaatsgevonden. Aan het adres van Musicon nog wel twee kritische aandachtspuntjes. Logistiek ligt deze zaal nou niet echt geweldig in Den Haag. Als je dan aankondigt dat de show vóór 23:00 uur afgelopen zal zijn, zodat ‘iedereen’ nog met het openbaar vervoer weg kan komen, zorg daar dan ook voor. Tevens blijkt het na afloop erg lastig te zijn om nog even een praatje met elkaar te maken, aangezien de muziek op volume tien gezet wordt. Nergens voor nodig, toch? Maar ga vooral door met het organiseren van metalconcerten!
Foto’s:
Vitus-Frank
Datum en locatie:
13 juli 2019, Musicon, Den Haag
Link: