Tivoli, Utrecht, 10 december 2005
Een verrassende combinatie: Chimaira, Dark Tranquillity (co-headliners) en Hatesphere als package. Zo werd het tevens een zeer verrassende avond. Het Utrechtse Tivoli programmeert weer raak, want een week eerder konden we er al genieten van Opeth en Burst. Deze avond drie ongelooflijk sterke acts, waarvoor het me een moeilijke klus lijkt om de juiste speelvolgorde te bepalen.
Hatesphere, de band die Nederland onderhand plat speelt, mocht als eerste aantreden en voor ondergetekende ongeveer de zesde live show binnen driekwart jaar. De show in de melkweg was overweldigend, leek me bijna uitzonderlijk, maar de band houdt haar kwaliteit vast. Na een toertje met Soilwork lijkt me dat de nodige podiumervaring is op gedaan en nu een package met wederom twee dikke namen. Met een bijna gelijke setlist als in de Melkweg wist de band ons ook in Tivoli te plezieren met een energieke show. De release van The Sickness Within is inmiddels al weer een maandje langer geleden en de band ondergaat een heerlijk zichtbaar groeiproces omtrent de live-uitvoering van de nieuwe nummers. Nog héél eventjes en het publiek zal de nummers feilloos meebrullen.
Tot mijn verbazing was Dark Tranquillity niet de laatste act, maar de middelste, wellicht dat er onderling geruild wordt tussen de co-headliners. De aandacht voor de band kwam weer opzetten na de release van Character in januari van dit jaar. Even wakker worden was het wel, want de laatste keer dat ongetekende in de gelegenheid kwam om deze band op het podium te zien was tijdens Wacken 2001, destijds zwaar onder de indruk van hun muziek, maar minder onder de indruk van de podiumpresentatie. Deze keer was het overduidelijk dat de band daar hard aan gewerkt heeft, want de band STOND er! Zanger Mikael Stanne, die flink heeft kunnen oefenen bij In Flames en Hammerfall leek het ditmaal te doen om die presentatie. Hoeveel handjes hij wel niet heef geschud met de mensen in de voorste rij durf ik niet te schatten en hoe vaak deze zelfde mensen een kansje kregen mee te zingen door zijn microfoon is ontelbaar. Mikael heeft zich tijdens deze show volledig gegeven en dat zorgde voor een sterk effect dat dit optreden met zich meebracht. Met maar vier nummers in de setlist van het laatste album: Lost To Apathy, The New Build, Senses Tied en My Negation was er de mogelijkheid nog wat oudere nummers te zien. De eerste twee platen werden nagenoeg buiten beschouwing gelaten, máár de band speelde wél Punish My Heaven, afkomstig van The Gallery (1995)!!! Als dat niet het nummer is waar je de diehard fan mee pleziert! Verder werden we geamuseerd door voornamelijk nummers van de albums Haven (2000) en Damage Done (2002), die allen alleraardigst werden uitgevoerd. De band heeft de stilte in ons land weer eens verbroken door een indrukwekkend optreden te geven in Tivoli!
Het jongere Chimaira speelde deze avond als laatste. Een omschrijving van de muziek blijft ingewikkeld: Metalcore? Post-thrash met de nodige groove? Wat je wilt… Duidelijk was wel dat het een stijl is die je moeilijk wegzet. Hokjes plaatsen blijft iets waar ondergetekende een hekel aan heeft, maar om enigszins uit te kunnen leggen wat voor een muziek een band speelt blijft het helaas noodzakelijk. De band kwam met de albums Pass Out Of Existence en Impossibillity Of Reason in respectievelijk 2001 en 2003. “Het zat er wel in, dat was hoorbaar, maar het moest er nog uit.” En jawel! Een stijgende lijn is merkbaar, want die tweede werd maar al te enthousiast ontvangen en in augustus van dit jaar kwam de band dan met die plaat aanzetten waar “het er wél volledig uit kwam.” Is Chimaira extra bedachtzaam geweest op het uitbrengen van een gelijknamige cd? Indien dit het geval is geweest: hulde! Pas deze titel aannemen wanneer de muziek van de band de nodige ontwikkelingen heeft doorstaan! De heren openden, net zoals op hun laatste cd, met Nothing Remains. Tevens was hier de gelegenheid voor de mensen om van plek te wisselen, want door de verschillende muziekgenres in deze package vond een aantal mensen het nodig hier te vertrekken of om juist binnen te komen. Gelukkig voor de band bleef het aantal bezoekers wel stabiel, want het zou wat lullig zijn geweest als de zaal leeg liep. Het effect van Impossibillity is magistraal geweest, want ondanks het muzikaal sterkere derde album reageert het publiek het heftigst op Pure Hatred, Power Trip. Ook meezinger Severed van het eerste album maakte het nodige in ons los. De nummers van dat laatste album veroorzaakten een ware pit, waar ondergetekende zich maar even afstandelijk van hield. Chimaira heeft hier laten zien dat zij als band, buiten hun albums, ook live de moeite waard zijn en heeft tevens bewezen dat zij niet voor niets “co-headliner” zijn tijdens deze grote tour.
Een zeer interessante package voor diegenen die liefhebber zijn van diverse metalstromingen heeft gezorgd voor een prima concertavond, die de nodige afwisseling bood. Drie fanatieke bands met allen een sterke pudiumpresentatie moeten deze complete tour alleen maar ten goede kunnen komen!
Links:
Links naar verwante artikelen: