Alice Cooper in 013
Tilburg, 18 juli
Het concert verplaatst van Groningen naar Tilburg, geen spoor van
een support act en dat allemaal tegen een stevige prijs (34 euro per
kaartje excl. Boekingskosten). Het had er alle schijn van dat dit
even een lucratief tussendoortje was voor Alice. Toch stond de grote
zaal van 013 in Tilburg stampvol met liefhebbers, jong en oud. Leuk
om te zien was vooral dat veel ouders hun kinderen hadden meegenomen
(of andersom) en dat vooral de ouderen mateloos uit hun dak gingen.
Het was dan ook wel weer een perfecte show die Alice neerzette.
Bijna twee uur muzikale hoogtepunten en natuurlijk de welbekende
horror show. Alice Cooper loopt dan wel naar de zestig, hij weet nog
steeds precies wat zijn publiek van hem verwacht en geeft dat, met
rente! Jammer alleen dat het geluid verre van perfect was. Met name
de gitaar van Ryan en ook bij tijd en wijle de stem van Alice kwamen
qua techniek niet goed uit de verf.
Toch is het totaalplaatje gewoon positief. Alice en zijn band
walsen het publiek plat met muziek en show. Bij gebrek aan een
voorprogramma wordt de zaal warm gemaakt met een scala van Cooper
nummers op band, van heel oud, tot gloednieuw en een deel van het
publiek kent het meeste werk al uit het hoofd en zingt direct mee.
Een fijne zaal trouwens, die grote zaal van 013, met overal een goed
zicht op het podium. Dan begint de intro (Phantom of the Opera) gaat
het licht even aan en uit en daar staat hij dan in een zwart leren
pak met veel (glazen) diamanten en niet al te zwaar opgemaakt, maar
wel met de ouderwetse zwarte ogen. Een ouwe kop krijgt ie wel, maar
conditie en beweeglijkheid genoeg. Het eerste deel van de show draait
vooral om de lekkere rockmuziek, het tweede deel om meer thematische
nummers en de flinke show er om heen. Zelfs de guillotine is weer
van stal gehaald en Calico (dochter van Alice) zorgt voor een prettig
stukje aankleding. De band is weer in supervorm en bepaalt ook voor
een groot deel de show en Alice geeft ze genoeg ruimte om ook het
eigen muzikale hardrock ei kwijt te kunnen
Vanaf de allereerste toon van Department of Youth tot de
allerlaatste toon van Under my Wheels walst de Alice Cooper
show de zaal plat. Het eerste deel van de show wordt er vooral flink
doorgerockt. In een stevig tempo met een flink (maar niet perfect)
muurtje van geluid komen Department of Youth, No more mr. Nice Guy,
Dirty Diamonds (van de nieuwe cd), Billion Dollar Babies en Lost in
America voorbij. I never cry en Be my lover zijn qua sound
onder de maat en daarom duidelijk het minste stuk van de avond.
Woman of Mass Destruction komt ook van de nieuwe cd en slaat
meteen aan, het is ook wel een dijk van een nummer trouwens.
Eightteen komt in iedere show terug, maar lijkt ook met het
jaar mooier te worden.Dan swingen we nog even door met Between
High Scool and Old Scool, What do you want from Me en Is it my body.
Dan is het ieder jaar weer zo dat Alice een nummer gebruikt om
om te kleden en even te rusten en om de band even in het zonnetje te
zetten.
Werd daarvoor in de afgelopen twee jaar tot mijn grote
plezier Halo of Flies gebruikt, nu was het Black Widow,
een iets minder logische keuze. Maar voor Eric Singer de
mogelijkheid om te laten zien dat hij absoluut een van de allerbeste
drummers in het rockwereldje is. Wat een geweldig geweld ontwikkelt
die man. Daarna begint het showgedeelte van het programma. De
dwangbuis, het in stukken gereten lijk, de guillotine, de meesteres
en niet te vergeten Paris Hilton, die door het eigen hondje tot
bloedens toe wordt aangevallen. Dit alles omringd door Gimme,
Feed my Frankenstein, Welcome to my Nightmare, The masterpiece (inc.
The Awakening, Steven, Only Women Bleed en Killer). Dan een vrijwel
instrumentale versie van I love the Dead. Het hoofddeel van de
show wordt afgesloten met het absolute muzikale hoogtepunt Scools
Out. Dan nog een toegift, die natuurlijk eigenlijk al helemaal
gepland is met Poison, I wish i was born in Beverly Hills en
Under mij Wheels als absolute en bar lekkere uitsmijter.
Dan wordt het stil en weet ik dat dit voor mij de avond van het jaar was. De show, de muziek en ook alle mede fans. Het is gewoon een echt avondje uit van topkwaliteit. Ik kan weer een jaar vooruit. Jammer dat alle merchandising (zoals altijd bij Alice) voor absolute woekerprijzen aan de man gebracht wordt. Gelukkig kon ik buiten nog een un-official shirtje scoren.En als ie terugkomt hoop ik op een wat grotere zaal dan 013. Volgens mij komt Alice dan nog beter uit de verf. The Coop is back (again) !!
Line-up:
- Alice Cooper – vocals
- Calico Cooper- showgirl
- Ryan Roxie – guitar
- Eric Singer – drums
- Chuck Garric – bass
- Damon Johnson – guitar
Remi Peterse (cooperfan)
De foto’s in deze revieuw zijn gemaakt door Hilco Arendshorst en zijn ook zijn exclusieve eigendom en beschermd onder internationaal copyright recht. Deze foto’s mogen dan ook niet gedownload en/of gereproduceerd worden zonder toestemming van de eigenaar.
Links: