Interview Cornerstone
Zanger Doogie White is geen onbekende in de
rockwereld. Hij heeft ooit auditie gedaan bij Iron Maiden, de lead vocals
vervuld op het comeback-album Stranger In Us All van Rainbow.
Sinds enkele jaren zingt hij bij Yngwie Malmsteen en daarnaast ook in
zijn eigen band Cornerstone. Onlangs is het nieuwe album Two Tales Of
One Tomorrow uitgekomen en naar aanleiding daarvan mocht ik een babbeltje
maken met deze vrolijke en praatgrage Schot.
Doogie‘s grote doorbraak was het album
Stranger In Us All van Rainbow uit 1996. Door dat album stonden
Ritchie Blackmore en co in één klap terug op de kaart in metalland. Toch
verbaasde Blackmore vriend en vijand daarna door de band op te heffen en
de middeleeuwse richting in te slaan.
Bedenk wel dat, toen het album Stranger In Us All, net tijdens het
hoogtepunt van de grunge-periode uitkwam. Kurt Cobain had net zelfmoord
gepleegd en bands als Soundgarden en Pearl Jam waren hot en
stonden op de covers van de rockbladen. Maar aan de nieuwe Rainbow
werden amper twee alinea’s besteed en interesse in een interview met een van ons
was er ook niet. We hebben toen wel een geslaagde wereldtournee gedaan, maar
daarna bleek Blackmore’s Night zo goed te scoren in Duitsland en Japan,
dat Ritchie liever daarmee verder ging.
Maar nu zou de tijd perfect zijn voor een reünie, want de hard rock en metal
zijn ‘back with a vengeance’. Kijk maar naar Heaven & Hell die de
rockwereld op z’n kop zetten en de geslaagde comebacks van Judas Priest
en Iron Maiden. Als Ritchie nu zou besluiten om Rainbow weer op
poten te zetten, zouden we net zo’n verpletterende comeback kunnen maken als
Heaven & Hell. Op zich sta ik daar wel voor open. Zoals Sean Connery
al zei: "Never say never", hahaha!
Een paar jaar later kwam Doogie in contact met
bassist Steen Mogensen en ontstond Cornerstone.
Steen zat toen in de band Royal Hunt en zij zochten
een nieuwe zanger. Omdat Steen mij op Stranger In Us All had
gehoord, heeft hij toen contact met me opgenomen. Ik heb toen wat nummers
ingezongen die voor het album Fear waren bedoeld. Maar uiteindelijk
vonden ze mijn stem toch niet goed bij hun sound passen.
Maar het grappige is dat de bandleden me wel afzonderlijk
allemaal hebben gevraagd om mee te werken aan hun solo-albums! Zo was het
Cornerstone-album Arrival eigenlijk bedoeld als het solo-album van
Steen, maar het werd zo goed ontvangen dat de platenmaatschappij hem een
aanbod deed voor nog twee albums. Inmiddels had Steen al zijn ideeën al
voor het eerste Cornerstone-album gebruikt, maar ik had nog van alles
liggen wat eigenlijk was bedoeld voor het volgende Rainbow-album dat ik
nog had willen doen met Ritchie Blackmore. Maar dat is nooit gebeurd, dus
zijn Steen en ik met die ideeën aan de slag gegaan. En zo zijn we
uitgekomen op het album Human Stain en dat was het begin van
Cornerstone.
Doogie woont al jaren in Londen, terwijl de rest
van de band uit Deense muzikanten bestaat. Die grote afstand lijkt erg
onpraktisch, maar dat valt reuze mee volgens Doogie.
Toen ik net begon in dit vak, kon je alleen muziek maken
met muzikanten die bij je in de buurt woonden. Want buiten je stad kon je geen
contacten leggen. Maar met de techniek van tegenwoordig kun je via het internet
met mensen van over de hele wereld werken. Als Steen een idee heeft,
stuurt hij dat aan me door, via een van de vele communicatiemiddelen die we
tegenwoordig hebben: MSN, Skype of een willekeurig uploadprogamma.
Dat download ik op mijn pc, ik bewerk het en stuur het weer terug, zodat
Steen dan weer verder kan. Het is in feite alsof je zit te jammen over het
internet, in plaats van in een oefenruimte. Alleen voor de opnames vlieg ik naar
de studio, net buiten Kopenhagen, en natuurlijk ook om te oefenen voor de tour.
Inmiddels heeft Cornerstone het vierde album
uitgebracht met de wat cryptische titel Two Tales Of One Tomorrow.
De titelsong Two Tales Of One Tomorrow gaat over de
keuzes die je in je leven kunt maken. In Engeland zijn er de laatste jaren een
hoop celebrities geweest die 1 bepaalde (foute) keus hebben gemaakt en daarmee
hun hele carriere om zeep hebben geholpen. Dit nummer gaat over het pad dat je
kiest: het goede of het verkeerde. Beiden leiden ze tot één bepaalde toekomst.
Maar zou het niet interessant zijn als je kon zien hoe anders je leven zou zijn
als je een andere beslissing had genomen en daarmee het andere pad was
ingeslagen?
Two Tales Of One Tomorrow gaat over iemand die koste
wat het kost beroemd wil zijn, maar ik kan me niks ergers voorstellen! Vooral
hier in de UK, kan de pers mensen groot maken en daarna zitten ze gewoon te
wachten tot ze diezelfde mensen kunnen afbreken. Kijk bijvoorbeeld naar
programma’s als Big Brother en Idols. Die zitten vol mensen die
gewoon beroemd willen worden om beroemd te kunnen zijn, zonder er enige
moeite of energie in te steken. Maar als ze dat eenmaal bereikt hebben en hun
moment in de spotlights is voorbij, wat dan? Ze hebben dan wel een handjevol
hits gescoord, maar daar houden ze niks aan over. Op hun tocht naar roem en
rijkdom verkopen ze bijna hun ziel aan de agents en managers, die allemaal hun
percentage innen. Ik vind het gewoon treurig.
Mijn doel was nooit om beroemd te worden, maar gewoon om
muziek te maken. En ik beschouw mezelf ook niet als beroemd. Ik kan gewoon over
straat en mensen denken dat ik buschauffeur ben of zo, en dat vind ik prima! Ik
zit nu 19 jaar in het vak en met een redelijk succes en mensen zijn nog steeds
geïnteresseerd in wat ik doe. Maar als je 19 jaar oud bent en je wordt in de
schijnwerpers geduwd zonder enige steun, wat komt er dan van je terecht? Je hebt
niks om op terug te vallen, wanneer je fifteen minutes of fame voorbij
zijn.
Opvallend genoeg verwijst het artwork van de cd niet
naar dit thema.
We kwamen op dit idee voor de hoes en vonden het
een mooi plaatje, maar het heeft niet echt iets te maken met de titel van het
album. Op zich is het wel consistent met het artwork op onze vorige albums. Zo
zie je die Indiaas-achtige zon die op de hoes van het Human Stain album
stond, nu weer terug in het glas-in-lood raam, maar dan met het Cornerstone-logo
in het midden. En die kathedraal heeft wel iets gothic-achtigs, wat bij de
teksten van dit album past.
Volgens de website van Cornerstone is het album
"zeer agressief en gepassioneerd", maar dat is natuurlijk relatief. Verwacht
vooral geen brute black metal of iets als Fear Factory.
Het nieuwe album is agressief voor onze maatstaven. Dat zit dan vooral in de
teksten die gaan over dingen die momenteel gaande zijn in de wereld rondom ons.
Zo kan ik me behoorlijk ergeren aan die charlatans die mensen geld aftroggelen
om hun relatie te genezen, en meer van dat soort oplichters. Op die manier is
het album agressief te noemen.
Bij Yngwie Malmsteen heeft Doogie niks in
te brengen: Malmsteen schrijft alle nummers zelf en Doogie’s rol
als zanger is puur om Yngwie’s creaties tot leven te brengen. Maar in
Cornerstone zijn de rollen wat eerlijker verdeeld..
In Cornerstone is Steen het muzikale brein:
hij doet de productie en de engineering en alle arrangementen. Maar natuurlijk
zijn we ook gezegend met zulke goede muzikanten in de band. Zo’n strakke drummer
als Alan vind je niet veel. En ook de sound van Kasper (gitarist –
VL) is vrij uniek en daardoor evenzeer een deel van de sound van
Cornerstone als Steen’s arrangementen en productie of mijn stem. En
op dit album hebben we ook Rune, de nieuwe keyboardspeler meer naar de
voorgrond geschoven. Als je naar het album luistert, merk je dat er meer
keyboards op staan. Dat is gewoon omdat hij met geweldige ideeën kwam!
Neem bijvoorbeeld het nummer Two Tales Of One Tomorrow,
dat was een oude riff die ik wilde gebruiken voor het volgende Rainbow-album.
Bij toeval kwam ik die laatst tegen toen ik oude dingen zat door te nemen. Daar
heb ik toen een melodie bij bedacht en toen heeft Steen het hele nummer
daar omheen opgebouwd. Hij zorgt altijd voor de finishing touch, zoals die sitar
aan het begin van het nummer.
Dat is het mooie aan werken met Steen. Hij heeft
jaren in allerlei studios in Denemarken gewerkt. En die achtergrond is wat
Cornerstone dat karakteristieke geluid geeft, omdat hij ook de nummers
schrijft. Het zou niet bij elke artiest werken, maar bij onze muziek passen zijn
arrangementen en productie perfect!
In de loop van zijn carrière heeft Doogie
bijdragen geleverd aan de albums van talloze muzikanten en ook aan allerlei
tribute-albums. Helaas zijn die albums vrij moeilijk te vinden.
De tribute-albums waar ik na mijn Rainbow-periode
aan heb meegewerkt, kan ik zelf niet opnieuw uitbrengen, om de simpele reden dat
ik niet over die rechten beschik. Die zijn in handen van de platenmaatschappijen
die die albums destijds hebben uitgegeven. Van de meeste van de nummers en
platen waar ik op heb gezongen, heb ik de rechten zelf niet in handen.
Simpelweg, omdat dat andermans nummers zijn.
Het verbaast me wel dat mensen zeggen dat ze mijn cd’s niet
kunnen vinden, want er zijn wel hele volksstammen die van alles illegaal weten
te downloaden. Ons nieuwe album was bijvoorbeeld al twee weken voor de
releasedatum illegaal te downloaden via Bittorrent. Op de dag van release
was het album al ruim 2000 keer illegaal gedownload. Dus dan lijkt het me ook
een kleine moeite om via mijn website op te zoeken op welk label mijn oudere
werk is uitgekomen en dan de cd’s te bestellen bij de labels. Er zijn een hoop
mensen die ervan houden om in de cd-winkel de bakken door te snuffelen, maar dit
is gewoon een andere manier van promoten. Tegenwoordig kun je een grote
promotiecampagne wel vergeten, tenzij je een band als AC/DC bent.
Ik zal wel wat links op mijn website maken die rechtstreeks
naar de platenlabels verwijzen, zodat mensen makkelijker die cd’s kunnen kopen.
Ik ben trots op mijn werk en ik wil dat mensen het kunnen horen en m’n albums
kopen.
Doogie en Cornerstone zijn vrij actief op
internet: er bestaat niet alleen een officiële website EN een MySpace
voor Cornerstone, maar Doogie heeft ook zelf een website en een
MySpace.
Die MySpace-pagina heb ik aangemaakt, omdat
ik artiesten ken van wie de naam was ingepikt door vreemden die zich dan gingen
voordoen als henzelf. Om dat te voorkomen, heb ik dus maar een eigen MySpace
gemaakt. Ik ben er niet heel actief: een keer per week lees ik eens de comments
door en de mail etc.
Er staan bijvoorbeeld wat nummers op. Eigenlijk wilde ik
die elke maand vervangen, maar ik ben zo druk bezig geweest! De tour met
Yngwie was op 22 december afgelopen en vanaf 4 januari tot nu (half maart –
VL) heb ik toen weer in de studio gezeten. Nu ben ik 3 weken lang bezig
met de pers en promotie voor de nieuwe Cornerstone. Daarna beginnen de
repetities met Cornerstone en de tour. Als ik eens een vrije dag had, kon
ik die nummers eens verwisselen. Dat was namelijk het idee: stukjes laten zien
van wat ik in mijn carrière heb gedaan.
Behalve de inhoud van zijn website en MySpace
houdt Doogie ook zelf de fanmail bij die binnenkomt via de diverse
kanalen.
Als iemand de tijd neemt om naar mij te schrijven, vind ik
het niet meer dan normaal om er eens voor te gaan zitten om zo iemand te
antwoorden en een bedankje te sturen voor hun berichtje. Ook als mensen vragen
of redelijke verzoeken hebben, probeer ik daar zoveel mogelijk op te antwoorden.
Kijk, als ik nou David Bowie was en 50 duizend brieven per dag kreeg, was
het een ander verhaal. Maar ik krijg er 50 per week, dus dan probeer ik een
uurtje ervoor uit te trekken om ze te beantwoorden.
Met Rainbow en Yngwie heeft Doogie
al op allerlei grote podia gestaan, maar met Cornerstone is dat wel even
anders.
Met Yngwie hebben we een festivaltour gedaan met
Iron Maiden. Dat was wel indrukwekkend. Met Cornerstone spelen we in
kleinere zalen voor vier- a vijfhonderd mensen, maar dat maakt mij niet uit. Met
Cornerstone kan ik m’n eigen materiaal spelen en daar haal ik een enorme
voldoening uit. De mensen komen namelijk kijken naar wat wij hebben
geschreven, terwijl het de Yngwie-fans niet uitmaakt of ik nou zing, of
Jeff Scott Soto of welke zanger dan ook.
En dat maakt het leuk om met je eigen nummers op te treden.
Op de laatste tour met Cornerstone hebben we in Berlijn voor maar 30
mensen opgetreden. Maar ook dan doe je gewoon je best. Dat is nou eenmaal ons
vak en dat is ook waar de mensen voor zijn gekomen.
Inmiddels zijn de voorbereidingen voor de komende tour
van Cornerstone al van start gegaan.
We zijn bezig om de nummers uit te kiezen. De band is de
afgelopen maand aan het repeteren geweest en sommige nummers blijken live gewoon
niet te werken, vanwege de productie. We doen waarschijnlijk zo’n 2 à 3 nummers
van de eerste albums en dan nog een stuk of 3 à 4 van de nieuwe plaat. We
proberen om niet hetzelfde te doen als op de vorige tour, maar je ontkomt
natuurlijk niet aan de publieksfavorieten.
We doen geen nummers van Yngwie, Royal Hunt
of Rainbow, dat zou de aandacht afleiden van het Cornerstone-materiaal.
Soms doen we wel wat speciaals, zoals Black Masquerade van Rainbow
op de laatste tour. Dat was erg leuk om weer te doen. Maar dat soort speciale
dingen doen we puur voor de lol. Niet omdat het MOET, omdat we niet genoeg eigen
nummers hebben.
Die liveversie van Black Masquerade is terug te
vinden op het live-album In Concert, opgenomen tijdens de tournee na het
album Once Upon Our Yesterdays
We hebben op die tour een paar shows opgenomen voor een
dvd, maar die maatschappij trok zich op het laatste moment terug. Om niet al te
veel geld te verliezen, moesten we toen snel wat anders bedenken. Dus toen
hebben we 4 of 5 shows opgenomen en uit de beste opnamen de live-cd
samengesteld. En als extraatje hebben we een videotrack toegevoegd, een
compilatie van materiaal dat we zelf tijdens die tour hebben opgenomen.
Voor nu liggen de plannen voor een dvd stil, maar opnieuw
zeg ik "Never say ‘never’". Misschien gaan we wel wat dingen filmen tijdens het
tweede deel van de tour in de herfst. We hebben nog geen idee in welke landen we
dan spelen. En ook qua festivals weten we niks. Dat hangt toch altijd ook af van
allerlei politiek met de platenmaatschappijen en contacten die je moet hebben in
het wereldje.
Op de komende tournee is Razorback de support
act, waar ook zanger Stefan Berggren (ex-Company Of Snakes) in
zingt. Nu wil het toeval dat Doogie ook een blauwe maandag bij Company
Of Snakes heeft gezongen.
Ik heb destijds 5 shows met Company Of Snakes
gedaan en Stefan was er toen ook bij. Maar ik had geen idee dat hij in
Razorback zat, dus dat was wel een verrassing. De gitarist van Razorback,
Rolf Munkes, speelt trouwens ook in Empire. Inmiddels ben ik sinds
begin januari met hem aan het werk aan het nieuwe Empire-album. We hebben
Mike Terrana (Masterplan, Axel Rudi Pell– VL) op drums en Neil
Murray (Whitesnake en ex-Black Sabbath – VL) als bassist.
Ze vroegen mij vorig jaar al om met ze op tour te gaan,
toen Tony Martin uit de band stapte, maar toen kon ik niet vanwege mijn
werk met Yngwie. Maar in plaats daarvan heeft Rolf me nu gevraagd om de
nieuwe plaat op te nemen. Vandaag heb ik het eerste nummer ingezongen. Het
materiaal klinkt wat donkerder, wat meer Black Sabbath-achtig.
In zijn carriere heeft Doogie al het geluk gehad
met een boel verschillende muzikanten te kunnen samenwerken, maar er blijven
natuurlijk altijd mensen op zijn verlanglijstje staan.
Ik zou nog best eens met Tony Iommi willen werken.
Maar goed, ik vraag eigenlijk nooit aan anderen om met ze te werken. Meestal
vragen anderen mij en als ik ze mag en leuk vind wat ze doen en ik het idee heb
dat ik daar iets aan kan toevoegen, zeg ik ja. Of als ze met zoveel geld
aankomen dat ik niet kan weigeren, hahaha!
Ik ben een zanger en ik houd ervan om bezig te zijn. Een
plaat inzingen voor Yngwie duurt 3 weken en dan is hij 3 maanden bezig
met mixen en de promotie. In die tijd kan ik wel gaan zitten duimendraaien, maar
dan blijf ik liever bezig. Ik ben nu dan aan de slag geweest met Rolf.
Verder ben ik op het moment met wat mensen aan het schrijven voor mijn
solo-album, maar daar wil ik nog niet teveel over zeggen. Het zijn bekende
muzikanten en ik heb ook een goede producer gevonden. Wanneer ik terugben van de
tour met Cornerstone, begin ik aan de opnamen van dat album, tot ergens
in juni. En dan is het weer ongeveer tijd voor de nieuwe plaat van Yngwie.
In april komt Cornerstone naar Nederland en
België. En natuurlijk zijn Doogie en co niet te beroerd om na de shows
even de fans te begroeten en handtekeningen uit te delen. Maar er zijn ook
dingen die Doogie niet signeert.
Ik zet geen handtekeningen op lichamen. Ik heb ooit een
handtekening op iemands arm gezet en de volgende keer kwam hij met een tatoeage
daarvan aanzetten. Dat gaat me te ver. Verder signeer ik ook geen albums waar ik
niet op heb meegezongen. Soms komen er mensen naar me toe met Long Live Rock
‘n’ Roll van Rainbow of Rising Force van Yngwie, maar
dan weiger ik ook.
Ook bootlegs signeer ik nooit. Op zich heb ik niks tegen
bootlegs, want als kind heb ik ze ook geruild. Toen kocht ik tapes op de markt
voor 1 pond. Maar dat waren kopieën van kopieën met vrij krakkemikkig geluid,
maar tegenwoordig is het allemaal zo geavanceerd! Je komt cd’s en zelfs dvd’s
tegen van perfecte kwaliteit. Zolang mensen die dingen gewoon met elkaar ruilen,
vind ik het prima, maar ik ben er op tegen dat mensen er geld aan verdienen met
de verkoop van bootlegs. Je mag ze wel aan me komen laten zien, dat vind ik
meestal wel leuk, want soms zitten er dingen bij die ik nog nooit gezien heb.
Maar ik signeer ze niet, want dan is het net of ik die handel goedkeur.
En kopieën weiger ik ook te signeren. Dat vind ik gewoon
geen stijl als mensen dat doen. Iemand die met een kopie van een Cornerstone-album
komt aanzetten voor een handtekening, kan eerder een dreun krijgen!
Links: