Mooi, je bent ons gevolgd naar dag twee van Death Feast Open Air, nog altijd het brutaalste outdoor metalfestival van Europa. Mocht je geredeneerd hebben dat dag één voor uitslovers is, nog even herhalen dat we ons als statement tegen extra kosten op festivals (camping, parking, wc-gebruik…) beperken tot een minimumverslag. Daarom ook deze keer een selectie van drie bands en dus niets over onder anderen de triomfantelijke wederopstanding van Misery Index na zijn afgang op Summer Breeze of hoe Cognitive ongeveer iedereen koud liet.
Omdat ze zo gezellig waren om te vloggen met ons, vangen we dag twee aan met opener Sick Of Stupidity. Twee knettergekke vocalisten krijsen en growlen de waanzin der mensheid eruit en gooien zich daarbij in hoeken waar je gewrichten van zeggen: beste jongen, als jij dat zo dadelijk tracht na te doen, hou ik ermee op. De geweerschoten van nummers volgen elkaar zodanig snel op dat ze elkaar inhalen. Het enige dat de Nederlandse grinders eventjes ophoudt is een weerbarstige gitaar.
Wanneer die weer normaal doet, hebben de versnipperende gitaarfratsen en drums die tussen razendsnel en supersonisch schommelen lak aan strakheid. Woest en weerzinwekkend moet het zijn en dat is het. Zeker met twee zangers die de schilfers van hun stembanden schreeuwen.
En plots zweven er opgeblazen condooms in alle kleuren en smaken door de lucht. Dat kan op Death Feast. Zover we konden beoordelen waren ze ongebruikt. Daar is ook helemaal geen reden toe, want als Epicardiectomy zijn chirurgisch snijafval op het podium laat neer klotsen, moet de seks wachten. Kliederende bassen en hevige riffstampedes jongleren met de ingewanden als zijn ze een circusattractie.
De jonge Tsjechen zijn ook niet vies van een pot slamsalabim, meer nog, tijdens de preview op hun nog uit te brengen album voeren de logge bloedklonterkloppers de boventoon. Dat boet in aan brutaliteit, maar is natuurlijk spek naar Duitse bek, want die marcheren weer met eenhoornzwembanden en snijdende handpalmen rond het ovalen strijdperk. Wroetende gutturals gruwelen het epicardiale weefsel uit het hart, dus misschien kan het zwevende voorbehoedsmiddel daar nog omgespannen worden.
Doodgaan aan een hartkwaal zou zeer onbeleefd geweest zijn tegenover Ingested. De Britten walsen Death Feast plat met mensonwaardig brute slam, onterende grooves en huidafrukkende hogesnelheidsriffs op blastscheringen. Elke filerende snaarsectie bouwen de Engelse beenhouwers prima op, zodat de dynamiek er iedere keer van afspat. Het asfalt gaat net niet aan gruzelementen, de tjilpende squaels en smeuïge gutturals, dichten de barsten met kokend lood.
Publiekslieveling Anal Visceration (het nummer, niet de handeling) geeft de finale doodsteek. Oh ja: er vloog een varken in het rond. Een knuffelvarken, geen echt exemplaar, maar het was desondanks een zeer geestig zicht.
Lees ook Death Fest Open Air 2018 en de Vaginale Vloeistofexplosie (vrijdag).
Lees ook Death Fest Open Air 2018: Leve de nieuwe goregrondkakpioen (zondag).
Datum en locatie:
24 augustus 2018, Adernach, Duitsland
Links: