Violet Cold. Grote fan. Lees er kOsmik even op na. Deze beste man woont nog steeds in Baku – Azerbeidzjan (ik moet nog steeds Azerbeidzjan opzoeken om de spelling correct te krijgen). Violet Cold brengt behoorlijk veel uit, toch minstens jaarlijks nieuw materiaal, dit jaar is het Noir Kid (ook in instrumentale versie uitgebracht in eigen beheer). “Violet Cold draws styles from a wide variety of genres including ambient, noise, house, drum and bass, jazz, classical, folk, shoegaze, sludge, crust, powerviolence, post-rock, post-black metal and depressive black metal.” Also sprach Metal-Archives. Ze hebben gelijk. Noir Kid, dat komt neer op blackgaze met sparkles (of waren het nu sprinkles?). Also sprach iemand anders, ze heeft gelijk.
kOsmik had een aandoenlijke avontuurlijkheid in zich waarbij post-rock partituren omgezet werden in met blackmetalaffiniteit gestemde gitaren en drums en dito screams. Noir Kid is opnieuw, net als anders, anders. Niet dat Violet Cold per se anders dan anders wil klinken, zo voelt het althans niet aan, het is gewoon een andere momentopname van dezelfde droomwereld van dezelfde persoon. Deze nieuwe trip is speelser, drukker, verrassender en kleurrijker dan bijna alles wat Violet Cold al laten horen heeft. Het gaat verder dan Germ, het gaat verder dan Alcest en Mesarthim. Het is moeilijk om je – ondanks het geschreeuw en de wanhoop hier en daar – niet positief ontroerd te voelen door de vele schoonheid, vreugde en energie waarmee deze donkere kiddo gespijsd is. Op het openingsnummer bijvoorbeeld, een post-black/blackgazenummer, krijg je halfweg een jaren negentig happy hardcore beat genre Charly Lownoise & Mental Theo voorgeschoteld, die nadien terug overgaat in een spel van Sjamanistische muziek (zeg ik dat goed) en frêle vrouwelijke zangklanken. Complexiteit troef, zo ook bij de beleving van verschillende emoties die dit losweekt.
Synergy is nog zo een nummer waar je even je oren uitkrabt om te zien of er geen restanten in zitten van Spongebob marathons, omwille van de high pitched (denk aan één van de Chipmunks) vocalen tussen de screams door. Ook bij het nummer Battle Unicorn is dit het geval, waar ook de verdere introductie van trance een doorgang vindt. Het is even wennen, maar als je je openstelt voor uplifting geluiden dan is dit echt wel aangenaam luistermateriaal waarin je jezelf even kunt laten gaan. Euphoria, de titel alleen al, is een intiem, naar connectie strevend nummer, dat je met zijn amalgaam aan emoties sowieso inpakt en op het hart drukt dat het allemaal wel goed komt, ook al luister je trancy pop met black metal en krijg je tranen in de ogen van een piepstemmetje of van episch klinkende oude mannen hun stembanden de vreemdste buitelingen laten maken om de natuur lof te betuigen.
Na het atmosferische tempoduiveltje Synced To Darkness krijgen we nog een Gezellige afsluiter, die in minder dan twee minuten trance, witch house en black metal nog eens samenvat als een lekkernij voor openminded mensen. Een lokroep om nog eens van vooraf aan te beginnen en de trip die Noir Kid opnieuw is geworden te herbeleven. Ik doe gewillig en gezellig mee. Kanshebber op een plaats in de jaarlijst, gewoon, omdat het is wat het is.
Score:
83/100
Label:
Eigen beheer, 2020
Tracklisting:
- Noir Kid
- All Heroes Are Dead
- Synergy
- Battle Unicorn
- Euphoria
- Goodnight Sun
- Synced To Darkness
- Gezellig
Line-up:
- Emin Guliyev – Alles
Link: