The Dillinger Escape Plan – One of Us Is the Killer
Sumerian Records, 2013
Metal kan soms zo voorspelbaar worden. Terwijl ik me door de laatste lading aan nieuwe releases heenworstel valt mij nog maar één ding op: het klinkt allemaal hetzelfde. Het ligt natuurlijk ook een beetje aan de bui waar ik in ben, maar alles trekt in een waas aan me voorbij zonder dat ik ook maar één keer opgeschrikt wordt door een verrassende sound of in het oor springende riff. Totdat ik per ongeluk de single van dit album hoor langskomen. Binnen drie-en-een-halve minuut is mijn vertrouwen in het complete genre hersteld en ben ik als een bezetene bezig om zo snel mogelijk de rest van het album te kunnen beluisteren.
De verrassing is in mijn geval gedeeltelijk te danken aan de genretitel die The Dillinger Escape Plan met zich meedraagt. Ik ben altijd al wat allergisch geweest voor genres die het woord ‘core’ bevatten, en mathcore was dan ook geen uitzondering. Hierdoor heb ik me nooit echt in deze band verdiept, maar nu blijkt dat The Dillinger Escape Plan mogelijk de uitzondering op de regel is, of misschien het hele genre de uitzondering op alle core-varianten. One of Us Is the Killer heeft mij er in ieder geval maar weer eens op gewezen dat het hebben van vooroordelen ervoort zorgt dat je soms bijzonder interessante muziek misloopt.
Hiermee wil ik trouwens niet zeggen dat de term mathcore totaal de plank misslaat. De hardcore-invloeden uit het prille begin van de band zijn vooral in de vocalen van de notoire frontman Greg Puciato nog duidelijk terug te vinden, en de complexiteit die in de ritmes schuilt neemt soms inderdaad wiskundige proporties aan. Dit wordt echter met zoveel muzikaliteit en schijnbaar gemak gebracht dat je nooit het idee krijgt dat de technische en theoretische hoogstandjes hoger in het vaandel staan bij de band dan dingen als songwriting en creativiteit. Het album wisselt tussen nummers met een conventionelere couplet-refreinstructuur (Nothing’s Funny, Paranoia Shields en de eerder genoemde titeltrack) en de meer experimentele nummers zoals het instrumentale CH 375 268 277 ARS (waar zouden we zijn zonder copy-paste?) en het krankzinnige Hero of the Soviet Union.
Sinds ik wat verder in de discografie van de band ben gaan duiken ben ik er wel achter gekomen dat dit album mij een stuk meer boeit dan de vorige werken. Het komt allemaal een stuk volwassener over zonder ook maar een greintje aan agressiviteit te verliezen. Elk nummer staat als een huis en geen noot voelt overbodig. In de ongeveer veertig minuten die het album duurt is er geen enkel moment van verveling terwijl de luisteraar wordt overspoeld door de ene na de andere gestoorde riff, tegendraadse drumpartij of juist een haast meezingbaar refrein.
Ik weet zeker dat het voor een hoop mensen allemaal een beetje te veel van het goede is en dat vooral de luisteraar die van wat meer uitdaging houdt hier het meeste plezier uit zal halen. Maar juist voor iedereen die misschien niet zo’n fan is van hardcore-gerelateerde genres maar wel voor wat experimentele, progressieve of zelfs avant-gardistische metal te porren is, kan dit toch minstens een verplichte luisterbeurt genoemd worden. Voor degene die het nog niet begreep: jaarlijstmateriaal dus.
Tracklisting:
- Prancer
- When I Lost My Bet
- One of Us Is the Killer
- Hero of the Soviet Union
- Nothing’s Funny
- Understanding Decay
- Paranoia Shields
- CH 375 268 277 ARS
- Magic That I Held You Prisoner
- Crossburner
- The Threat Posed by Nuclear Weapons
Line-up:
- Ben Weinman – Guitar, Programming
- Greg Puciato – Lead Vocals
- Liam Wilson – Bass Guitar
- Billy Rymer – Drums
Links: