Sieges Even – The art of navigating by the stars
InsideOut Music/SPV (Petting Zoo Propaganda) – 26 september 2005
Acht jaar nadat ze gestopt zijn, is de Duitse Cult/prog band Sieges Even onverwacht weer aan het front verschenen met een nieuwe (Nederlandse) zanger en dus een nieuwe cd. In de herfst van 2004 bij een reunieconcert in Frankfurt had de band al 3 nieuwe nummers laten horen, maar nu ligt er dus zeer binnenkort een nieuw schijfje in de platenwinkel en nu dus bij mij in de cd-speler. Een mooi klinkend, netjes geproduceerd geheel, maar zo langzaam en melodieus, dat het bijna Easy Listening is.
Sieges Even is ontstaan in 1988 en maakte 5 cd’s, de laatste in 1997 (Uneven). Daarna stopte de zanger er mee en de rest van de band experimeteerde wat in diverse muzieksoorten, ook onder een andere naam. Dat werd allemaal niks. Ook de zoektocht naar een nieuwe zanger leverde geen resultaat op, totdat Arno Menses uit Rotterdam een demotape stuurde via de website van de band. Hij bleek de missing link te zijn , waar al zo lang naar wed gezocht. “Voor het eerst voelt het aan als een echte band”zegt mede-oprichter Markus Steffen. Sieges Even is altijd een band geweest, die veel nadruk legt op de compositie en ze speelden muzikaal en thematisch hun schijven vol. Allemaal met een conservatorium achtergrond, waren er veel klassieke thema’s en opbouwtjes, koortjes en instrumentale (vooral electrische en acoustische gitaar) solo’s. Als je het ergens mee moet vergelijken, vind ik dat het veel neigt naar bands uit het verleden, zoals b.v. Styx.
En dan nu dus de cd The art of navigating by the stars. Tja, wat moet je daar op een site als Zware Metalen nu eens van gaan zeggen? De bandleden zelf geven aan dat er nu meer naar de nummers op zich wordt gekeken en niet meer zo naar het geheel en dat heeft inderdaad tot gevolg dat er niet meer schier eindeloos gepield wordt en er zeker sprake is van variatie in de nummers. Maar het is allemaal zo verantwoord en netjes, zo glad en clean. Acht nummers, waarvan de kortste ruim vijf minuten en de langste ruim 10 minuten duurt. Ik vind het allemaal wat veel van het goede. Instrumentaal en qua zang zitten er interessante stukken in en ook de hang naar de klassiekers in de hard rock bevalt me wel. Alleen zit er in ieder nummer wel een gedeelte dat heel traag en eigenlijk nauwelijks boeiend is. In een nummer als Lighthouse zitten echt ontzettend lekkere luisterbare stukken. Da’s trouwens zowiezo het beste nummer van de cd, tenminste volgens mij.
Als je van scheurende gitaren en lekker swingen houdt, blijf dan maar gewoon lekker zitten. Als je van tegen easy listening aanhangende rockmuziek met veel chorus, cleane zang en langzaam gitaarwerk houdt, dan mag je deze nieuwe release absoluut niet missen. Zeker niet als men met Styx (tja what’s in a name!) als laatste nummer nog even alles uit de kast haalt. Mijn afdeling is het niet echt, daarvoor is het allemaal wat te langzaam en te glad. Maar ik kan me zeker zo voorstellen dat er een grote groep mensen is (en dan zeker de fans uit het verleden) die veel plezier van deze schijf gaan beleven. Ik heb in ieder geval een review op een Duitse site gelezen, die deze cd een perfecte score gaf en hem een van de alltime beste cd’s noemde. Zover wil ik hier in ieder geval niet gaan.
Tracklist cd:
- Navigating by the stars (intro)
- The Weight
- The lonely vieuws of Condors
- Unbreakable
- Stigmata
- Blue Wide Open
- To the ones who have failed
- Lighthouse
- Styx
Line-up:
- Arno Menses – zang
- Oliver Holzwarth – bass
- Markus Steffen – gitaren
- Oliver Holzwarth – drums
Links: