Serpents – Pestilence
Eigen Beheer, 2014
Andrew Mikhail houdt graag alle opties open, zolang het verduiveld goed in zijn oren klinkt. Ook op het tweede album van Serpents verzorgt hij alles zelf, in een stijl die benoemd wordt als blackened deathcore. Voor de meesten eindigt hier de review.
Het is geen overgeproduceerde digitale djentcore geworden, voor wie dat iets zou uitmaken. Serpents combineert symfonische blackdeath met fysieke breakdown-deathmetal en probeert er iets aangenaams van te maken. Dat lukt tamelijk goed, vooral omdat de grootste gemene deler vaak gevonden wordt in de verschillende genres. Nadeel is wel dat het allemaal wat oppervlakkig klinkt en blijft steken in technisch uitgekiende doch van bruutheid ontdane nummers waarop je noch wil staan pitten, noch met de ogen dicht kunt op wegroetsjen richting onderwereld. Er is evenmin sprake van integratie van de vocalen in de mix, wat ook moeilijk is wanneer alles netjes genivelleerd blijft doorheen het ganse album, zelfs de synths blijven onveranderlijk hun rol invullen. Pestilence luistert makkelijk weg, maar ik betwijfel of dat wel de bedoeling was.
Tracklisting:
- The Progeny of Ishtar
- The Fall of the Usurper
- The March Toward Megiddo
- The Threads of Morai
- The Virtuous Remliel
- The Manus Dei
- The Epilogue
Line-up:
- Andrew Mikhail
Links: