Rainover – Transcending the Blue and Drifting Into Rebirth
Wormhole Death, 2013
Vrouwen in de metal, kunnen we het daar een keer over hebben? We zijn ons allemaal maar al te pijnlijk bewust van het feit dat qua publiek metal het met weinig diversiteit moet redden, zowel op het gebied van huidskleur maar ook zeker op het gebied van sekse. Daar komt nog eens bij dat de bands zelf ook voornamelijk uit het minder fraaie geslacht bestaan. Wanneer er dan een keer een vrouw om de hoek komt kijken moet en zal deze meteen als lustobject geportretteerd worden. Het is alsof we als gemeenschap zo’n probleem hebben met het accepteren van deze vreemde wezens in ons kortzichtige milieu dat we ze het liefst dan maar meteen een kort rokje aantrekken om verdere verwarring in ieder geval te vermijden.
Zo ook bij het Spaanse Rainover. De enige persfoto van het vijftal toont ons vier heren die blijkbaar in een bizarre toevalligheid allemaal hetzelfde zwarte C&A-overhemd aan hebben getrokken naar de photoshoot en een lichte geïrriteerd kijkende dame in metalchick-uniform: bleke huid, rooie lipstick, strak korset, je kent het wel. De hoop dat we met zijn allen wat volwassener om zullen gaan met onze medemensen die met twee X-chromosomen door het leven gaan valt weer in duigen. Misschien maakt de muziek iets goed?
Niet echt. Gothic metal is sowieso niet een term waarbij ik uit enthousiasme bij voorbaat alvast de volumeknop een draai naar rechts geef, maar er zijn genoeg vooral uit nostalgie geboren redenen dat een band die deze muziek op kwalitatief hoog niveau weet te brengen mij minstens voor de duur van een album geboeid zou kunnen houden. Zolang de nummers goed in elkaar zitten en er een eigen draai aan gegeven wordt is het best mogelijk om boven de middenmoot uit te stijgen, maar Rainover faalt op beide punten. Elf nummers van gemiddeld vier minuten met ongeveer evenveel diepgang als een ontbijtbord en minder originaliteit dan het ontwerp van de nieuwste iPhone komen en gaan zonder ook maar één gedenkwaardig moment. Af en toe wordt er halfhartig een grunt in de mix gegooid maar deze komt nogal misplaatst over tussen de poppy refreintjes en zoetsappige pianomelodietjes. Het probleem is nog niet eens zozeer dat het slecht is: alles steekt netjes in elkaar, de zang is zuiver en niet onprettig om naar te luisteren en de productie volstaat in de zin dat alle instrumenten klinken zoals het hoort en goed te onderscheiden zijn van elkaar. Het is echter zó voorspelbaar, zó standaard en daardoor ook zó saai.
Een tijdje geleden gaf collega Bart Alfvoet tot ieders verbazing het nieuwste album van Amaranthe een score van meer dan negentig punten. Ik gooide het destijds op een kort moment van geestesverbijstering, maar bij nader inzien begrijp ik een stuk beter waarom deze score in enige mate toch gerechtvaardigd was. Wat Amaranthe wel weet te doen en waar de meeste andere bands in het genre, waaronder Rainover, falen is het weten uit te diepen en uitbuiten van de sterke punten die de stijl zeker heeft. Ik heb al eerder gezegd dat een goed refrein vele andere tekortkomingen van de muziek goed kan maken. Bovendien is de muziek direct herkenbaar en daardoor, ondanks dat het misschien niet bijzonder hoogstaand is, wel relevant te noemen. In tegenstelling tot het schijfje waar deze recensie over gaat, welke op het moment dat deze recensie online staat alweer uit mijn geheugen zal zijn verdwenen. Net als het punt wat ik aan het begin van dit verhaal probeerde te maken trouwens.
Tracklisting:
- Rebirth
- Despair
- Cycles
- Rain Over My Tears
- H2SO4
- Oh, My Cross!!
- An Ocean Between Us
- Dust and Dawn
- Hopeless
- In Free Fall
- Remembrances
Line-up:
- Andrea Casanova – Vocals
- Anthon Lo – Guitars
- Quini Pelegrín – Drums
- Antonio Perea – Guitars, Vocals
- Arturo Hernández – Keys
Links: