Rage, Duitse heavy/power metal van de stevige soort, sinds 1986. 1986, inderdaad. Album vierentwintig is dit, denk ik… Een paar jaar geleden verscheen nummer eenentwintig en er zijn sindsdien drie langspelers verschenen. Ik ben geen superfan van het heavy/powermetalgenre, maar net zoals Pretty Maids, wist Rage mij te charmeren. De laatste jaren minder, maar vooral ten tijde van albums als Unity en Soundchaser. Die platen verschenen via Steamhammer. Rage heeft er een rit op zitten op de Nuclear Blast-trein en is nu terug in het oude nest, bij de Steamhammer-schare. Goed nieuws denk je dan.
Niet bepaald. Het eerste nummer, True, is meteen exemplarisch voor het ganse nieuwe album. De strofes worden quasi ingesproken, de overgangen naar de refreinen worden stelselmatig doch extreem doorzichtig opgezet en de refreinen zijn quasi instant vervelend. Heel stereotype heavy/power metal met onstrakke samenzang, oubollige constructies en bezadigde melodieën. De zang is het grootste faalpunt, vooral de tweede stem is ronduit vals gedurende de ganse lengte van de plaat en de leadstem van Peavy is veel van zijn draagkracht verloren het laatste decennium. Peavey klinkt namelijk kortademig en dat helpt totaal niet als je tempowissels in de zanglijnen wilt leggen.
De riffs zijn degelijk, heel degelijk bij momenten, maar niet sterk genoeg om alles recht te trekken. Helaas is ook het drumwerk niet meer wat het was toen ene Mike Terrana in de band zat en is het de ene hymneslag na de andere. Ja, het kan te maken hebben met het feit dat het allemaal stukken meer rock klinkt dan pakweg tien jaar geleden en dat ik blijven steken ben, maar toch… Dit is gewoon erg matig. Ook de daaropvolgende nummers getuigen van niet al te best uitgevoerde ideeën die slagkracht missen en vooral vocaal bedenkelijk zijn. HTTS 2.0, een soort remake van de Rage-kraker Higher Than The Sky valt nog het meest op, maar daar is het origineel verantwoordelijk voor. Over de ballads wil ik het zelfs niet hebben. Het enige wat de moderne Rage recht houdt, is de (vrij inhoudsloze) catchyness, de herkenbaarheid en de solide riffs. Storend is het niet, enkel als het op de achtergrond de stilte wegjaagt.
In tegenstelling tot zijn frontman is Wings of Rage een mager beestje geworden. Wings of Rage is geen hoogvlieger (laten we het bij een flauwe opmerking houden). Als je voor de gelegenheid wat (tien-vijftien jaar) oudere nummers opzoekt en vergelijkt met deze nieuwe, dan merk je hoeveel de band ingeboet heeft aan viriliteit, punch, driftigheid, et cetera. Is het de leeftijd of de inspiratie? Wellicht een combinatie van de twee. Rage en zijn Wings of Rage-tour van 2020 strijkt dit jaar neer in Graspop. Ik ben stiekem toch nog benieuwd hoe de band het er live van af brengt, los van deze nieuwe release. Album nummer vijfentwintig wordt trouwens stukken beter.
Score:
67/100
Label:
Steamhammer, 2020
Tracklisting:
- True
- Let Them Rest in Peace
- Chasing the Twilight Zone
- Tomorrow
- Wings of Rage
- Shadow over Deadland (The Twilight Transition)
- A Nameless Grave
- Don’t Let Me Down
- Shine a Light
- HTTS 2.0
- Blame It on the Truth
- For Those Who Wish to Die
Line-up:
- Peavy – Zang, basgitaar
- Vassilios “Lucky” Maniatopoulos – Drums, zang
- Marcos Rodríguez – Gitaar
Links: