Geschreven door Yves Pelgrims op 22-11-2024 om 23:30.
Moriah Rose Pereira, beter bekend als Poppy, is dit jaar al toe aan langspeler nummer zes. Ik moet zeggen dat ik een paar treinen gemist heb, maar I Disagree uit 2020 was op een vreemde manier ergens blijven plakken. Als collega Alfvoet ergens meer dan vijf alinea’s over schrijft en dan nog verstrikt geraakt in een genremix, dan is het gewoon de moeite om het te proberen. Aldus baande de aanstekelijke mix van pop en metal, met heel wat gewaagde uithalen naar andere genres een weg in mijn brein.
Op de voorbije twee platen leek de dame in kwestie minder gewaagd uit de hoek te komen, met meer poprock op Flux en heel wat beats op het vorige Zig. Minder gewaagd, minder metal en bijgevolg mogelijk daarom niet voorzien van een review op uw favoriete metalstek. Op sommige tracks is dat zeker ook nog steeds het geval op Negative Spaces. Nummers als vital, Push Go of opener have you had enough? klinken vrij beheerst, met typische Lacuna Coil-industrial popvibes. Ook the cost of giving up past wat in een vertrouwd nu metalkader met wat hints naar bands als Linkin Park. Misschien hadden die Amerikanen maar eens moeten aankloppen aan de deur van Poppy voor hun nieuwe plaat. They’re all around us laat ons horen dat de dame eens een plaat met wat venijn tussen al die popperige dromerigheid presenteert. Voer voor Slipknot-fans. Wil je meer? Probeer de chaos en agressie eens van the center’s falling out. Geschifte drumpartijen, screams en scheurende gitaren waar de meeste core-bands een puntje aan kunnen zuigen.
Toch valt deze lp niet even makkelijk te bespreken als de twee voorgaande. Het is geen Concrete geworden, maar de zwierige ’90’s dansbaarheid van crystallized komt heerlijk binnen. Surviving on defiance toont dan wat meer zwoelheid op zen Lana del Rey, gebracht op groovy nu metal. Een apart allegaartje dat je er gewoon moet bijnemen als luisteraar en het maakt dan sommige nummers wellicht minder in de smaak zullen vallen bij het overgrote metalpubliek. Misschien is het een vreemde afsluitcombo met tomorrow en autotunegedreven Halo. Een einde dat me wat aan de meligere Babymetal-afsluiters doet denken, maar over het algemeen is die stijl minder aanwezig op Negative Spaces.
Het is een understatement om over diversiteit te spreken op een Poppy-plaat. Nog steeds is deze Amerikaanse dame voor niet één genre te strikken, maar het moet wel gezegd worden dat de shockfactor er wat af is en dit gewoon minder plakkeriger is dan die topper uit 2020. Dat neemt niet weg dat dit voor fans van popperige industrial/nu metal een heerlijke plaat is en dat het shockeffect dan toch misschien lichtjes aanwezig is in de overload aan agressie op sommige tracks. Een welgemeende middenvinger naar iedereen die zei dat Poppy te soft geworden was.
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
