Paradise Lost – In Requiem
Century Media – 2007
Dit wordt waarschijnlijk de meest emotionele review die ik ooit zal maken. Paradise Lost is namelijk een band die van grote invloed op mijn leven is geweest. Toen ik in de vroege jaren tachtig in aanraking met het metalgenre kwam absorbeerde ik alle stijlen waar ik mijn hand op kon leggen. En vrijwel alle stijlen hadden wel iets in zich waar ikmij in kon vinden. Tot in 1990 Paradise Lost met het superzware doom/death werkje Lost Paradise op de proppen kwam. Ik was direct verkocht aan dit Britse gezelschap. En alles wat ik van de band kon vinden vond een plaats in mijn platenkast. Niet alleen de reguliere albums, maar ook alle bootlegs en singles die ik kon vinden kocht ik. Van hun absolute meesterwerken Draconian Times en Icon heb ik zelfs meerdere uitvoeringen in mijn bezit. Mijn liefde voor de band ging zover dat ik en mijn wijffie onze in 1994 geboren zoon zelfs naar zanger Nick Holmes hebben vernoemd. Toen het niveau van Paradise Lost inkakte, met als absolute dieptepunt het wanstaltige Host uit 1999, voelde dat dan ook als hoogverraad. Dat heeft me destijds diep in mijn hart geraakt.
Echter, toen Paradise Lost in 2005 met hun jubileumalbum Paradise Lost op de proppen kwam, bleek dat men weer op de goede weg terug zat. Die plaat bestond weer grotendeels uit metal en het huilerige gitaarwerk van Greg had weer een prominente plaats in de muziek verworven. Van de elfde plaat van mijn all time favoriete band had ik dan ook veel verwacht. En mijn verwachtingen zijn uitgekomen. En niet een klein beetje ook. Paradise Lost weet mij met In Requiem weer net zo hard in mijn ziel te raken als ze destijds met Draconian Times ook wisten te presteren. Jawel, want dat is de plaat waar we de nieuwe het beste mee kunnen vergelijken. En dat is geweldig nieuws, want voor mij is dat de absolute topplaat van Paradise Lost.
Als de plaat van start gaat met Never for the Damned heb ik zowat de tranen in mijn ogen staan, dit is waarom Paradise Lost mijn absolute favoriete band is. Een koude rilling trekt door me heen als de gitaren beginnen en als Nick begint te zingen staat het kippevel meteen op mijn armen. Een prachtige zware riff en een geweldige zanglijn. En Nick zingt alsof ie het afgelopen jaar intensief zanglessen heeft gevolgd. Tijdens de solo in dit nummer gaan mijn gedachten terug naar de tijden van Shades of God en Icon. De gitaren huilen als nooit tevoren. Het begin van The Enemy doet me zelfs even herinneren aan Gothic uit 1991. Maar zoals ik al zei, vooral de tijden van Draconian Times lijken helemaal te herleven met In Requiem. Vooral het titelnummer is van ongekende klasse. Wat een heerlijk hakkende song. En zoals een maat van mij zei, Nick Holmes klinkt af en toe als James Hetfield in zijn beste dagen, iets waar ik het helemaal mee eens kan zijn. En wat weet men geweldig doom met melodie te verweven. Luister bijvoorbeeld eens naar Prelude to Descent, de symbiose tussen de zware doomriff en het mooie refrein klinkt echt super. Nick zijn aversie jegens religie wordt in meerdere nummers tekstueel duidelijk gemaakt. In mijn promo exemplaar staat van elk nummer een muzikale en tekstuele uitleg. Of dit ook in de uiteindelijke release komt te staan weet ik niet, maar het zou een mooie extra zijn.
Na toch wel een dikke twintig luisterbeurten weten alle nummers steeds weer te boeien. Voor mij persoonlijk klopt alles aan deze plaat. De produktie, de composities, de instrumenten en het zangwerk.
Mijn excuses gaan uit naar de mensen die (terecht) vinden dat de objectiviteit in deze review ver te zoeken is, maar de ware Paradise Lost fan kan het alleen maar met me eens zijn en beamen dat de band een waar juweel heeft afgeleverd. Ik kan dan ook niks anders dan de band een heel dik verdiend cijfer te geven. Velen zullen het weer niet met mij eens zijn, maar ik sta er voor de volle 100% achter. En hoewel de band met hun vorige album wist te bewijzen dat ze weer op de goede weg zaten, is dat album toch zwaar inferieur aan dit absolute meesterwerk. De tijden van het machtige Draconian Times zijn definitief weer terug. Alle lof voor Paradise Lost! Mijn plaat van het jaar staat bij deze vast!
Tracklist:
- Never for the Damned
- Ash & Debris
- The Enemy
- Praise Lamented Shade
- Requiem
- Unreachable
- Prelude to Descent
- Fallen Children
- Beneath Black Skies
- Sedative God
- Your Own Reality
Line up:
- Nick Holmes – Vocals
- Greg Mackintosh – Lead guitar
- Aaron Aedy – Rhythm guitar
- Steve Edmondson – Bass
- Jeff Singer – Drums
Links: