Dit jaar gaf al meermaals blijk dat er nog zoveel leven zit in de dode hoek van het metalen spectrum. Dit jaar mochten we al zeer noemenswaardig nieuw werk verwelkomen van Necrot, Witch Vomit en Civerous. En de geruchten gaan dat Phrenelith dit jaar ook nog een nieuw album uitbrengt, als kers op de taart. Maar nu is de nieuwe van Hyperdontia aan de beurt. Deze Turks-Deense combinatie van muzikanten brengt met Harvest of Malevolence hun inmiddels derde album uit. Een klasseband die al sinds 2017 steevast pure kwaliteit op ons afvuurt. Geheel traditiegetrouw neemt Dark Descent Records de release van de cd voor zijn rekening en Me Saco un Ajo de vinylversie. Ik moet me overigens verontschuldigen bij collega Joost Aarts die deze nieuwe ook zeer graag wilde recenseren, gezien zijn uitstekende recensie van de EP Deranged. De volgende is voor jou. Echt.
Al jaren wordt her en der geroepen dat death metal dood is. Ja hèhè. What’s in a name? Maar ook prominente muzikanten in het doodsmetalen genre maken zulke statements. Glenn Benton van Deicide bijvoorbeeld nog laatst. Hoe dan ook zijn er altijd elitaire knapen die alles wat na 1990 is uitgekomen ronduit ruk vinden. Ieder zijn mening hoor, maar nu heb ik toevallig een andere mening en kan ik vervolgens ook hartelijk genieten van alles wat er uitgebracht werd de voorbije jaren. Ten slotte zit ik ook niet te wachten om Altars of Madness 300 000 keer te beluisteren. Al kom ik daar eigenlijk misschien wel aan.
Goed, genoeg beslommeringen. De nieuwe plaat. Kan hij tippen aan het voorgaande werk? De plaat duurt een veertigtal minuten en is opgedeeld in acht nummers. Het voorgeschotelde werk is eigenlijk precies wat je van de band mag verwachten. Daverende death metal overgoten met een pak groove en nummers die een kop en een staart hebben. De songwriting is echt bovengemiddeld goed. Muzikaal klinkt het strak als een huis terwijl de bassist veel speelruimte krijgt om zijn creativiteit ten toon te spreiden. Hier en daar worden de songs opgeleukt met een solo en speelt de band met veel snelheidsvariatie. En het gaspedaal gaat er af en toe diep in. Op alle tempo’s weet de band zich erg goed staande te houden.
Marketing the Rite schenkt na een spetterend begin aandacht aan een uitgebreid middengedeelte waarin gas wordt teruggenomen en de heren muzikanten ruimte creëren voor iets meer diepgang. Gierende solo’s die langzaam verdwijnen kenmerken het einde van dit nummer. Loodzware ritmes en eigenzinnige gitaarloopjes verblijden het begin van Pestering Lamentations. Slepend, loodzwaar en solerend werkt men zich te pletter om het de luisteraar maar niet te comfortabel te maken. Maar de snellere passage aan het einde met een zeer fijne riff laat toch een kleine glimlach tevoorschijn toveren bij ondergetekende. Ha.
En met die glimlach wil ik deze recensie ook afsluiten. Wat mij betreft is het Hyperdontia wederom gelukt een zeer vette plaat af te leveren, geheel in lijn met de reeds opgebouwde discografie. Het is een goed jaar voor de oudeschooldeathmetalfans!
Score:
86/100
Label:
Dark Descent Records, 2024
Tracklisting:
- Death’s Embrace
- Salvation in Death
- Marking the Rite
- Pestering Lamentations
- Pervasive Rot
- Irrevocable Disaster
- Defame Flesh
- Servant to a Crippled God
Line-up:
- Malik Çamlıca – Basgitaar
- Tuna – Drums
- Mustafa Gürcalioğlu – Gitaar
- Mathias Friborg – Gitaar, zang
Links: