Gotsu-Totsu-Kotsu – Legend of Shadow
Disk Union, 2013
Bestaat er een cooler genre dan samurai metal? Kijk naar de naam (Gotsu-Totsu-Kotsu verwijst naar een samurai uit de oudheid), kijk naar het artwork en probeer wat te maken van (de vertaling van) de titels. SAMURAI METAL! Alles is in het Japans, dus ik versta er geen hol van, maar laat dat je er niet van weerhouden om deze plaat op te snorren. Geen sinecure, maar het is meer dan de moeite waard!
Hoe klinkt dat nu eigenlijk, samurai metal? Wel, op het eerste gehoor speelt Gotsu-Totsu-Kotsu redelijk standaard, ouderwetse death metal. Na een korte “Japanse” intro (met keelzangen) barst het spektakel los, om er pas een uur en een kwartier later mee op te houden! Erg lang voor een death metal-plaat, maar het gaat geen moment vervelen. Integendeel, opener Prayer of Vengeance duurt meer dan acht minuten en is opgebouwd rond minder dan een handvol riffs, maar laat je zonder moeite met verstomming achter. Razende drums met veel thrash-invloeden worden ondersteund door een grunt die sterk aan Gorefest doet denken. Terwijl de ene gitaar alles samenhoudt is het de bas van Takahata (Defiled) die je steeds aandachtiger doet luisteren.
De kunst van dit drietal zit er namelijk in dat men betrekkelijk eenvoudige nummers (een snelle thrash-riff, zware vocals) van veel diepgang voorziet, enkel en alleen door ze onwaarschijnlijk sterk te spelen. Alles zit zo strak dat je mond ervan openvalt. De snedige solo’s van Atsushi Takahashi worden perfect ondersteund door drummer Hirotaka Nakazawa, die vertraagt of versnelt waar nodig en zijn hand niet omdraait voor enkele technische hoogstandjes.
Maar het is Takahata zelf die de show steelt, als zanger en als bassist. Zijn vocalen behouden heel het album lang hun kracht. Al versta ik er geen ene moer van (op het refrein van Harakiri na dan), hij klinkt indrukwekkend en kan ook op hoge snelheid al zijn teksten proclameren. Maar dan de bas… Die is echt van onwaarschijnlijk hoog niveau. Takahata slapt zijn snaren harder dan een Thaise stoephoer! Tijdens Legend of Shadow gaat hij even meespelen met de gitaar en de intro van Harakiri doet me kwijlen van bewondering. In 203 zorgt de bas voor een heerlijke en onnavolgbare groove. Ik kan zo nog wel even doorgaan, en toch gaat het er nooit over. Gotsu-Totsu-Kotsu blinkt uit door beheersing en gematigdheid. Dat deze band death metal-nummers zonder veel franje gedurende meer dan acht minuten boeiend weet te houden zegt veel over de kunde van de muzikanten.
Tijdens mijn eerste luisterbeurt leek deze Japanse band een fijne, maar eenvoudige old school death-plaat te hebben gemaakt. Een scheut thrash, een eetlepel death & roll en inspiratie uit de jaren ’90. Ondertussen zijn we twee weken verder en weet ik wel beter. Deze plaat is er eentje voor de jaarlijst en mijn beste score ooit op Zware Metalen, want dit niveau is gewoon uiterst zeldzaam. Het trio tourt op dit moment door Engeland en staat ook nog in Australië met Kataklysm. Ik hoop echt dat ze ooit op het Europese vasteland geraken, want anders ga ik Japans moeten leren om aan hun album te geraken.
Tracklisting:
- Prayer of Vengeance
- Baramon
- Legend of Shadow
- Harakiri
- 203
- Marishiten
- Heat Haze of Bushu
- Miburo’s Sword
- Dancing Death’s Head
- The Last Setting Sun
- One of These Days
Line-up:
- Harushisa Takahata – Vocals, bass
- Atsushi Takahashi – Guitars
- Hirotaka Nakazawa – Drums
Links: