Eryn Non Dae. aka END, is een Franse band die bestaat sinds 2001. In 2009 werd het eigenlijk pas Eryn Non Dae. (inclusief het puntje). De derde langspeler verscheen begin dit jaar via Debemur Morti. Ik zag de band live – eveneens begin 2018 – tijdens een editie van Shades of Black, en reviewde ook het tweede album in 2013. Niet zo goed als dat ex-collega Joris Peterse dat deed bij het debuut echter, want Hydra Lernaia uit 2009, een album dat via Metal Blade verscheen, lag meer in zijn straatje.
Nu ligt Eryn Non Dae. nog steeds niet helemaal in mijn straatje, maar ik wil deze nieuwe toch een review meegeven. Terwijl de band live als een soort post-industrial (Godflesh met hardcore) iets klinkt, is het op plaat eerder een sludge-/post-hardcorecreatie. Dreunende en nerveuse geluiden met begeleidende scream(o/s), Isis-/Neurosis-gravures en pompende riffs. Het is een zeer broeierige en uiterst doorleefde mix van emoties, een echte muur die zich telkens weer optrekt en gaat liggen. Ik begrijp waarom Debemur Morti dit uitbrengt, want ook al vraagt dit een dusdanige stretch van de luisteraar dat je na elke minuut twijfelt of je wel verder wil luisteren, uiteindelijk wordt het een intense en vermoeiende rit die je ontlaadt van alle zorgen en vult met leegte. Muzikale antibiotica, tot dat het END.
Score:
79/100
Label:
Debemur Morti, 2018
Tracklisting:
- Astral
- Stellar
- Omni
- Eclipse
- Halo
- Fragment
- Abyss
Line-up:
- Mickaël André – Bas
- Julien Rufié – Drums
- Yann Servanin – Gitaar
- Franck Quintin – Gitaar
- Mathieu Nogues – Keel
Links: