Er was een tijd dat het storm liep als er een nieuwe van Deep Purple uitkwam. Het bijeen gespaarde geld werd zonder nadenken gespendeerd aan die nieuwe plaat. Zo’n vaart loopt het vandaag niet meer. Voor sommigen hoeft het al sinds het vertrek van Blackmore niet meer, maar dat is toch wel een heel enge visie op de zaak. Ok, velen dachten dat met Now What?! en Infinite een einde was gekomen aan de releases van de band. Het zou ook een waardig einde zijn geweest want die platen waren dik in orde. Maar dat was even buiten de speelvreugde van de huidige leden gerekend.
Net zoals bij de twee hierboven vermelde albums was de productie weer in handen van Bob Ezrin en dat is goed te horen. Deep Purple heeft zelden zo ontspannen geklonken als op dit Woosh!. Er wordt geopend met Throw My Bones en je weet meteen waar je de rest van de plaat aan toe zal zijn: Steve Morse strooit heerlijk riffs in het rond en Ian Paice mept die heerlijk strak, daarin gesteund in een bijwijlen wel heel funky bassende Roger Glover. Don Airey laat ondertussen graag horen waarom hij de enige man ter wereld is die in staat is Jon Lord op te volgen. En Ian Gillan? Hij heeft zelden zo laid-back geklonken als vandaag. En dat alles dan ook nog met een vrij relevante tekst. In het tweede nummer Drop The Weapon krijgen we er zelfs een koortje bovenop! Let ook hier even op het gitaar-orgel duel, toch een van de handelsmerken van deze groep. Heel opvallend is het zeer intense en technische drumwerk van Ian Paice. Die heeft nog geen spat ingeboet met pakweg 50 jaar geleden. Wie wil weten hoe relax Gillan vandaag zingt moet We’re All The Same In The Dark eens goed beluisteren. Het nummer leunt heel dicht aan bij de stijl van Perfect Strangers en had evengoed op die plaat kunnen staan.
Nothing At All is een pareltje van een nummer met een ontketende Morse en Airey, die om beurten de meest losgeslagen riedeltjes op je loslaten. Het refrein van dit nummer is zonder meer een oorwurm van formaat. Zeker het vermelden waard is de orgelsolo, meer Purple dan dit bestaat niet. Alsof Lord verrezen is! Schitterend noemen we zoiets.
No Need To Shout zou een zusje van Perfect Strangers kunnen zijn. Opvallend is wel dat de riff heel erg doet denken aan de Hughes-Coverdale jaren van Deep Purple, toch een periode waar Gillan en Glover liever niet aan herinnerd worden.
Step By Step is een goed maar geen bijzonder nummer. Het luistert wel lekker weg, maar echt bijzonder is het niet te noemen. What The What konkytonkt echter lekker weg op een goeie beat met lekker gepingel van Airy en slide gitaar van Morse. De heren hebben er duidelijk zin in! Wat ook gezegd mag worden van Gillan.
De absolute topper van dit album is toch wel The Long Way Round. Gillan heeft het hier onder meer over zijn periode bij Black Sabbath en rekent ondertussen ook even af met een paar andere demonen uit het verleden. Dit alles in een gezwollen, typische Purple-stijl. Uiteraard gaan Morse en Airy weer lekker los, maar een stuk heviger dan in voorgaande nummers. Het spelplezier spat uit je speakers. Hoezo, de heren zijn in de zeventig? O ja, die outro…
The Power Of The Moon is dan weer een ietwat donkere song, sterk gedragen door een pingel-riff van Morse. Gillan gaat er samen mat Airy heerlijk monotoon overheen, op het zeurderige af. Het geeft een heel speciale sfeer.
Via het instrumentale Remission Impossible is het de beurt aan Man Alive. Goeie, zware Deep Purple, vers van het schab, zo kan je deze nummers best omschrijven. In orgel gedrenkte vocalen drijven op een van bed ietwat spacy ritmes. Compleet met parlando en tikkende klok!
And The Adress is een nieuwe versie van het nummer dat ook al op Shades Of Deep Purple te vinden was. Leuk om met elkaar vergelijken, maar ook niet meer dan dat. Men sluit af met Dancing In My Sleep, een op zijn minst atypisch nummer voor deze band. Zowaar funky en dansbaar, af en toe zwaar bluesy ondersteund door Morse. Veel breaks ook. Uiteraard krijgt het orgel hier compleet vrij spel en gaat de hele bende lekker loos.
Samenvattend kan je stellen dat Deep Purple nog lang niet uitgespeeld is. Wie is blijven hangen in hun jaren zeventig werk zal hier minder tevreden mee zijn, maar wie blijft open staan voor een groep die evolueert en nog steeds nieuwe wegen durft in te slaan heeft een pareltje in handen. Als ze besluiten er nog zo eentje te maken, laat maar komen dan! Prachtplaat!
Score:
90/100
Label:
earMUSIC, 2020
Tracklisting:
- Throw My Bones
- Drop the Weapon
- We’re All the Same in the Dark
- Nothing at All
- No Need to Shout
- Step by Step
- What the What
- The Long Way Around
- The Power of the Moon
- Remission Possible
- Man Alive
- And the Address
- Dancing in My Sleep
Line-up:
- Ian Gillan – Zang
- Steve Morse – Gitaar
- Roger Glover – Bas
- Ian Paice – Drums
- Don Airey – Orgel
Link: