Het is Deathspell Omega nog altijd gelukt om tot op zekere hoogte anoniem te blijven. De enige zekere factor was de zang van Mika Aspen en laat nou net daar nu discussie over zijn. Er zou een andere zanger zijn. Ik hoor het niet op The Furnaces of Palingenesia, maar belangrijker, we zullen het toch nooit zeker weten. Het Frans/Finse gezelschap laat met The Furnaces of Palingenesia zijn zevende langspeler op de mensheid los en wat opvalt is dat dit album minder chaotisch is dan op voorgaande releases én vooral een stuk sneller is dan voorganger The Synarchy of Molten Bones. Ik zal niet zeggen dat Deathspell Omega een zwakke plaat heeft afgeleverd in al die jaren, maar dat is wel de minste.
Voor wie deze fragmentatiebom nog niet kent, Deathspell Omega speelt een heel eigen stijl van black metal, avant-gardistisch en chaotisch, snel en dreigend, stampend en uitgesproken. Tekstueel is de band ook extreem. Filosofie, theologie en het radicale metafysische satanisme zijn de speerpunten van de band. Op The Furnaces of Palingenesia lijkt er een nieuw onderwerp aangeboord te zijn, daar geboorte en wedergeboorte de rode draad zijn. Wederopstanding is misschien wel een betere omschrijving. Ik vind de zin ‘We will grant you freedom from freedom’ wel heel treffend. Het blijft interessant voer voor discussie. ‘Palingenesia’ is Grieks voor wedergeboorte, een ‘furnace’ is een fornuis, ik laat het aan jullie om de uiteindelijke betekenis en context te plaatsen.
Het album dan, elf nummers in de gebruikelijke drie kwartier speeltijd. De nummers zijn opgedeeld in redelijk behapbare stukken, variërend tussen de twee en vijf minuten. Daar waar vroeger gerust twee nummers van dik twintig minuten werden gepresenteerd, is dat nu gelukkig anders. Neither Meaning nor Justice opent het bal en fungeert als een soort van intro, dat naadloos overspringt naar The Fires of Frustration. Dit nummer is wel een mooie blauwdruk van het album. Het is snel, het heeft dat dreigende Deathspell Omega-sfeertje, het gaat nóg sneller en eindigt met een duister stuk. Daarna volgen zes nummers die samen het hart van de plaat zijn. Alles wat deze band zo geniaal maakt komt langs. Ik heb hierboven al een poging gedaan te omschrijven wat het is, maar je moet het luisteren.
Wie denkt dat na het sextet de koek op is, zit er naast. Renegade Ashes is de soundtrack van de naderende apocalyps, Absolutist Regeneration veegt de resten van de aarde de galactische prullenbak in en You Cannot Even Find the Ruins… Tsja, die titel zegt wel genoeg, toch? Dan de vraag, is er dan niks mis met dit album? Nou, als je gaat zoeken vast wel. Na een dozijn luisterbeurten merk ik dat ik twee nummers wat minder vind en qua productie is bij Deathspell Omega wat mij betreft ook wel wat te verbeteren, maar dat zijn dus persoonlijke dingen. De opbouw van de nummers is goed, het opdelen in elf stukken is goed, de muziek zelf is uitstekend, de teksten zijn dit keer ook voor een leek op het gebied van theologie, filosofie en het zeer lastige metafysische satanisme wel redelijk te volgen. Niet te missen voor eenieder die zichzelf blackmetalfan noemt.
Score:
95/100
Label:
Norma Evangelium Diaboli, 2019
Tracklisting:
- Neither Meaning nor Justice
- The Fires of Frustration
- Ad Arma! Ad Arma!
- Splinters from Your Mother’s Spine
- Imitatio Dei
- 1523
- Sacrificial Theopathy
- Standing on the Work of Slaves
- Renegade Ashes
- Absolutist Regeneration
- You Cannot Even Find the Ruins…
Line-up:
- Mikko Aspa – Zang
- Hasjarl – Gitaar
- Khaos – Basgitaar
Links: