Crimson River – Here’s To The End … Again

Geschreven door op 19-07-2023 om 23:22.

Als jonge band een album in eigen beheer uitbrengen en zo proberen de weg naar succes te vinden in het grote moeras der rockmuziek: ik blijf er respect voor hebben. Dat is net wat Crimson River, een kwartet uit Eindhoven, doet met zijn eerste worp: Here’s To The End…  Again. Al even uit maar de band was zo vriendelijk ons het album niet alleen digitaal maar ook als cd te bezorgen, met de nodige promo erbij. Dat verdient al een pluspunt.

Jonge band is misschien met een korrel zout te nemen. Crimson River bestaat sinds 2011 maar dit is wel het eerste volledige album. “Eigen beheer” kan al eens synoniem zijn voor een minder goede productie maar dat is hier niet het geval. De zeven nummers spatten heel zuiver uit je luidsprekers. Doet het 90’s-achtige bandnaamlogo wat “spacy” aan, dan geldt dat niet voor de muziek. Al van bij de eerste noten van opener en titelnummer Here’s To The End… Again weet je zeker: Iron Maiden heeft een grote invloed op de gitaarklank. Je krijgt het hele album door harmonieën, knappe solo’s, tempowisselingen, hooks… De band slaagt erin de ritmegitaar speciaal te laten klinken. Misschien omdat gitarist (en zanger) Danny Keijsers gebruikt maakt van een tiensnarige BC Rich Bich gitaar, toch niet zo gebruikelijk?

Neem nu bijvoorbeeld het lang uitgesponnen Requiem. Een fijn nummer van bijna zeven minuten lang dat fladdert tussen zachte stukken met dito zanglijnen enerzijds en wild rammende gitaren anderzijds. Is dit Iron Maiden-achtig? Zeker niet, dus de band zoekt wel zijn eigen gezicht. De leadgitarist krijgt stapels ruimte om zijn kunnen te etaleren, en doet dat met verve. Hij laat zich naar eigen zeggen inspireren door toppers als Paul Gilbert en Yngwie Malmstein.

Stilistisch sluit dat andere lange nummer, Armada, er wat bij aan, al komt het veel trager uit de startblokken. De gitaarsolo is zo mogelijk nog langer. Ik kan het niet helpen maar hier moet ik af en toe toch denken aan de oude Megadeth. Dat is ook zo bij de basintro van de behoorlijk ruige afsluiter The Wild waar ik zelfs een stukje Dead Kennedys in ontwaar.

Het mag nog wat harder, denkt Crimson River af en toe. Met nummers als We Are The Knights of Native krijgt de melodieuze insteek een thrashy kantje; met ook meer afgebeten vocalen. De drummer doet droog en degelijk zijn ding, zonder veel poespas. Verwacht geen dubbele basdrum. Tom Koene is duidelijk geen technische drummer, maar speelde vroeger in een punkgroep. Vandaar het credo: laat het ons simpel houden.

Laat me nog even terugkeren naar die vocalen. Ik heb nu meermaals naar dit album geluisterd. Meer dan naar andere albums die ik recenseer. Gewoon omdat ik echt niet goed weet wat ik nu aan moet met het stemgeluid van de zanger/gitarist. Is het slecht? Nee, dat niet. Ik heb eerder het gevoel dat zijn stem niet altijd goed past bij de muziek (of omgekeerd). Vooral dan bij de eerder melodieuze nummers, dat gevoel overvalt me minder bij de ruigere, naar thrash neigende nummers.

Zo stelt Crimson River me toch een beetje voor een probleem. De band heeft zeker potentieel, het gitaarwerk is bovengemiddeld, de nummers creatief, de sound vettig en goed. De inspiratie is niet jong maar het geluid zeker niet ouderwets. Alleen zou een iets creatiever drumgebruik en een meer passende stem volgens mij de band verder kunnen brengen.

Crimson River - band

Score:

78/100

Label:

Eigen beheer, 2023

Tracklisting:

  1. Here’s To The End… Again
  2. We Are The Knights
  3. Armada
  4. Requiem
  5. Katyusha
  6. Native
  7. The Wild

Line-up:

  • Danny Keijsers – Vocalen, gitaar
  • Kris van Rens – Gitaar
  • Tom Koene – Drums
  • Kevin Megens – Bas

Links: