Baroness – Purple
Abraxan Hyms, 2015
Op de valreep van 2015 kwam er een album uit dat door velen enkele jaren terug niet meer werd verwacht. Een busongeluk tijdens een tournee in 2012 zorgde ervoor dat de band letterlijk en figuurlijk uit elkaar werd gerukt. Hoewel de spil van de band Dyer Baizley een lang traject van revalidatie kende, moesten de bassist en drummer door de verwondingen opstappen. Voor de terugkeer met Purple is dan ook een nieuwe ritmesectie aangetrokken.
Voorganger Yellow & Green was voor velen toch een lichte teleurstelling vanwege de ingeslagen weg. Meer gericht op progressieve rockstructuren dan échte zwaardere sludge en de vraag was dan ook hoe de band op Purple voor de dag zou komen. Ondanks de tegenslag is al snel duidelijk dat het geen duister album is geworden en al vanaf de opener Morningstar spat de energie ervan af. De nieuwe ritmesectie past naadloos in het geheel en kent best wat progressieve structuren waarmee dit een album is dat tussen haar voorganger en Blue inligt. Over de hele lijn is het geluid weer wat zwaarder geworden maar de progressieve structuren blijven in de nummers doorschemeren.
De teksten zijn dit keer persoonlijker dan ooit en worden zoals gebruikelijk met het opvallende stemgeluid van Dyer gebracht. Ook is zijn gitaarwerk weer op orde en komen we naast markante en pakkende riffs mooi solowerk tegen. “Waarom dan toch die lage score?”, kan je je afvragen, als je direct onderaan de review hebt gekeken. Wel, ondanks dat de muziek prima in orde is, is er geen moment dat ik gegrepen word door een songstructuur en meegesleept word in de teksten. In plaats daarvan erger ik me kapot aan riffs die op de verkeerde manier blijven hangen zoals die op Kerosene en dan is er nog het stemgeluid waarbij het lijkt of hij met zijn cleane schreeuw tegen het eind van zijn bereik aanzit, wat enorm vermoeiend klinkt.
Ik kan de vinger er niet op leggen, maar ook op dit album mis ik gewoon net dát wat er voor zorgt dat deze plaat vaak op de speler gaat komen. Misschien één keer per jaar om het weer eens te proberen en daar zal het dan ook bij blijven. Ik blijf bij elk album weer hopen op dat beetje extra, wat ervoor zorgt dat ik wel meegesleurd word in de achtbaan van emoties, maar Purple zal daar bij mij niet voor zorgen.
Tracklisting:
- Morningstar
- Shock Me
- Try to Disappear
- Kerosene
- Fugue
- Chlorine & Wine
- The Iron Bell
- Desperation Burns
- If I Have to Wake Up (Would You Stop the Rain?)
- Crossroads of Infinity
Line-up:
- John Baizley – zang, gitaar
- Nick Jost – bas, piano, keyboard
- Peter Adams – gitaar
- Sebastian Thomson – drums
Links: