AC/DC – Black Ice
Columbia/Sony BMG, 2008
Op de ranglijst van meest populaire hard rock ‘n roll/metal bands scoort AC/DC hoge ogen! De enorme belangstelling voor het nieuwe studio album en de gekte rond kaartjes voor het optreden in Ahoy’ volgend jaar bewijst dat maar weer eens. AC/DC heeft lang, misschien wel té lang, geteerd op oude roem en het was de laatste jaren dan ook wel erg stil rond deze anders zo luidruchtige band. Maar nu is daar dan een nieuw studio album, geheel gevuld met nieuw materiaal. En om maar met de deur in huis te vallen, fans en liefhebbers zullen niet teleurgesteld zijn bij het beluisteren van Black Ice. Dit nieuwe plaatwerk zorgt niet voor onaangename verrassingen. Back to the roots zou je mogen zeggen, want de nieuwe cd sluit naadloos aan qua kwaliteit, geluid en compositie bij de sterkere albums van de band zoals Back In Black.
Niks nieuws onder de zon, AC/DC rockt zoals ze altijd gedaan hebben. Alle specifieke kenmerken zijn weer aanwezig, zonder concessies of vernieuwingen. Angus en zijn maten hebben zich hervonden en zijn weer precies gaan doen waar ze goed in zijn en eigenlijk is dat waar heel veel mensen gewoon op hoopten. In een jaar waarin heel veel ouwe rockers besluiten weer in actie te komen, te gaan touren en nieuw werk uit te brengen, past AC/DC naadloos in het plaatje. Laten we dus de twee vorige studioplaten maar even vergeten en afdoen als een vergissing en ook de lange stilte met daaromheen de nodige speculaties voorlopig maar even vergeten en ons concentreren op deze uiterst smakelijke nieuweling. Ooit dacht ik dat met het overlijden (oorzaak drank) van Bon Scott in 1980 het gedaan was met AC/DC. Echter in een Slade-achtige band genaamd Geordie werd een zanger gevonden die de strot van Bon evenaarde of zelfs overtrof, Brian Johnson. Met hem werd de band nieuw leven in geblazen en vervolgens produceerde men de beste albums uit de historie van de band. Toen het na 2000 heel lang heel akelig stil bleef, dacht ik weer dat het gedaan was met de band. Maar dat blijkt dus weer niet waar. AC/DC leeft en Black Ice bewijst dat.
De stevige en pure rockmuziek van AC/DC lijkt nogal eenvoudig in elkaar te zitten. Stevige, bijtende gitaaraanslagen, doordreunende en dravende bas en drums en doordringende zang zijn de voornaamste ingrediënten, samen natuurlijk met een enorme blues georiënteerde groove. Het lijkt allemaal zo simpel, maar toch slaagt niemand erin dit te evenaren. AC/DC is heer en meester in het eigen kunstje. Op de nieuwe cd zijn passages en fragmenten te horen die akelig bekend klinken en uit de toptijd stammen. Toch klinkt het geheel nieuw en fris, maar toch heel vertrouwd. Het nummer Rock ‘N Roll Train, dat ook als single is uitgebracht, is daarvan wellicht het beste bewijs. Zelfs als het wat langzamer gaat, zoals in Stormy May Day blijft het allemaal lekker klinken.
Het enige negatieve dat ik kan melden is dat het erg op de AC/DC van 1980 lijkt, maar tegelijkertijd is dat voor een krasse knar met muzikale heimwee toch ook weer geruststellend. Black Ice kan je met een gerust gevoel aan je cd-verzameling toevoegen, maar volgens mij hebben de meeste mensen dat al gedaan inmiddels. Ik vind ‘m in ieder geval heel lekker. Voor wie het zich afvraagt, er is een versie met rode en een versie met blauwe cover letters. Ik vind de rode mooier, dus die staat bij dit artikel.
Tracklist:
- Rock ‘N Roll Train
- Skies on Fire
- Big Jack
- Anything Goes
- War Machine
- Smash N Grab
- Spoiling’ for a Fight
- Wheels
- Decibel
- Stormy May Day
- She Likes Rock N Roll
- Money Made
- Rock N Roll Dream
- Rocking All the Way
- Black Ice
Line-up:
- Brian Johnson – Vocals
- Angus Young – Lead Guitar
- Malcolm Young – Rhytm Guitar/Backing Vocals
- Cliff Williams – Bass/Backing Vocals
- Phil Rudd – Drums
Links: