Abyssic bracht in 2016 het uitstekende debuutalbum A Winter’s Tale uit. Degenen die bekend zijn met de muziek van de Noren, weten dat de band niet de meest eenvoudige muziek op de wereld loslaat. Zo stond A Winter’s Tale vol met complexe en uiterst vet gecomponeerde nummers. Ik benadruk hier met enige opzet de term ‘gecomponeerd’, omdat Abyssic duidelijk gebruikmaakt van een compositorisch samenspel tussen klassieke -en metalelementen. Nu is het tijd voor opvolger High The Memory. Weet ook dit album zich in mijn geheugen te nestelen?
De line-up van deze band barst in ieder geval uit zijn voegen van ervaring. Memnock, bassist bij Susperia en ex-Old Man’s Child, staat hier in voor een diepe grunt en de contrabas. Elvorn is eveneens afkomstig van Susperia waar hij net als bij Abyssic het gitaarwerk uitvoert. Andre Aaslie is toetsenist bij Funeral en drummer Tjodalv ken je wellicht nog uit het verleden van Dimmu Borgir en Old Man’s Child. Nu speelt hij drums bij, juist ja, Susperia. Tot slot noteer ik dan nog Makhashanah (AKA Henriette Bordvik), bekend van haar vocale geluid op Sirenia, maar in deze hoedanigheid bassiste. Daarnaast komt ze sporadisch met een spookachtige fluisterstem op het album voor.
Zoals gezegd komen er twee werelden bij elkaar op High The Memory, die van klassiek en metal. Wat mij in eerste instantie opvalt tijdens het beluisteren, is een enorme synergie tussen deze twee werelden. Het klassieke instrumentarium neemt niet de overhand. Aan de andere kant is het ook niet ‘slechts’ een ondersteunende factor. En dat is wat mij betreft een zeldzaamheid. Hier is daadwerkelijk sprake van een vervolmaakte aanvulling tussen deze twee elementen. Neem bijvoorbeeld Transition Consent. Ik kan minstens vijf diverse lagen onderscheiden. Toetsen, blaasinstrumenten, gitaar, zware grunt, bas en drums zijn perfect met elkaar in balans.
Maar dan nog is deze omschrijving wellicht te marginaal, want we komen op het album ook een bliksemsnelle blackmetalpassage tegen, na bijna drie minuten van het afsluitende Dreams Become Flesh. Tijdens dit moment maakt de zware grunt kortstondig plaats voor een wat meer black georiënteerde scream, om daarna vanuit het niets weer op te bouwen aan een nieuwe climax. Die komt pas aan het einde van het nummer met eenzelfde soort passage. Dit is dan zo knoerthard en mooi tegelijkertijd dat Abyssic mij volledig gedesillusioneerd achterlaat.
Ik kan me niet herinneren dat ik ooit in mijn leven zo’n perfecte coherentie tussen zware metal en klassiek heb gehoord. Wat dat betreft zit het dus wel goed met mijn geheugen en dus ook met High The Memory. Gek genoeg vind ik het titelnummer het minst indrukwekkend en ik vraag mezelf af hoe dat komt. Dit is namelijk het nummer waarop Abyssic het meest funeral doom klinkt, bij mij een geliefd genre. De enige verklaring die ik hiervoor heb, is dat ik de dynamiek van de andere nummers mis. Wellicht is de overgang tussen opener Adornation en High The Memory net iets te groot? Met een totale speeltijd van zevenenzeventig minuten heb je hier als liefhebber van echte luistermuziek een hele kluif aan. De complexiteit op High The Memory zorgt ervoor dat je dit album vele malen moet beluisteren voordat alles op zijn plek valt. En er dan nog iets over schrijven? Ja, dat doe ik uiteraard, want dit is geen ruwe parel. Dit is een afgeborstelde, met een ruw en mysterieus randje. Prent dat maar in je geheugen.
Score:
90/100
Label:
Osmose Productions, 2019
Tracklisting:
1. Adornation
2. High the Memory
3. Transition Consent
4. Where My Pain Lies
5. Dreams Become Flesh
Line-up:
- Memnock – Zang, contrabas
- Elvorn – Gitaar
- Andre Aaslie – Keyboard, orkestratie
- Tjodalv – Drums
- Makhashanah – Basgitaar, zang
Links: