Er zijn weinig bands binnen de primitieve wereld van death metal die trouw blijven aan hetgeen ze altijd hebben uitgedragen, laat staan dat ze binnen hun niche zichzelf vooruit blijven drijven om keer op keer de status van grondlegger te bevestigen. Incantation is zeer zeker een band die wél aan deze omschrijving voldoet, en levert daarbij een consistente mate van alles vergruizende death metal aan. De beste heren zijn al ruim dertig jaar bezig en zijn nu toe aan album nummer tien, Profane Nexus. Hierop wordt gedemonstreerd waarom deze band geadoreerd en geïmiteerd wordt, want het is juist dat nabootsen waar de band op vooruit loopt, met een inslag die even vertrouwd als vernieuwend is.
Muse is de opener en laat horen hoe Incantation zowel vertrouwd weet te klinken, als een geluid te laten horen dat afwijkt van een fractie van de verwachtingen. Ja, er zijn riffs die een hogere dichtheid genieten dan de stupiditeit van Azathoth. Ja, de vocalen van McEntee borrelen nog steeds als de teerput waaruit de godheid op de albumcover lijkt te verrijzen. Je zou kunnen zeggen dat de baslijnen enige verbazing opwekken, en dan duid ik vooral op de momenten dat er op een jazzy manier invulling wordt gegeven aan de schaarse passages die lijken te ademen. Wat echter de grootste omslag blijkt te zijn, is de productie. Nog nooit klonk Incantation zo schoon en helder. Relatief natuurlijk, want medische ingrepen verrichten onder het genot van Profane Nexus leidt nog steeds tot genadeloze infecties.
Ook zijn daar de doomy passages zoals we die gewend zijn van de heren. Grote verandering op dit punt is de omslag in atmosfeer. Weg is de claustrofobie (in grote mate dan in ieder geval), die het veld heeft moeten ruimen voor een hoge mate van verontrustende energie, die je nog steeds het gevoel geeft verdoemd te zijn tot een onvermijdelijk en gruwelijk einde, maar daarin een vreemdsoortig genoegen opwekt. Incorpereal Despair is hier een uitstekend voorbeeld van, waar ook die briljant getimede baslijnen weer opduiken (echt, dit is zo Death als het gaat worden). Instrumentale passage Stormgate Convulsions from the Thunderous Shores of Infernal Realms Beyond the Grace of God is even minimalistisch als relevant, en door middel van enkele synthetische tonen de atmosfeer van de tweede helft van het album kadert.
Uiteindelijk hebben we hier te maken met een band die geen drastische wendingen heeft gemaakt ten opzichte van het geluid dat al dertig jaar toonaangevend is geweest. En waarom zou Incantation? De kwaliteit van deze band is zó consistent en zó ver boven het niveau van het uitgestrekte leger van imitators, dat er nog steeds genoeg is om naar op te kijken en na te jagen. De heren lijken steeds buiten hun comfortzone te treden, maar op bijzonder minimale manier en op het gebied van subtiele aspecten, voor zover daar sprake van kan zijn bij de anti-kosmische sloopkogel die hier wordt opgebouwd. Dit is Incantation, dit is materiaal dat zonder schaamte in het nalatenschap kan.
Score:
80/100
Label:
Relapse Records, 2017
Tracklisting:
- Muse
- Rites of the Locust
- Visceral Hexahedron
- The Horns of Gefrin
- Incorporeal Despair
- Xipe Totec
- Lus Sepulcri
- Stormgate Convulsions from the Thunderous Shores of Infernal Realms Beyond the Grace of God
- Messiah Nostrum
- Omens to the Altar of Onyx
- Ancients Arise
Line-up:
- John McEntee – Gitaar, Vocalen
- Kyle Severn – Drums
- Chuck Sherwood – Bas
Links: