Beter goed gejat, dan slecht gedaan. Echter, goed jatten blijkt keer op keer een haast onmogelijke opgave te zijn en de meeste bands zakken dan ook genadeloos door het ijs, met halfbakken imitaties en zalvige, futloze albums tot gevolg. In het universum van de zwaardere, metalen muzieksoorten geldt dit des te meer wanneer de nabootsing een pionierende band uit het genre betreft. Een band als Celtic Frost heeft meer bands beïnvloed dan er fatsoenlijke bandnamen te verzinnen zijn, waarbij de onuitwisbare blauwdruk die gelegd is door de band door niemand die enige legitieme vorm van geweld aan het gehoor wil aanbrengen genegeerd kan worden. Oom Tom heeft zelfs na de teloorgang van zijn tweede legendarische band een doorstart gemaakt met Triptykon, een band die misschien niet even invloedrijk is, maar nog steeds een enorme impact heeft en een creativiteit laat zien waar de meeste bands alleen van kunnen dromen.
Nu laten we Totengott de het podium betreden, omwille van het feit dat dít is hoe je het geluid van een band kopieert, eer aandoet en er toch een eigen geheel van maakt. Doppelgänger (De titel zelve demonstreert een mate van zelfspot die in dit genre zelden wordt waargenomen.) is het debuut van de Spaanse band en bevat dezelfde drie nummers als de vorig jaar verschenen demo. Natuurlijk is Celtic Frost niet een willekeurig gekozen voorbeeld: Totengott leeft en ademt Celtic Frost, zoals Celtic Frost misère en occultisme ademt. Een bedrukkend mengsel van Monotheist, Triptykon en lading ouderwetse Frost-riffs om naar van te worden, alles ingedamd door tragische, symfonische passages en lagen feedback. De insteek van de Spanjaarden is doom, dus dat is ook wat we krijgen afgeleverd door de voortrollende riffs en de lompe, onophoudelijke duisternis die als een kleverige olievlek op de ziel parasiteert.
Nu is riffs kopiëren het ene ding (hoewel het gros van de bands hier jammerlijk in faalt), maar de mate van devotie die Totengott toont, tilt dit album naar het volgende niveau. De gitaartoon klopt, de stijl en het geluid van de vocalen kloppen, zelfs de insteek van de symfonische stukken resoneert de atmosfeer van de Requiem-trilogie, die werd afgesloten op Monotheist. Het plaatje is compleet, als de bovenstaande uiteenzetting bij elkaar wordt opgeteld. Er is echter meer, want wat Totengott werkelijk speciaal maakt, is de kundigheid om toch een eigen draai aan de muziek te geven, zonder te stoppen met de regelrechte aanbidding die hier plaatsvindt. Die draai vindt vooral houvast in de atmosferische, symfonische passages, waar enige afwijking van het zware geluid van Celtic Frost plaatsvindt en de bombastische aspecten af en toe meer onder de oppervlakte gedrukt worden.
De kunst is uiteindelijk om het geheel toch pakkend te houden. Tommie Gee wist dit te doen door middel van eigenzinnige riffs, riffs die inmiddels monumentaal zijn gebleken. Totengott heeft dit trucje in de smiezen en borduurt daar dankbaar op voort door die legendarische riffs op bizar geraffineerde wijze te kopiëren. Op die manier ontstaan er wazige structuren met een enorm hoge dichtheid, waar vrijwel continu gerifft wordt op Frostiaanse wijze. Het is veilig om te zeggen dat de gelijkenis zó groot is, dat het niveau van een band als Warhammer wordt behaald, zij het een nabootsing van de latere periode uit de carrière meneer Krijger.
Doppelgänger bestaat uit slechts drie nummers, waardoor duidelijk wordt met wat voor koek we hier te maken hebben. Het zijn exact dezelfde nummers als die op de vorig jaar verschenen demo Totengott, maar gezien de krachtige aaneensluiting en de macht die het geheel uitstraalt, is ervoor gekozen om die opnieuw uit te brengen, met betere kwaliteit en een stijlvolle cover. Een keuze waar we alleen maar achter kunnen staan.
Score:
90/100
Label:
Xtreem Music/Burning World Records, 2017
Tracklisting:
- Delusion of Negation
- Satan Beside You
- Doppelgänger
Line-up:
- Nacho Void – Bas, Vocalen
- Chou Saavedra – Gitaar, Vocalen
- Jose Mora – Drums, Percussie
Links: