Frost* – Falling Satellites

Bij toeval kreeg ik in 2008 de plaat Experiments in Mass Appeal toebedeeld en dat bleek een topper van jewelste te zijn binnen het progrock/metalgenre. Ik zette de plaat nadien nog vele malen op, maar verder werd het stil rond Frost*. De band rond Jem Godfrey splitte namelijk in 2011, althans in de zin dat deze niet permanent meer bestond. Er was nu en dan wel eens tijd en ruimte voor een optreden, een live-DVD en merchandising, maar pas na acht jaar is er opnieuw een album uit de studio gerold. Dit is de derde derde.

Falling Satellites is opnieuw een meer dan genre-overschrijdend album geworden, dat bol staat van muzikaal vernuft. Indrukwekkende instrumentbeheersing, in combinatie met catchy creativiteit die regelmatig doet denken aan jaren tachtig muziek. Ik hoor regelmatig Phil Collins zanglijnen (Genesis is in zijn geheel nooit veraf),  The Police en zelfs wat Prince. Frost* is wel een stuk drukker en copieuzer dan de namen die ik hier zomaar even drop en de progressieve vibe wordt consequent aangewend bij zowel de strofen als refreinen. Daarbij is het ook best wel heavy (Joe Satriani doet zijn heavy duit in het zakje) en uitermate gelaagd, luister maar even naar het overweldigende Nice Day For It. En tussen de vlagen van intense complexiteit door, krijg je eveneens intieme, zachte stukken zang met piano, als akoestische stiltes voor muzikale wervelwinden. Het lijkt soms wel een theaterstuk dat het ganse scala aan menselijke emoties wil laten horen. Ik kan dan ook niet anders dan dit erkennen als een klein meesterwerk. Het is enig mooi. Frost*, enig mooi ja.

 

Tracklisting:press_cover_01

1. First Day
2. Numbers
3. Towerblock
4. Signs
5. Lights Out
6. a. Heartstrings
b. Closer To The Sun
c. The Raging Against The Dying Of The Light Blues
d. Nice Day For It.
e. Hypoventilate
f. Last Day

Line-up:

  • Jem Godfrey – keyboards en vocals
  • John Mitchell – gitaar en zang
  • Nathan King – bas
  • Craig Blundell – drums

Label:

Inside Out Music, 2016

Links:

Score: 82/100