Rito Profanatorio – Grimorios e Invocsciones Desde el Templo de la Perversión
Dunkelheit Produktionen, 2015
Dat ze er in Zuid-Amerika wat van kunnen wisten we al, maar het Peruaanse Rito Profanatorio laat ons nog eens even horen hoe je rammelende en primitieve black/deathmetal moet maken. Het tweede album is uit en ik vertik het om die titel volledig uit te typen: kijk maar lekker bovenaan het artikel. Dit is een sterk staaltje extreme metal waar een bulderende oerkracht van uitgaat. Ik ben niet de grootste deathmetal-kenner, maar voor dit soort bands draai ik warm, zonder uitzondering: slordig rammen met furieuze kracht, waar geen enkele band met een moderne deathmetal-sound tegen op kan.
De band houdt het bij simpele, maar zeer effectieve riffs die klinken als die heilige periode toen blackmetal en deathmetal nog één en dezelfde entiteit waren. Ruwe, lage vocalen braken teksten vol ketterij over de luisteraar uit en de drums gebruiken veel stops en blastbeats. Allemaal niet erg origineel dus, maar wel erg goed gedaan, met een gevoel voor behoud van de old school traditie. Dit wil allemaal niet zeggen dat de band geen eigen draai aan het geheel geeft: er is meer klassieke heavy metal terug te horen in de riffs van Rito Profanatorio dan in die van hun kompanen en dat zorgt toch voor een frisse blik op het genre.
Wat ook duidelijk is bij het beluisteren van deze plaat, is het technische niveau waarop gespeeld wordt. Ondanks de chaos en rommeligheid is goed te horen dat de bandleden weten wat ze met hun instrumenten aanmoeten: de bassist vuurt riffs af met een flinke snelheid, maar voorziet ons ook van vocalen en de drummer kan pittig snel spelen. Het niveau komt het duidelijkst naar voren tijdens de solo’s van de gitarist. Het gaat hier om bizar snelle shred-solo’s waar, bij nadere beluistering, meer achter zit dan je op het eerste gezicht denkt. Waar de solo’s van bijvoorbeeld Blasphemy aanklinken als een chaotische en willekeurige shred-sessie (niets tegen die solo’s, want ze passen perfect bij de muziek), hebben de solo’s hier een bepaalde finesse en orde die goed aansluit op de klassieke heavy metal invloeden in de riffs.
Een ander sterk punt van dit album is de productie. De productiewaarden zijn namelijk niet al te hoog: het is te horen dat er in een studio is opgenomen, maar het klinkt allemaal zo heerlijk rauw en er zit zo’n dikke echo over de gehele sound dat het allemaal behoorlijk ondergronds klinkt (letterlijk en figuurlijk). Vooral de productie van de drums galmt zo erg, dat het klinkt alsof er op een pannenset is ingespeeld. Normaal ben ik ongelooflijke zeikerd als het op drums aankomt, maar dit is de enige stijl waar ik het allemaal zo galmend mogelijk wil hebben uitgemixt.
Rito Profanatorio heeft een uitstekend album afgeleverd, dat stevig galmt en buldert. Toch is er een duidelijke orde in de chaos, waardoor de band zich voor mij onderscheidt van de rest. Deze stijl van primitieve extremiteit is iets waar je van moet houden en ik denk dan ook niet dat deze plaat geschikt is voor liefhebbers van modernere deathmetal. Gelukkig ben ik daar zelf helemaal niet van en ga ik nog regelmatig terugkeren naar deze klomp zwaar metaal.
Tracklisting:
- Requiem of Dark Souls
- Templo de la Herijia
- Reminicencias del Chaos
- Epitome de la Perversion
- Rameras del Diablo
- Altares de Sodoma II
- Eterno Sacrilegio
- Sodoma y Gomorra (Hadez)
Line-up:
- Jorge Exterminio – Bas, Vocalen
- A Bullhammer – Drums
- Evil Dead – Gitaar
Links: