SYK – Atoma
L’inphantile Collective, 2014
Wegens mijn afwezigheid als redacteur op deze website vorig jaar heeft dit album een zeer lange tijd op de plank gelegen, wachtend op een oordeel. Maar als een band zich naar eigen zeggen in het “experimental techmath”-genre begeeft dan ben ik toch nieuwsgierig genoeg om me er na al die tijd eens aan te wagen. Het drietal, dat ten tijde van de release van Atoma nog met zijn vieren was, komt uit Italië en bestaat onder andere uit ex-leden van de avant-garde grindcore-formatie Psychofagist. Geen muziek voor een brakke zondagochtend dus, tenzij muzikaal sadomasochisme je ding is.
De muziek van SYK bestaat voornamelijk uit repetitieve onregelmatige riffs die doen denken aan een minder zware Godflesh, overgoten door ruis en andere elektronische geluiden. De gitaren staan opvallend zacht in de mix en missen daardoor een zekere kracht en agressie. Ik kan er niet helemaal achter komen of dit een bewuste beslissing is, of simpelweg het gevolg is van een band die niet de middelen heeft om hun visie via productionele middelen tot uiting te brengen. Of het nou expres is of niet, het leidt in ieder geval af van de muziek waardoor ik halverwege het album nog steeds niet weet wat ik ervan vind.
Ware het niet voor het feit dat de zang tegen die tijd al zo irritant is geworden dat ik aardig op begin te kijken tegen het beluisteren van de tweede helft. Ik heb niets tegen zangeressen in extreme metalgenres; er zijn genoeg voorbeelden te bedenken van dames die het schreeuwen en grunten fantastisch beheersen maar Dalila Kayros kan ik daar helaas niet onder rekenen. Veertig minuten roept, er is echt geen beter woord voor, zij de longen uit haar lijf zonder ook maar enige schijn van bekwaamheid. Als ik er ook maar een woord van zou verstaan dan kon ik er misschien achter komen waarom ze precies zo van streek is, maar zoals wel vaker het geval is bij vrouwen blijft dit een mysterie.
SYK heeft ergens, bedolven onder een laag aan slechte productie en vreselijk irritante vocals, potentie zitten. Ik maak me echter nog steeds zorgen dat deze problemen ontstaan zijn uit bewuste beslissingen in welk geval ik direct alle hoop opgeef. Ik zie mijzelf toch als een ruimdenkend persoon als het muziek gaat, maar ook voor mij zijn er grenzen en die zijn bij deze bereikt. Voelde je je na het lezen van de eerste alinea hierboven aangesproken dan zou ik het vooral een kans geven, anders lekker laten liggen.
Tracklisting:
- Atoma
- The Observer
- Obsidian
- UN-god-KNOWN
- Auburn
- Vacuum
- Herset la Tari
Line-up:
- Dalila Kayros – Zang
- Stefano Ferrian – Gitaar
- Luca Pissavini – Basgitaar
- Federico De Bernardi di Valserra – Drums
Links: