Wilt – Wilt
Eigen Beheer, 2012
Een duister en obscuur zaakje komt weer aanmeren vanuit Canada. Wilt is daar één van de nieuwkomers in het atmosferische en melancholische straatje en gooide in november een eerste EP op de markt. Vier songs, net genoeg om de band eens flink aan de tand te voelen.
Ik moet zeggen dat ik er niet spontaan ‘wild’ van word. Canada staat bekend voor haar aanzienlijk repertoire op vlak van atmosferische en melancholische bands, denk maar aan Gris of Sombres Forêts. Op dat niveau zitten deze nieuwkomers, logisch ook, nog lang niet, maar het gaat sporadisch al wel een leuke richting op. De overgrote meerderheid van de muziek die Wilt aanreikt bestaat echter nog uit erg repetitieve riffs die nog op behoorlijk oppervlakkige manier van zang worden voorzien. Het begint allemaal goed op Autumn Veil met een flow die me eerst wat aan het oudere Xasthur doet denken, maar atmosferischer uit de hoek durft te komen. Echter wordt dit veel te lang uitgespannen, mist de band haar hypnotiserende kracht en zorgen de drumafwisselingen en -overgangen, en ééntonige zang voor afbreuk van het gevoel. Op Empyrean duikt er plots een atmosferisch hoogtepunt op en Pale Consternation doet het met slepende suicidal toon, maar nergens klinkt het écht vers en boeiend.
Volledig moet ik deze EP echter niet afkraken. De sound brengt atmosferische duisternis op een wazige manier die de luisteraar wel mee in trance krijgt en soms bouwt deze band inhoudelijk nog op naar atmosferische hoogtepunten. Echter wel nog met te weinig verrassingen, met wat schoonheidsfoutjes en wat mij betreft met te weinig overtuiging en creativiteit gebracht. Uit Canada komen, betekent jammer genoeg ook dat je wat gemeten wordt naar die schaal, zeker als je ook atmosferische en melancholische black metal brengt.
Tracklisting:
- Autumn Veil
- Cold Misfortune
- Empyrean
- Pale Consternation
Line-up:
- Brett Goodchild – All Instruments
- Jordan Dorge – Vocals
Links: