Draconian in Enschede: dertig jaar doom en melancholie

De herfst is volop gaande en voor vandaag staat er een bijpassend drietal aan bands op het affiche van Metropool. In de Saxion Zaal in Enschede kunnen we op deze vrijdagavond genieten van Draconian dat dit jaar op tour is ter ere van het dertigjarige jubileum. De Zweden nemen hiervoor het Duitse gezelschap Nailed To Obscurity en het Grieks/Canadese Fragment Soul mee. Ook van de partij zijn namens Zware Metalen verslaggever Frank Geerligs en fotograaf Bas Schipper.

Omdat de line-up al vroeg van start gaat vanavond en de vrijdagmiddagborrel uitliep is ervoor gekozen om Fragment Soul over te slaan. De band, die begin dit jaar de EP Galois Paradox uitbracht, welke zeer positief werd ontvangen door collega Joost, staat bij mijn binnentreden van de volle zaal op het punt om te starten met het laatste nummer van de set. Ik wurm me gauw richting de bar en laat de muziek rustig bezinken. Waar het me instrumentaal redelijk kan bekoren zijn het de vocalen van zanger Marc Durkee die me doen geruststellen dat ik de rest van de set gemist heb. Het was anders een lange zit geweest. Toch weet zangeres Tamara Filipovic de eer te herstellen met haar mystiek klinkende zang, waarbij ze erg sterk uit de verf komt. Het nummer zelf klinkt een tikkeltje saai en waar achterin de zaal er niet veel aandacht voor de band lijkt te zijn, wordt het voorin vol lof ontvangen. Ondanks mijn voorliefde voor bands als Swallow The Sun en Hanging Garden kan deze band mij op dit moment helaas nog niet voldoende boeien.

Na een korte break en een verplaatsing naar voren in de zaal, klinken plots synthesizers hard uit het geluidssysteem. Het is een schril contrast als Journey‘s Seperate Ways eenmaal is afgelopen en omslaat naar de muziek van Nailed To Obscurity. De Duitsers komen stevig uit de voeten en hoewel ik nog niet eerder bekend ben geraakt met hun oeuvre laten ze een goede indruk achter. De relatief makkelijk te verteren melodische death/doom gaat er goed in bij het publiek en put veel uit invloeden uit de klassieke Peaceville-periode. Hier mag geheadbangd worden! Je kan ook zelfs stellen dat de vocalen van zanger Raimund ergens tussen Nick Holmes en Aaron Stainthorpe liggen.

De band heeft los van twee singles in 2022 geen nieuw werk meer uitgebracht na het album Black Frost uit 2019. Als er al sprake van is, dan is er in ieder geval niks te merken van enige inactiviteit. De band speelt sterk en zal er zeker wat fans bij hebben gekregen vanavond. Daarnaast weet de zanger het aanwezige publiek in verdomd goed Nederlands aan te spreken, wat hem nog extra bonuspunten op zal leveren.

Maar het publiek in de uitverkochte zaal komt vandaag voor Draconian. En sommigen komen van ver: Friesland of Limburg, de toewijding is er voor de band die dertig jaar geleden opgericht werd door gitarist Johan Ericson (tevens Doom:vs) en in 2003 het debuutalbum Where Lovers Mourn losliet op de wereld. Met inmiddels de teruggekeerde zangeres Lisa Johansson weer in de gelederen start de band met de opener van het desbetreffende debuut: het lange en loodzware The Cry Of Silence, welk meteen door merg en been gaat. De toon is gezet en de band komt ijzersterk uit de verf!

Van 2003 gaan we naar 2015, wanneer het van Sovran afkomstige Heavy Lies The Crown wordt ingezet. Het album was het eerste van de twee albums zonder de aanwezigheid van Lisa Johansson, maar schitteren zal ze, waarbij haar elegantie zowel vocaal als lichamelijk gebracht wordt. Ze doet de zangpartijen van haar vervangster zeker eer aan. De engelachtige vocalen vormen een prachtig contrast met de diepe grunts van Anders, die vol wanhoop klinken.

Het publiek wordt hier vandaag echt getrakteerd op een bijna perfecte weergave uit de discografie van de band, waarbij alleen van The Burning Halo (2006) geen nummer wordt gespeeld. Toch is het ontbreken van een livetoetsenist wel een klein smetje, gezien het toetsenspel dat op de albums door Anders wordt ingespeeld veelvuldig via tape ten gehore wordt gebracht. Het neemt niet weg dat we hier een Draconian aan het werk zien dat met veel speelplezier op het podium staat en een topsetlist speelt met hoogtepunten als Bloodflower en Deadlight. Met dertig jaar in de boeken mogen we gerust vast uitkijken naar een opvolger voor Under a Godless Veil uit 2020.Wat een topplaat was dat!