Order of Voices – Order of Voices
Eigen beheer, 2010
Soms kan een band verdomd origineel overkomen zonder echt iets concreets nieuw te doen. Dus geen nieuw uitgevonden genre, geen uitzonderlijke nieuwe ideeën of goed gebruikte instrumenten die je niet eerder in een dergelijke band hebt gehoord. Wellicht ook geen band die duizenden volgelingen krijgt of erg invloedrijk zal worden. Order of Voices heeft uit een hoop bestaande elementen een soort van eigen geluid weten te knutselen wat niet echt sterk ergens naartoe neigt. Het is meer een goed geïntegreerde mix van elementen uit progressieve metal, alternatieve rock met een vleugje post-rock. Uiteindelijk komt dat er op neer dat je een vrij stevig maar droevig stukje muziek voor je kiezen krijgt met vrij gebruikelijke couplet-refrein structuren maar zo af en toe toch vrij complexe lijnen en maatsoorten en hier en daar een ietwat uitgesponnen bruggetje.
Het zal niet ieders kopje thee zijn maar ik moet toegeven dat ik het prachtig vind. Zanger Leigh Oates heeft een prachtige en veelzijdige stem die sporadisch doet denken aan een veel rauwere versie van James Labrie(Dream Theater) maar dan zonder de hoge gilletjes. Als hij ingetogen zingt blijkt hij ook nog eens een heel warm stemgeluid voort te kunnen brengen waardoor de muziek soms zelfs ietwat aan Anathema doet denken. Verder laten alle instrumentalisten zien een gigantisch talent te hebben, de ritmes zijn erg strak en de basgitaar (die overigens iets te hard in de mix staat) hobbelt lekker mee, de hoge gitaren brengen veel sfeer en in de heftige stukken nodigen ze uit tot hevig meedeinen en tikken.
Maar als na zes nummers het zwaar melancholische Then Fall met aansluitend Into The Ocean voorbijkomt is na een ruime veertig minuten de koek alweer op. Waarom is deze plaat zo kort? Het is niet alsof alle refreinen nou zo super catchy zijn of dat alles onmiddellijk tot de verbeelding spreekt maar deze heren zouden toch zeker wel een uur de aandacht moeten kunnen vasthouden? Of is het juist zo dat dit alleen de écht goede songs waren en dat de rest maar achterwege is gelaten waardoor de plaat zo kort is? Of kan geen enkele plaat van zo’n niveau de luisteraar genoeg geven met een tijdsduur als deze? Het nodigt in ieder geval sterk uit tot het indrukken van de repeatknop.
Order of Voices heeft desondanks een dijk van een debuutalbum uitgebracht die wellicht nog wel eens in mijn eindejaarslijstje kan eindigen. Waarom een band met het kaliber als deze zijn tijd moet verspillen met het uitgeven van een plaat in eigen beheer is mij een raadsel, daar hebben we toch labels voor?
Tracklisting:
- For Me
- Burn Black Light
- Reaching Down
- What I Breathe
- Forgiveness
- Don’t Falter
- Then Fall
- Into The Ocean
Line-up:
- Ash Homar – Gitaar
- Aynsley Dickinson – Drums
- Ian Gaunt – Basgitaar
- Leigh Oates – Zang
- Stefan Blackwood – Gitaar
Links: