Waar sommige generatiegenoten het maken van een nieuw album vooral lijken te zien als een (hinderlijke?) onderbreking van het lucratievere touren, zette Flotsam and Jetsam sinds 2016 gewoon even een ‘winning streak’ van drie sterke albums neer. En tel dit nieuwe I Am The Weapon daar gerust maar bij op. De spelletjesspelers kunnen dan ook met volle overtuiging “vier op een rij!” roepen.
Om mij heen lees ik her en der dat de laatste albums (en de nieuwe) inwisselbaar zouden zijn. En hoewel het totaalgeluid van The End Of Chaos, Blood In The Water en deze nieuwe inderdaad wat gelijkaardig is – het is dezelfde band hè, en herkenbaarheid is ook wat waard – ben ik daar niet helemaal in mee. Op het zelfgetitelde album uit 2016 leunde de band in mijn oren wat meer naar het Britse heavymetalgeluid, waar oerleden Eric ‘AK’ Knutson en Michael Gilbert, vast mee zijn opgegroeid. Op The End Of Chaos ging er een tandje bij voor een energieke en positieve metalknaller, terwijl het eveneens sterke Blood In The Water na een jaar corona een stuk grimmiger klonk. Wel zou misschien gezegd kunnen worden dat I Am The Weapon als geheel wat minder een eigen gezicht heeft dan de voorgangers. Eerst maar eens wat dieper duiken in het voorliggende wapentuig.
In opener A New Kind Of Hero valt eerst, naast het – opnieuw, zie hier de gelijkenis met de voorgangers – volle geluid, vooral die latere James Hetfield-riff op die na een seconde of dertig invalt. Mijn hoofd plaatst er bijna een zanglijn van 72 Seasons overheen. Eric ‘A.K.’ kiest echter voor een andere aanpak en geeft de track een drive en emotionele lading mee die die van het laatste album van de Bay Area-grootheden aanzienlijk overtreft: “I’m gonna need a little time”!
En waar de teksten op het eerste gezicht misschien wat kinderlijk lijken (Superman is gone, gone, gone) is er ook op dat punt genoeg te halen voor de geïnteresseerde luisteraar. Zo lijkt Burning Bridges (opnieuw met overtuigende snarentovenarij overigens) geschreven vanuit het oogpunt van een politiek geradicaliseerde persoon die geen weg terug meer ziet. In het daaropvolgende The Head Of The Snake lijkt juist het radicalere gedachtengoed van die persoon uiteengezet (of bevochten?) te worden: “The venom flows in endless hate, it’s time to cut the head of the snake”. Mooi hoe hier groeiende verontwaardiging krachtig in de sonische verf wordt gezet door vanuit mid-tempo de intensiteit steeds wat op te voeren met machinaal doorstampende drums en rappe kleine riffjes. Inmiddels begint overigens wel op te vallen dat de refreinen in sommige nummers – hier trouwens een behoorlijk sterke – wat veel herhaald worden. Voor mij geen probleem en het zou live zeker wat meezingmomenten kunnen opleveren.
Die gaat heel voortvarend van start met het stampende Gates Of Hell. Lekker bezig die Ken Mary, die met zijn uitstekende drumwerk ten minste voor een deel verantwoordelijk lijkt voor het stabiele geluid van de laatste platen. Met zo’n flexibele en toch stevige basis, is het moeilijk missen. Dat doen de gitaristen dan ook niet. Het riffwerk is punctueel en trefzeker en het leadwerk meeslepend. Hoor die vingers naar het eind toe eens over die hals razen. Cold Steel Lights houdt het tempo er lekker in – de dansschoenen zijn inmiddels uit de kast – en blijkt de uitvalsbasis voor een groot aantal korte guerillasolo’s. Leuke keuze!
Als fan van Eric A.K. Knutson ben ik inmiddels toe aan een nummer waarin hij wat meer zijn moment kan pakken en dat doet hij in de intrigerend hamerende coupletten waarin hij zich van een andere kant laat horen door zijn boodschap staccato in je hersenpan te beitelen. Het refrein blijft – ook door de herhaling – wat achter en zo wordt de broek toch weer opgehouden door het sublieme gitaarwerk. Op deze plaat klinkt Knutson sowieso op zijn best als hij wat grinta en woede in zijn vocalen legt, zoals in de ziedende coupletten van Running Through The Fire. Nog liever hoor ik hem zijn gloedvolle lijnen neerleggen over wat beperktere instrumentatie. Juist dat gebeurt even later met een paar zanglijnen waar het gevoel en de klasse van afdruipt. De track sluit overigens lekker af met de bas die tussen de riffs en het drumwerk doorstuitert. Samen met de opener, de titeltrack en de ophitsende meezinger The Head Of The Snake misschien wel het beste nummer van de plaat.
Tot afsluiter Black Wings dan, een jagende track waarin synthesizers een spookachtige toets toevoegen aan een overigens zwaar metalen geluid: “When it all goes down, will you go or stay away”. Nee, het wereldbeeld van Flotsam and Jetsam lijkt er in de drie jaar sinds Blood On The Water niet beter op te zijn geworden. Maar gelukkig is ook de hoge kwaliteit gewoon gebleven. De trouwe fan kan gewoon weer toeslaan en de fan van goed gezongen heavy metal met een thrashy randje ook. On yer bike!
Score:
84/100
Label:
AFM Records, 2024
Tracklisting:
- A New Kind Of Hero
- Primal
- I Am The Weapon
- Burned My Bridges
- The Head Of The Snake
- Beneath The Shadows
- Gates Of Hell
- Cold Steel Of Lights
- Kings Of The Underworld
- Running Through Fire
- Black Wings
Line-up:
- Erik ‘AK’ Knutson – Vocalen
- Steve Conley – Gitaar
- Michael Gilbert – Gitaar
- Bill Bodily – Basgitaar
- Ken K Mary – Drums
Links: