Met ruim honderdduizend maandelijkse luisteraars op die ene streamingdienst met het groene logo, kunnen we zeggen dat het Britse Ingested toch een relatief grote fanschare heeft opgebouwd. De populariteit zal ook zeker een duwtje gekregen hebben door de recente tour met Lorna Shore door Europa van afgelopen najaar. Hoofdzakelijk heeft de band dit echter volledig zelf veroorzaakt door een hoog arbeidsethos in de studio en een ongenaakbare livereputatie. Die populariteit werd op het vorige album Ashes Lie Still bevestigd door gastbijdragen van niemand minder dan Sven de Caluwé (vocalist van Aborted) en Mattew K. Heafy (vocalist en gitarist bij Trivium). We nemen gemakshalve aan dat dergelijke grootheden hun naam niet aan één of andere kneuzenbrigade verbinden voor een paar centen. Ook op dit nieuwe album vinden we met Josh Middleton (vocalist en gitarist bij Sylosis) en Mark Hunter (van het uit de as herrezen Chimaira) twee prominente namen op de gastenlijst. De hoogste tijd om het getij van dood en gebroken dromen in te duiken!
Ingested maakt naar eigen zeggen death metal. Hoewel daar een kern van waarheid in zit, bevat de muzikale invulling toch ook zeker een behoorlijke dosis deathcore. De Britse formatie weet echter wel de death in de core te stoppen, want het gaat er niet zachtaardig aan toe. Hiermee vinden we op dit album met de lange titel dan ook gelijkenissen met vaandeldragers als All Shall Perish, Suicide Silence of het vroegere werk van Parkway Drive. Het is haast verfrissend om een band gewoon weer eens ouderwets bruut van leer te horen trekken, zonder daar allerlei adjectieven als symfonisch of blackened aan toe te voegen.
Vocalist Jay Evans heeft de beschikking over uiterst vuige, goed verstaanbare vocalen. Hij is wat minder onderlegd in de diverse technieken waar de nieuwe lichting vocalisten wel over beschikt, maar weet dat ruimschoots te compenseren met zijn beheersing en uitvoering. Vooral op opener Paragon Of Purity en Endless Machine komen die verschillende elementen prima tot hun recht. De extra trage slamdeath uit die eerstgenoemde is toch wel erg lekker, net als de smerige breakdown in derde uiting Where No Light Shines. Vanaf dat punt komt de klad er toch flink in. De nummers vloeien in elkaar over en vormen een brei zonder enige vorm van herkenning. Het album als geheel ontstijgt het predicaat middelmaat dan helaas ook niet. Daar kunnen de djenty gitaren op Starve The Fire en de gastbijdrage van Josh Middleton op Expect To Fail niks meer aan goedmaken. Exemplarisch is het atmosferische rustpunt Numinous dat geen moment weet te overtuigen. Op In Nothingness lijkt gastvocalist Mark Hunter zich zelfs te excuseren (‘’I know that I’m to blame’’), maar hij kan er ook niks aan doen.
Niet alle bands hoeven het wiel uit te vinden of zichzelf constant in nieuwe posities te manoeuvreren. Alleen laat Ingested hier op geen enkele wijze horen zich te onderscheiden van de almaar groeiende kudde aan deathcorebands. Is het daarmee slechte muziek? Nee, zeker niet. Echter is een volledig album, dat bestaat uit een aaneenschakeling van clichés iets teveel van het goede. Wellicht was een EP een betere optie geweest.
Score:
68/100
Label:
Metal Blade Records, 2024
Tracklisting:
- Paragon Of Purity
- Endless Machine
- Where No Light Shines
- Expect To Fail
- Starve The Fire
- Numinous
- In Nothingness
- Pantheon
- Kingdoms Of Sand
- Path Once Lost
Line-up:
- Jay Evans – Zang
- Sean Hynes – Gitaar
- Lyn Jeffs – Drums
Links: