Soms weet ik niet helemaal wat ik mag verwachten wanneer ik de bijgesloten promo lees voordat ik de plaat voor een eerste luisterbeurt opzet. Maar feit is wel dat dit dikwijls tot positieve ofwel negatieve verrassingen leidt. Enerzijds doordat de anticipatie naar aanleiding van een promotekst dermate hoog is of de omschrijving te vaag ten aanzien van het materiaal. En zo nu en dan stemt de omschrijving net heel goed overeen met de muziek die ik op het aangeboden album hoor. Dit laatste is wel het geval bij The Dark Night Of The Soul van Bleak Sanctuary, al durf ik gerust toe te geven dat het spreekwoordelijke kwartje tijdens de eerste luisterbeurt niet direct viel. De band maakt muziek die ergens op de grens van black, melodeath en gothic metal ligt. The Dark Night Of The Soul laat een gevarieerd palet aan klanken horen die deze genres niet al te vast met elkaar mengt of versmelt. Het album zelf handelt over moeilijkheden in het leven – die de muzikant niet bespaard bleven – aangezien hij met een medische diagnose werd geconfronteerd aan de vooravond van de coronapandemie.
De nu volgende informatie is afkomstig vanuit die promotekst: “Multi-instrumentalist en oprichter Dacian The Wanderer schreeuwt de wereld toe vanuit zijn rusteloze innerlijke wezen, waarbij hij persoonlijke worstelingen en openbaringen kanaliseert in zijn muziek. The Dark Night Of The Soul schildert een desolate, winterse wereld, waar oude forten symbool staan voor veerkracht, terwijl afbrokkelende ruïnes de dood van vroegere zelven en de tragedie van mislukte vriendschappen weerspiegelen. Dacian neemt je mee op een introspectieve reis door dit ruige landschap terwijl hij vertelt over zijn eigen persoonlijke gevechten en luisteraars uitnodigt om hun innerlijke demonen te confronteren en er wijzer uit te komen aan de andere kant.”
De man is geboren in Brazilië en opgegroeid in Amerika, waarna hij zijn creatieve toevlucht in Duitsland voortzette. In 2022 kreeg de band echt gestalte door de inbreng van de overige drie bandleden die tezamen in het pittoreske Passau, Duitsland een onverwachte wending aan de muzikale odyssee brachten. Allen gaan schuil achter pseudoniemen.
Atonement doet dienst als akoestisch intro en hier is er totaal nog geen sprake van enig gevoel voor stevige metal. Cold Winds is eigenlijk het eerste echte nummer van dit avontuurlijke album. Het fundament van onderliggende, kronkelende riffs geeft het nummer nog wat houvast, voor de rest gaat het alle kanten op, zeg maar gerust erg veel van de hak op de tak. Binnen vier en een halve minuut zijn dit dan ook echt teveel tempo- en stilistische wisselingen. Ik voeg daar dan gelijk aan toe dat de band hier hoogstwaarschijnlijk lak aan heeft en het zeker niet al te veilig wil spelen. En dat pleit natuurlijk in het voordeel van het viertal.
Gelukkig trekt het gezelschap een wat meer coherente lijn door tijdens het opvolgende Fortress, een erg swingend nummer, zonder al teveel opbouwmomentum of poespas. De melodeath-toets zit stevig in het geheel verweven, waarbij met name het stemgebruik en enkele nuances meer richting black of gothic gaan. Tot zover kan ik mij dus compleet vinden in datgene wat ik op voorhand heb gelezen. Ik hoop alleen dat de muziek nog iets meer aansprekend gaat worden in de loop van de overige nummers, want dan zou ik helemaal in mijn nopjes zijn. Tot dusver komen er – ondanks een aantal aardige momenten – geen noviteiten naar voren, al hoor ik wel de potentie om er iets avontuurlijks van te maken.
Evident natuurlijk, wanneer het op een na laatste nummer Fernweh met een akoestische ingeleide er al snel vooral episch en galopperend op los klapt. Dat mag u gerust vrij letterlijk nemen, want hier laat Bleak Sanctuary ‘death meets black’ horen. De melodie blijft wel continu vrij prominent aanwezig en is dan ook de voornaamste epische invloed. Stiekem vraag ik mij af waarom dit beduidend betere nummer niet als blauwdruk is gekozen voor de rest van het album? Zelfs de wat melancholische korte eindfase op gitaar klinkt aangrijpender dan de meeste andere nummers. Dit is dan ook duidelijk een album dat gaandeweg het verloop alsmaar door blijft groeien, want de echte grote kraker is toch wel het afsluitende Dunkelheit. Het lijkt alsof de bandleden tijdens dit nummer nog eens extra excelleren en accelereren om er zo met een laatste ferme klap van acht minuten uit te gaan.
Bleak Sanctuary heeft het sterkste materiaal voor het allerlaatst gelaten en daar ben ik wel blij om, want het helpt dit album nog aan een score die mijns inziens terecht en ook acceptabel is wanneer ik The Dark Night Of The Soul in zijn totaliteit op waarde moet schatten.
Score:
73/100
Label:
Eigen beheer, 2024
Tracklisting:
- Atonement
- Cold Winds
- Fortress
- Avalanche
- Ruins
- Triumph
- Fernweh
- Dunkelheit
Line-up:
- Dacian The Wanderer – Drums
- Leo The Restless – Zang, gitaar
- Velrin The Hermit – Basgitaar
- Vîgny The Protector – Gitaar
Links: